Η εκδίκηση της αφέλειας.

Στέκομαι μπροστά στο μυστικό δείπνο του Λεονάρντο. Από τα λίγα που ξέρω αναγνωρίζω τον Ιούδα. Δεν είναι δύσκολο αρκεί να βρεις το πουγκί.

«Ρε Voidix μπορείς να βρεις ποίος είναι ο Ιούδας;»

Φωνάζω τον φίλο μου, που σαχλαμαρίζει με κάτι κείμενα του Λεονάρντο, και στρίβω το μουστάκι μου γεμάτος ικανοποίηση για τον εαυτό μου. Ο Voidix αρχίζει να μελετά τον πίνακα, μα του παίρνει ώρα, κάτι που με κάνει να φουσκώνω όλο και περισσότερο.

«Αυτός είναι», ανακράζει ξάφνου ένας παριστάμενος Ρωμιός και απομακρύνεται χαρωπός με την ανακάλυψή του.

«Και αυτός είναι ο Πέτρος», λέω και εγώ φωναχτά μη μου φάνε την πρωτιά και ξεφουσκώσω τελείως.

«Πού το κατάλαβες Gglix;», με ρωτά ο Voidix.

«Από το μαχαίρι που κρατά, θυμάμαι ότι έκοψε το αυτί κάποιου.» Το «κάποιου» δε με ευχαριστεί καθώς προδίδει ότι είμαι μενίρ στα θρησκευτικά και ξεφουσκώνω λίγο ακόμα.

«Το μαχαίρι το κρατά όχι γιατί έκοψε το αυτί, αλλά γιατί είχε άχτι την Μαγδαληνή», παρεμβάλλεται μια γυναικεία φωνή. «Η Μαγδαληνή κάθεται αριστερά, δίπλα από τον Ιησού, και όπως βλέπεις πάει να τη αρπάξει ο Πέτρος.»

Η Ρωμιά που συνοδεύεται από τον επανααφιχθέντα Ρωμιό με χαλάει με την αυτοπεποίθησή της, και σαν να μην έφτανε αυτό μπαίνει μπροστά μας και μας αποκόπτει από τον πίνακα .

«Εγώ καταλαβαίνω άλλα από τον πίνακα», μουρμουρίζω στον Voidix έχοντας ξεφουσκώσει τελείως.

Η Ρωμιά με ακούει και ανακοινώνει με τόνο χιλίων μενίρ:

«Σημασία δεν έχει τι καταλαβαίνουμε εμείς, αλλά τι ήθελε να πει ο Ντα Βίντσι!»

Πλέον οι κοτσίδες μου έχουν φτάσει στο δάπεδο από την ντροπή, όταν ακούω τον Voidix να με ρωτά:

«Πόσοι ήταν οι μαθητές του Ιησού;»

Δεν μου έφτανε η Ρωμιά, έχω και τον Voidix να με δουλεύει για την ασχετοσύνη μου. Έτσι μου έρχεταινα του ρίξω μία μενιριά.

«11 νομίζω», λέω γρυλίζοντας.

«12 νομίζω» διορθώνει ο Voidix, χαμογελώντας μου απαλά, «ας τους μετρήσουμε. Συν το Χριστό 13 πρέπει να βγαίνουν.»

Εκτός από τα δάκτυλα των δύο μου χεριών βάζω και τις δύο μου κοτσίδες στην καταμέτρηση και όντως είναι 12 συν τον Ιησού 13.

«Αν στον μυστικό δείπνο ήταν όλοι οι μαθητές του Ιησού,», λέει απαλά, ωστόσο αρκετά φωναχτά, ο Voidix, «είναι αυτή η Μαγδαληνή;»

«Όχι,» ανακράζω ερχόμενος στα ίσα μου, «αυτός είναι ο Ιωάννης.»

«Μάλλον αυτός είναι, αλλά είσαι σίγουρος; Μοιάζει με γυναίκα.», προβοκάρει ο Voidix απομακρυνόμενος.

«Απόλυτα, αυτός είναι ο Ιωάννης. Ο Ιωάννης ως γνωστών γυναικόφερνε.» Πετάω κοιτάζοντας πάνω από τον ώμο μου, ώστε να βλέπω τα ξινισμένα μούτρα της Ρωμιάς, καθώς απομακρύνομαι ακολουθώντας τον φίλο μου.

«Πάλι τους τσακίσαμε.» σκέφτομαι ευτυχής. Από ευτυχής, όμως, γίνομαι πανευτυχής όταν συνειδητοποιώ ότι σε λίγο θα φτάσουμε στην Ταβέρνα, όπου θα ακουστεί:

«Δύο αγριογούρουνα παρακαλώ!»

«Και δύο για εμένα…!»