Και αν είναι ντροπή δε μ’ αφορά.
Μπορείς να μου πεις γιατί νιώθω να μη πατώ, αλλά να βουλιάζω; Κάθε βήμα και μια ανάμνηση. Γιατί είσαι στα λευκά; Πού πήγαν οι τιράντες; Πού είναι το κορίτσι με το κοντό μαλλί, που το έλεγα κουτσαβάκη; Σύρος, Κρήτη, Αράχοβα, και άλλα μέρη και άλλα και όλα διαπλέκονται και περιπλέκονται στης ανάκλησης το πανηγύρι. Και εγώ σε θωρώ και δεν πιστεύω. Δεν μπορεί, άλλη είναι τούτη εδώ και απλώς της μοιάζει. Χαμογελώ που σε βλέπω να γελάς, μου αρέσει κι αυτός που με το χέρι σου βαστάς. Γελά και αυτός και βλέπω που σε αγαπάει. Χαρά σκέτη δε δύναμαι να γευτώ, την έχει πάρει ο νόστος από το πλάι. Καμπάνες ακούω, για σε χτυπούν, για και για μας; Δεν το μπορώ η ψυχή μου λυγάει. Τραβιέμαι πίσω να σας δω, όλους εσάς τους αγαπημένους. Και αν είναι ντροπή δε μ’ αφορά, εγώ τα αισθάνομαι και σας το λέω. Καθείς σας και ένα κομμάτι μου, κομμάτι της ψυχής μου. Ό,τι καλό για εσάς και για ‘με χαρά, ό,τι κακό και για εμένα λύπη. Και ειδικά εσύ, ναι εσύ που στέκεις εκεί στα λευκά, μη μου χαμογελάς εμένα, αααχ! πήγες και άνοιξες χορό, να δούμε τώρα πώς θα κλείσει ...
Υ.Γ.: Ένας αγαπητός χορευτής διηγείται.
Labels: life
Αναρτήθηκε από ggl στις 5/22/2006 12:10:00 PM
7 Comments:
Και γιατί να είναι ντροπή;Η τελευταία πρόταση μου άρεσε πολύ:)
Οδηγώ. Επιστρέφουμε. Ο ήλιος με τυφλώνει από τον καθρέφτη. Νιώθω την συγκίνηση στο δέρμα μου, στα λόγια μου, μέσα μου. Βλέπω τη συγκίνηση στα μάτια σας, στις κινήσεις σας, στα χαμόγελά σας. Η ζωή μας εκπλήσσει. Μας δωρίζει απλόχερα την αγάπη. Την αγάπη ανθρώπων που τυχαία συναντήσαμε. Επιλέξαμε όμως να πορευτούμε μαζί. Για το δικαίωμα που μου δώσατε να σας αποκαλώ Φίλους, σας ευχαριστώ από καρδιάς. Και στα επόμενα λοιπόν, τώρα που ο χορός άνοιξε, όλοι μαζί ξανά, γεροί κι αγαπημένοι.
Κι αν έγινα μελό δεν μ' αφορά. Με νοιάζει μόνο που μπορώ να σας κοιτώ κατάματα.
Κερδίζει τίποτα αυτός που θα κλείσει το χορό; Ρωτάω...
Μπαίνω σε μια αίθουσα σκοτεινή. Το βαλσάκι έχει αρχίσει... Αρχίζω ασυναίσθητα να στροβιλιζομαι, σαν κουρδισμένη κούκλα. Ο χορός δεν είναι το φόρτε μου, ντρέπομαι... Σήμερα όμως όχι...
Κατεβαίνοντας, ασυναίσθητα, γυρνάω το βλέμμα μου σε εσάς... Αντικρύζω μάτια βουρκωμένα. Συγκινούμαι πολύ... Παίρνω θάρρος...
Σέρνεις το χορό... Δε σε φοβάμαι. Θα σώσεις και πάλι την παρτίδα. Χορεύεις μαγικά... Με την ίδια ακριβώς άνεση, το ίδιο κέφι που έχεις και στη ζωή.
Μπαίνεις με αποφασιστικότητα στο χορό. Σήμερα “πρέπει”, καλύτερα λοιπόν αμέσως...Σε παρακολουθώ, σε έχω έννοια, ξέρω πως είναι πιο δύσκολο για σένα. Σα να χορεύεις χρόνια, τα καταφέρνεις τέλεια...
Χθες έκανες πρόβα, σήμερα είμαι σίγουρη πως θα τα καταφέρεις. Μπλοκάρεις, πεισμώνεις και όταν σου προτείνω το χέρι αρνείσαι. Με εκνευρίζεις... Το καταλαβαίνεις. Περιμένεις δήθεν να αλλάξει ο ρυθμός και σηκώνεσαι... Μου ζητάς συγγνώμη. Σε συγχωρώ αμέσως κι ας προσποιούμαι το αντίθετο...
Σου δίνω το χέρι σε χορό με δυο βήματα, να είναι εύκολος, μην πεις όχι. Μου χαμογελάς και έρχεσαι προς το μέρος μου. Χαίρομαι... Τα τρια επόμενα λεπτά το μετανιώνω. Τρέμεις...
Ούτε που το σκέφτομαι... Το μωβ είναι για σένα ήδη υπέρβαση. Το ξέρω και σε ευχαριστώ.
Ήρθες από μακριά για να χορέψεις... Τα βήματα τα μπερδεύεις... Λίγο να προσπαθούσες, αμέσως θα μάθαινες... Δεν σε ενδιαφέρει. Δεν έχει σημασία αν τα βήματα είναι δώδεκα, οχτώ ή έξι ... Συμμετέχεις και νιώθεις... Διαρκώς χαμογελάς...
Έκανες πολλές πρόβες, μέτρησες και ξαναμέτρησες. Δεν καταδέχθηκες βοήθεια. Είναι πολύ απλό, το δύο πίσω, ψαλίδι στο οχτώ. Θύμωσες πολύ που δε σηκώθηκες. Κυρίως γιατί πίστεψες πως στεναχωρήθηκα που δε χόρεψα μαζί σου. Κάνεις λάθος,... Κάποτε ξαναπερπάτησα μαζί σου...
Αγαπημένοι μου φίλοι,
δεινοί χορευτές και λατρεμένα μου στραβάδια...
Η συγκίνηση που μου προσφέρατε τις τελευταίες ημέρες είναι απερίγραπτη.
Σας ευχαριστώ.
Έχω τόσα στην καρδιά μου για εσάς... Τόσες ευχές για τον καθένα... Περιμένω με ανυπομονησία τους επόμενους, δικούς σας χορούς...
Δε χρειάζεται να φοράτε άσπρο φόρεμα ή σκούρο κοστούμι...
Υπάρχουν και άλλα ενδύματα, να βάλετε αυτό που σας ταιριάζει.
Όποιο χορό και να διαλέξετε όμως, να τον χορέψετε χωρίς να φοβηθήτε...
Γιατί τελικά ο χορός είναι “παιχνίδι”....
Αρκεί να κάνεις το πρώτο βήμα.
Πολύ ωραίο κείμενο, όπως όλα τα αληθινά κείμενα.
Ή έχεις υπάρξει ερωτευμένος με την κοπέλα ή είσαι καλλιτέχνης ή ρομαντικός.
Εκτιμώ τα σχόλια σας Μπλιμ-Μπλομ και Παράξενε, αν και θα προτιμούσα σε αυτό το post να μετείχαν μόνο οι φίλοι μου από την παρέα. Μάλλον έπρεπε να είχα παρακαλέσει για αυτό με ένα υστερόγραφο από την αρχή, λάθος μου που δεν το έκανα, τώρα πια θα αρκεστώ σε αυτό το σχόλιο.
Μια εβδομάδα μετά, και οι αναμνήσεις στο μυαλό μου είναι τόσο ζωντανές, τόσο έντονες σα να έγιναν όλα χτες… και θα μείνουν έτσι για χρόνια, είμαι σίγουρη…
Ένας γάμος υπέροχος, παραμυθένιος: ένα τοπίο μαγευτικό, μια εκκλησία κουκλίστικη, μια νύφη πανέμορφη και γλυκιά, ένα ζευγάρι ταιριαστό και αγαπημένο, συγγενείς και φίλοι, όλοι μια οικογένεια, όλοι μια αγκαλιά, δεμένοι, συγκινημένοι, ευτυχισμένοι…
Αγαπημένη μου νυφούλα, εύχομαι – και είμαι σίγουρη – ότι η ζωή σας θα είναι τόσο όμορφη, τόσο υπέροχη, τόσο αγαπημένη όσο αυτή η γιορτή…
Αγαπημένοι μου φίλοι, δεν είναι υπέροχο, που η ζωή προχωρά και οι κύκλοι που ανοίγουν μας βρίσκουν μαζί, χέρι-χέρι; Άντε, και στον επόμενο γάμο, σύντομα…
Post a Comment
<< Home