Μια μέρα…

…μια ανάμνηση.

Τορόντο στα τέλη του Οκτωβρίου του 2003, μια συγχορδία τσιριγμάτων και γέλιου σύρει το κεφάλι μου να γυρίσει. Τα μάτια μου καθηλώνονται σε ένα μπουλούκι προσχολικής ηλικίας. Τα παιδιά ακολουθούν με χαοτικές κινήσεις μια ενήλικο. Τίποτα το πρωτότυπο. Το βλέμμα μου όμως μένει αποσβολωμένο να παρακολουθεί αυτό το τσούρμο που γελά και τσιρίζει. Το μυαλό μου αποκαθηλώνεται και με σκουντά. «Το χρώμα, κοίτα, το χρώμα.» Κίτρινο προσωπάκι κοιτά ένα μαύρο που με το χεράκι του κρατά ένα λευκό. Κι όλο αυτό το γαϊτανάκι φυλών και εθνών προχωρά μαζί σπρώχνοντας, γελώντας και τσιρίζοντας, κρατώντας το ένα τ ’άλλο από το χέρι.

Μια σκέψη.

Όταν αυτά τα χεράκια μεγαλώσουν λίγο, θα κρατάν το ένα τ’ άλλο πάλι, αλλά τώρα θα τρέμουν απαλά. Τα πρόσωπά τους θα πλησιάσουν και λίγο πριν τα χείλη τους ανταμωθούν, θα πουν «Τι όμορφο χρώμα έχει το δέρμα σου.» με την ίδια ρίγη που θα ’λέγαν «Τι όμορφο είναι το χρώμα των ματιών σου.»

Μια μέρα…

…θα υπάρχει μόνο η αισθητική και ο έρωτας.