140 ΠΟΛΥΓΩΝΟ – ΓΛΥΦΑΔΑ

Ωραία και λοιπόν τι; Τι ενδιαφέρον έχει μια λεωφορειακή γραμμή;

Είναι ένα σχολείο. Τουλάχιστον, για εμένα είναι. Με καθημερινή παρακολούθηση που κυμαίνεται μεταξύ των 45 λεπτών και της 1,5 ώρας ανάλογα την κίνηση.

Στο λεωφορείο αυτό είδα για πρώτη φορά προ λίγων μηνών «συμπαθητική» κοπέλα να κάνει καμάκι όχι σε έναν αλλά σε δύο άντρες και μάλιστα ο δεύτερος να είναι μπροστά στη φάση με τον πρώτο. Μέχρι τότε είχα μόνο ακουστά το φαινόμενο και διατηρούσα επιφυλάξεις, όταν το είδα έγινα believer, ωσότου πριν από μερικές βδομάδες γίνω και παθών.

Στο λεωφορείο αυτό άκουσα για πρώτη φορά 60χρονη γυναίκα να λέει σε μια διαμάχη της με ένα συνομήλικό της περί ενός ανοιχτού παραθύρου «Θα το πω στον οδηγό», έμαθα από μια Ρωσίδα «ορθόδοξη» ότι οι άνθρωποι περισσότερο συσχετίζουν πλέον τον δικέφαλο αετό με την ΑΕΚ παρά με το Βυζάντιο.

Στο 140 διαφωτίζομαι από γυναίκες διαφόρων ηλικιών μέσω των συζητήσεών τους πάνω σε θέματα που ποτέ δε θα με απασχολούσαν. Μαθαίνω από το πώς βολεύει τις γυναίκες να φοράνε τα εσώρουχα, τι δηλαδή πρέπει να έχει και τι όχι, ποια χρώματα προτιμάν στα εσώρουχά τους. Που έχει φτηνά και in ρούχα. Το νόημα που έχει το μπλουζάκι.

Όχι, δε θέλω να κρυφακούω, συνήθως προτιμώ να απορροφώμαι σε ένα βιβλίο ή στις σκέψεις μου, αλλά ο έξω κόσμος λειτουργεί πολλές φορές στη διαπασών και είναι αδύνατο να τον αγνοήσεις.

Είναι ο χώρος που καταλαβαίνω τη ροή του χρόνου.

Η ελαχιστοποίηση των ρούχων στη γυναικεία ένδυση σου λέει πότε αρχίζει το καλοκαίρι και όταν η σάρκα αρχίζει να καλύπτεται πλησιάζει το φθινόπωρο.

Τα αγχωμένα βλέμματα των νέων που ρουφούν τις σημειώσεις προδίδουν τις εξεταστικές περιόδους.

Είναι ο χώρος που αντιλαμβάνομαι και μαθαίνω τους μικρόκοσμους των συνανθρώπων μου.

Αυγουστίνου βίος.

Τα μάτια του άνοιξαν από λήθαργό βαθύ, τα χέρια του αναζήτησαν τη σοκολατένια άγγελο που τα φτερά της έλιωναν με κάθε τους φιλί. Και όσο το μυαλό του γευόταν τα υγρά της τα φτερά τα δάχτυλα ψηλαφούσαν το γυμνό της το κορμί. Ποτέ δεν του είχε πει το όνομά της, πάντα ερχόταν και τον αγκάλιαζε σαν σε λήθαργο σκέψεών βυθιζόταν. Του ψιθύριζε τους πόθους της και ένα κατάλευκο χαμόγελο πρόβαλε από τα σκοτεινά της χείλη, καθώς τα όνειρά της πρόβαλαν στο χαρτί.

Ο Αυγουστίνος την κοιτούσε θολωμένος, κάπου ανάμεσα στη διέγερση και την φώτιση. Σε αυτήν την κατάσταση ύψωνε το καλέμι του και σμίλευε την πέτρα, την σμίλευε όπως ερωτοτροπούσε. Οι κινήσεις του εναλλασσόταν μεταξύ τρυφερότητας και βίαιων ξεσπασμάτων. Η σκοτεινή του άγγελος οδηγούσε τα χέρια του αποκαλύπτοντας του τι έμελλε μπροστά του να σχηματιστεί, αυτός μόνο ακολουθούσε. Αν τον ονόμαζαν δεινό γλύπτη οφείλονταν σε αυτήν, μία αντανάκλαση του σε αγγελική γυναικεία μορφή.

Η άγγελος είχε καθίσει στα γόνατά του Αυγουστίνου, μαζί σμίλευαν ένα ανδρικό χέρι. Το ένα της χέρι κρατούσε το προσχέδιο και με το άλλο άγγιζε μια το χέρι του που σμίλευε και μια την ακατέργαστη πέτρα. Παρά τη κοινωνία του στη δημιουργία μπορούσε να διακρίνει ότι το άγγιγμα της στο χέρι του ήταν καθαρά καθοδήγησης, ενώ την πέτρα δεν την άγγιζε, την χαϊδολογούσε και όσο οι περιττές φλύδες αποσυρόταν τόσο η αντίθεση μεγεθυνόταν. Η καρδιά του σκίρτησε, το καλέμι κόλλησε, αιωρήθηκε για λίγο μόνο του προτού ο μεταλλικός του γδούπος αντηχήσει στο εργαστήριο.

Το περιβάλλον του εργαστηρίου πάντα θωρούσε τον Αυγουστίνο με μία μίξη θαυμασμού και επιφύλαξης. Η "θερινή παράνοια", όπως την αποκαλούσαν, τους αγρίευε. Τον έβλεπαν να μιλά γλυκά στην πέτρα, να την χαϊδεύει τρυφερά, να θυμώνει, να φωνάζει αγριεμένος, να της γυρνά την πλάτη, με αναφιλητά να της ζητά συγχώρεση. Η κατάσταση του με τον καιρό επιδεινωνόταν, ωστόσο τα έργα του συνάμα αποκτούσαν όλο και μεγαλύτερη πλαστικότητα, ζωή, και κυρίως τα έργα του πουλούσαν. Και όσο τα έργα πουλούσαν όλα τα "θερινά" ήταν αποδεκτά.

Μα από εκείνη τη μέρα που το καλέμι αιωρήθηκε, όλο και περισσότερα αγάλματα έμεναν με μέρη τους βυθισμένα στην πέτρα. Οι ημερομηνίες παραδώσεις αναβάλλονταν και όσο αύξανε η κωλυσιεργία τόσο η ανοχή των προστατών μειώνονταν. Όσο τον πίεζαν τόσο οι κραυγές του ηχούσαν πιο φρενήρεις. Έβλεπαν το καλέμι στο χέρι του να τρέμει, το πρόσωπό του νεκρικό, τα μάτια του να εκκενώνονται πάνω στην πέτρα. Δεν έμοιαζε τις στιγμές εκείνες με δημιουργό, μα με φονιά στιγμές πριν μπήξει το λεπίδι στα σπλάχνα.

Ο Αυγουστίνος πλέον αρνιόταν να δουλέψει. Μονολογούσε τριγυρίζοντας μέσα στο εργαστήριο. Την αποπεράτωση των έργων την ανέλαβαν οι βοηθοί παρά τις αντιρρήσεις του. Έβλεπε όσα αρνήθηκε να αποκαλύψει να λούζονται στο φως. Είδε και το χέρι που είχε αφήσει στην πέτρα απεγκλωβισμένο. Ένιωσε τα μηνίγγια του να πάλλονται, ρίγος διέσχισε το σβέρκο του. Το καλέμι που είχε αρνηθεί ξαναβρέθηκε στη φούχτα του. Οι δρασκελιές του στιβαρές τον έφεραν κοντά στον αντίζηλό του. Το καλέμι υψώθηκε για να μπηχτεί, για να δει ο Αυγουστίνος την άγγελό του να τον κοιτά γεμάτη πόνο και απορία, για να μην νιώσει ο Αυγουστίνος ποτέ ξανά την ηδονή της δημιουργίας.

OpenSuse 10.3

Έχοντας δοκιμάσει Redhat 8 & 9, suse 9.1 & 10.2 ετοιμαζόμουν να δοκιμάσω Ubuntu 7.10 για να ξεμπερδέψω με την έλλειψη drivers που ταλανίζει κάθε χρήστη linux. Ετοιμαζόμουν με μισή ψυχή γιατί μια ακόμη αλλαγή distribution μου γύριζε το στομάχι. Άντε να μάθεις το καινούργιο περιβάλλον, να προσαρμόζεσαι στις ιδιοτροπίες του κτλ. Ίσως κάποτε η διαδικασία αυτή να είχε την πλάκα της κάποτε αλλά τώρα πλέον όχι. Το opensuse 10.3, η τελευταία μου ελπίδα να παραμείνω σε κάτι οικείο, έμοιαζε ένα απλό retouch του 10.2, καθώς το βασικό που διαφήμιζε η Novell ήταν τα γραφικά του.

Κατέβασα λοιπόν τη 32 bit έκδοση και προκαταβολικά απογοητευμένος άρχισα να τη εγκατάσταση στο Desktop στο σπίτι. Το 10.3 όμως βρήκε τα πάντα, και μερικά όπως η κάρτα τηλεόρασης AverTv 303 λειτούργησαν καλύτερα από ότι στα XP, μόνο η wg311 v2 με ταλαιπώρησε λίγο μέχρι να βρω το acx111-firmware rpm, αλλά από εκεί και πέρα τα 10.3 ήταν γλύκα. Το λειτουργικό δεν είναι μόνο με ένα καλύτερο αισθητικό retouch, αλλά και φορτώνει πιο γρήγορα, είναι πιο clear cut στο ποιους drivers έχει φορτωμένους και ποιους δεν έχει, το yast είναι εκσυγχρονισμένο και χρηστικότερο. Αλλά αυτό που με εντυπωσίασε είναι το φιλικό περιβάλλον τον νεοεισερχόμενο χρήστη. To παρουσιαστικό σε KDE είναι οικείο προς τον χρήστη windows, τα περισσότερα μπορεί να τα χειριστεί από το menu (start στα windows). Η εγκατάσταση πακέτων, προγραμμάτων δεν χρειάζεται ποια rpm -i name.rpm ή sh name.sh καθώς όλα γίνονται με ένα απλό κλικ και το yast αναλαμβάνει από εκεί και πέρα. Κάτι πολύ βασικό κατά την γνώμη μου για τον χρήστη που δε θέλει να μάθει το terminal και να είναι συνέχεια κολλημένος σε αυτό. Ok η Novell απευθύνεται πια στον απλό μη τερματικό χρήστη.

Ενθαρρυμένος από το σπίτι εγκαθιστώ τη 64 bit στην δουλειά όπου τα 10.2 φόρτωναν με την πέμπτη, αφού κόλλαγαν τα USB ποντίκι & πληκτρολόγιο, ενώ η onboard (PM8M2-V) κάρτα γραφικών μου προκαλούσε φοβερή ταλαιπωρία κολλώντας, αλλάζοντας με στοχαστικό τρόπο ρυθμίσεις κτλ. Αλλά και εδώ το 10.3 τα πήγε μια χαρά. Το μόνο που μου μένει πια να βρω είναι πως το softmodem στον Aspire 1307 θα σηκώσει γραμμή, αν το καταφέρω και αυτό θα περάσουν χρόνια μέχρι να ξαναδοκιμάσω άλλο λειτουργικό. Ναι, λατρεύω το ανοικτό λογισμικό και ειδικά όταν αυτό γίνεται όλο και πιο φιλικό προς τον χρήστη.

ΥΓ.: Σε περίπτωση που έχετε προβλήματα με τους οπτικούς σας δίσκους, όπως το να εξαφανίζονται, τότε στο boot βάλτε την επιπλέον εντολή hwprobe=-modules.pata, για περισσότερα εδώ ή εδώ, ή αν δεν λυθεί με το παραπάνω το πρόβλημα δοκιμάστε την εντολή 'noapic nolapic'.

Ο θάνατος ενός ανθρώπου, η γέννηση ενός pop idol.

Στις 9 Οκτωβρίου σκοτώθηκε ο Che Guevara.
Στις 9 Οκτωβρίου γεννήθηκε ο John Lennon.
Ίσως ο τίτλος να είναι τόσο απλοϊκός.
Ίσως να ήταν, αν με το θάνατό του ο επαναστάτης δεν γινόταν αφίσα, μπλουζάκι, κούπα, αν το πρόσωπό του δεν είχε το ίδιο impact στην αγορά σαν το trademark της coca cola. Ίσως, αν ο Lennon στο μυαλό μας δε ταυτιζόταν με το "imagine", αν δεν φάνταζε ως ένας ειρηνόφιλος ρομαντικός σοφιστικέ τραγουδοποιός, αν ο Lennon δεν ήταν βίαιος καβγατζής, που έσπαγε στο ξύλο τους φίλους του και τις κατά καιρούς συντρόφους του. Ίσως, αν τα όσα "γνωρίζουμε" για αυτούς δεν αφορούσαν το idol icon, αλλά τους ανθρώπους που κρύβονταν πίσω από αυτό.