Μετοσκαρική αναλαμπή

Απο εδώ (δλδ από εδώ) ήρθε η πρώτη είδηση/ανάλυση που διάβασα σήμερα. Δεν είναι για να ασχοληθεί κανείς με αυτά τα links (ποιο θα ήταν το νόημα αυτού εδώ του post τότε;) αλλά το βασικό μήνυμα τους είναι ότι πλέον ο κινηματογράφος έχει σαφώς χάσει την αρχική του αίγλη και δυνατότητα να πιάνει τον παλμό της εποχής πράγματα που περιστρέφονταν γύρω από την ιστορία που είχε να πει η ταινία, τους χαρακτήρες της, τη σκηνοθεσία, τις τεχνικές κλπ. Τώρα ο κύριος σκοπός και λόγος ύπαρξης του κινηματογράφου (και της τηλεόρασης σε ένα βαθμό) είναι να δημιουργεί αστέρες και αυτών την πραγματική ζωή να παρακολουθεί ο κόσμος έξω από τα σελιλόιντ. Αντί δηλαδή ο κόσμος να μιλάει για τον χαρακτήρα στο πλαίσιο της ταινίας ή πχ το τι σημαίνουν αυτά που είδε, η ίδια η ζωή του πρωταγωνιστή γίνεται το θέαμα και το αντικείμενο συζήτησης.

In this culture, the intrinsic value of a movie, or of most conventional entertainments, has diminished. Their job now is essentially to provide stars for People, Us, “Entertainment Tonight” and the supermarket tabloids, which exhibit the new “movies” — the stars’ life sagas… src