Λίγες ώρες μείναν μόνο...

Τα σακίδια έτοιμα, η λίστα τσεκαρισμένη πολλάκις ήδη, το δωμάτιο ένα χάος και η προσμονή στο κόκκινο. Άντε να κοιμηθείς τώρα. Over and out για λίγες μέρες - μέχρι να ανοίξουν και πάλι οι ασκοί του blog αυτού...

Ζει ανάμεσα μας

Παρατήρησα ότι το dictionary.com εκτός από τις γνωστές υπηρεσίες λεξικού και αντιλεξικού πλέον προσφέρει και μηχανή αναζήτησης του Διαδικτύου. Και πώς λειτουργεί η μηχανή; Με το Google φυσικά... Όποια πέτρα και αν σηκώσεις δηλαδή. Το ξέρω ότι πολλές σελίδες έχουν αντίστοιχο κομμάτι είτε για αναζήτηση στις υποσελίδες τους είτε για απλή αναπαραγωγή του Google.com στο domain τους. Παρόλα αυτά στα μεγάλα .com δεν παύει να με εντυπωσιάζει κάπως - ειδικά όταν η αναζήτηση μέσω Google αποτελεί το 1/3 της λειτουργίας που προσφέρει η σελίδα.

the David James effect

(ή γιατί ο κος Ζιντάν έκανε αυτό που ένας θρησκευόμενος θα αποκαλούσε θαύμα)

Δεν είναι ότι κατάφερε να στείλει τη μπάλα ακριβώς στην γωνία μέσα από 11 αμυντικούς και καμιά 10αριά συμπάικτες. Δεν είναι ότι το έκανε στο 91' όταν η Γαλλία ήταν ήδη η χαμένη για πολλούς. Δεν είναι ότι η ομάδα του είχε να φάει γκολ 10 αγωνιστικές. Δεν είναι ότι σε εκείνο το σουτ ήταν οι ελπίδες όλων των Γάλλων. Δεν είναι ότι το έκανε ψυχρά και ανέκφραστα σα να δένει τα κορδόνια του. Δεν είναι ότι δεν κάθησε κανά μισάωρο να το μελετήσει - απλά έκανε δυο βήματα πίσω και εκτέλεσε χωρίς καμία πίεση.

Είναι ότι το κάνε και η πλήρης ισχύ της πράξης του σε κτυπάει μέρες μετά. Τότε το συνειδητοποιείς. Και ως τότε είσαι απλά υπό την επήρεια. Όπως ήταν και ο τερματοφύλακας των Άγγλων που λίγα λεπτά μετά, μη μπορώντας ακόμα να το πιστέψει, αναγκάστηκε να παραχωρήσει πέναλτι το οποίο και έγινε δεύτερο και νικητήριο γκολ. Δέος.

Εθνική Ελλάδος γειά σου...

(ή η κριτική ενός άσχετου που άκουσε το 1ο και είδε το 2ο ημίχρονο)

Φτηνά τη γλιτώσαμε και αυτή τη φορά ε; Κάτι το απαράμιλλο φάρδος, κάτι οι Ισπανοί που έχασαν κενές εστίες, κάτι ο τερματοφύλακας που έκανε ό,τι μπορούσε, τα κουτσοβολέψαμε πάλι. The greek way. Γιατί ποδόσφαιρό δε παίξαμε. Αυτός ο αγώνας μου θύμισε από μία άποψη τον αντίστοιχο της Αγγλίας με τη Γαλλία λίγες μέρες πριν όπου από ένα σημείο και μετά οι Άγγλοι ακολούθησαν την προσφιλή τακτική του 'ταμπουρώματος' (δεν τους έχω δει πολλές φορές αλλά πάντα έτσι παίζουν αυτοί όταν πάρουν το προβάδισμα;). Μόνο που εμείς είχαμε φάει γκολ και έπρεπε να το κυνηγάμε - αντίθετα δεχομασταν αλλεπάλληλα κύματα από ισπανικές επιθέσεις. Αν ήταν στη φόρμα της η Ισπανία θα 'χε ρίξει άλλα 3.

Από την άλλη άποψη ο αγώνας δεν είχε καμία σχέση με τον αντίστοιχο της Αγγλίας-Γαλλίας. Εκεί οι παίκτες και των δύο ομάδων αντάλλασαν μπαλιές - ναι, είναι δυνατόν και αυτό - εμείς απλά κλωτσάγαμε το τόπι προς τους άλλους (πάλι καλά) και περιμέναμε να μας το γυρίσουν πίσω. Φάνηκε άλλωστε στα κόρνερ αυτό (καμιά 10αριά για εκείνους, 1-2 για μας) και στη κατοχή της μπάλας (πάνω από 60% δική τους μου φάνηκε). Επίσης, οι 85 κίτρινες κάρτες που δόθηκαν είναι κάπως πολλές για τέτοια διοργάνωση ή μου φαίνεται; Θα 'χει σίγουρα ενδιαφέρον να δούμε πως θα 'ναι τα πράγματα στο επόμενο παιχνίδι.

Αυτό που έμεινε πιο έντονα από το μισό που είδα ήταν ένα κλιπάκι που έδειξε η Αγγλική τηλεόραση (δεν ξέρω αν το δείξαν και κάτω) μιας ελληνίδας φιλάθλου στις εξέδρες με την γαλανόλευκη ζωγραφισμένη στα μάγουλα της και το τσιγάρο στο χέρι να κάνει το σταυρό της όταν διώξαμε για άλλη μια φορά τη μπάλα από τη περιοχή μας...

αν νομίζατε ότι το surfing είναι χάσιμο χρόνου...

... τότε τι να πει κανείς για αυτούς που έφτιαξαν αυτό;

Να μη πω δε για αυτό. Κατεβάστε τουλάχιστον ένα από τα βίντεο - και πείτε μου αν αντέξατε να μη κατεβάσετε και τα υπόλοιπα.

Αναρωτιέμαι αν υπάρχουν και άλλες εκδόσεις...

Monolith

Έπεσε στην αντίληψη μου αυτό το πρόγραμμα το οποίο κάνει κάτι πολύ απλό: συνδυάζει ένα binary αρχειο (διάβαζε ένα οποιοδήποτε αρχείο) με ένα άλλο binary αρχείο για να δημιουργήσει ένα τρίτο (οκ, δε θα το ξαναπώ) αρχείο το οποίο δεν έχει καμία εμφανή σχέση με τα δύο πρώτα. Επιπλέον, το τρίτο αρχείο μπορεί να συνδυαστεί με το δεύτερο ώστε να πάρει κανείς πίσω το πρώτο. Μπερδευτήκατε; Ένα είδος πρόσθεσης είναι βασικά: Έχω το Α και Β, τα βάζω μαζί και παίρνω το Γ. Έχω το Γ και το Β, μπορώ να τα αφαιρέσω για να βρω πάλι το Α. Μόνο που η πρόσθεση και η αφαίρεση εδώ δεν γίνεται με τους συνηθισμένους κανόνες (γιατί οι πράξεις δε δουλεύουν σε binary αρχεία) αλλά με τους κανόνες που καθορίζει το Monolith.

Το ενδιαφέρον είναι ότι αν το αρχείο Α ειναι copyrighted (ένα MP3, ένα βιβλίο, ένα .iso image των Windows ή οτιδήποτε) το αρχείο Γ μη έχοντας σχέση μαζί του δεν είναι copyrighted(*). "Δεν έχει σχέση" σημαίνει ότι δεν περιλαμβάνει αυτούσιο κομμάτι του αρχικού αρχείου και μάλιστα δεν είναι καν ίδιου τύπου με το αρχικό (ένα Word κείμενο περασμένο από αυτή τη διαδικασία δε θα ανοίγεται από το Word πλέον). Ουσιαστικά αυτό που συμβαίνει είναι η κρυπτογράφηση του αρχείου Α, όπου ως "κλειδί" μπορεί να θεωρηθεί το αρχείο Β (ειδικά αν είναι μικρό - λίγα kb).

Όλα αυτά σε συνδυασμό με την τρέχουσα υπερβολικά μπερδεμένη κατάσταση με την κυκλοφορία πειρατικού υλικού στο Διαδίκτυο μάλλον μόνο να περιπλέξουν ακόμα περισσότερο τα πράγματα μπορούν. Πόσο παράνομο θα είναι να δημιουργηθεί δηλαδή ένα δίκτυο αντίστοιχο του πρώτου διδάξασα Νapster (βάλε το αγαπήμενο σου τρέχον p2p εδώ) το οποίο θα μοιράζει ένα αρχείο-κλειδί και με το οποίο όσοι χρησιμοποιούν το δίκτυο αυτό κρυπτογραφούν τα mp3 τους (στα pc τους, όχι online) και τα επιστρέφουν στο εν λόγω δίκτυο προς ευρεία κατανάλωση;
Σκουπίδια θα ανταλλάσουν, αρχεία άχρηστα χωρίς το κλειδί που η μόνη τους σχέση με το αρχικό mp3 θα είναι το όνομα.

Το πρόσφατο δημιούργημα του (αγέλαστου αλλά κατά τα άλλα αρκετά ενδιάφεροντα) κ. Jason Rohrer μου φαίνεται έχει τη δυνατότητα να προκαλέσει πολλούς πονοκεφάλους σε πολύ κόσμο.

(*) Μάλλον...

Κρυφτό

Μετά από το σχετικό ξενύχτι (απλά και μόνο για να αυξηθεί η προσμονή) έφτασε η 6η πρωινή τοπική. Οπότε και αφήσαμε τα πληκτρολόγια και πήραμε τις ταράτσες. Δυστυχώς, τα σύννεφα δε μας έκαναν τη χάρη να εξαφανιστούν. Παρά το ότι στα νότια της χώρας ο ουρανός είναι πεντακάθαρος, στη περιοχή μας είμαστε αναγκασμένοι να παίζουμε το κρυφτό με τα σύννεφα συνέχεια. Η αλήθεια είναι ότι συνολικά πρέπει να είχαμε πάνω από μισή ώρα καθαρή ηλιοφάνεια από το πρωί αλλά γενικά πρέπει κανείς να είναι σε επαγρύπνηση. Δυστυχώς τα σύννεφα ήταν εκεί στο πιο ενδιαφέρον και πιο δύσκολο μέρος να παρατηρήσει κανείς - αυτό της πρώτης επαφής της Αφροδίτης με τον Ήλιο (6:19). Η διέλευση έγινε εμφανής στα επόμενα 20 λεπτά (που χρειάζεται για να μπει πλήρως η Αφροδίτη μέσα στον ηλ. δίσκο) και από εκεί και πέρα όποτε τα σύννεφα άφηναν το σωστό κομμάτι του Ήλιου να φανεί το θέαμα ήταν εντυπωσιακό και άξιζε τον κόπο.

Χρησιμοποιήθηκαν/ούνται τηλεσκόπια διαφόρων μεγεθών είτε "απευθείας" είτε προβάλλοντας το είδωλο σε κάποια λευκή επιφάνεια, φωτογραφικές μηχανές, κάμερες, κυάλια, ακόμα και γυαλιά όλα καλυμμένα με το σχετικό φίλτρο που απορροφά/αντανακλά το μεγαλύτερο ποσοστό της ακτινοβολίας. Το εν λόγω φίλτρο είναι αυτό το ασημί χαρτί (ναι αυτό που ειναι κολλημένο με μονωτική) στους φακούς των οργάνων στις φωτογραφίες εδώ.
Είναι προφανής η χαρακτηριστική συννεφιά. Το (μεγάλο) τηλεσκόπιο δε κοιτάζει τη διέλευση - έτυχε απλά να σημαδεύει στην ίδια κατεύθυνση - κάνει εφέ πάντως. Περισσότερες φωτόγραφίες της διαδικασίας από κάποιον που εμφανέστατα αγόρασε την πρώτη του ψηφιακή προχτές εδώ - όπου και ο επαγγελματισμός είναι άμεση συνάρτηση της ποσότητας μονωτικής που χρησιμοποιεί κανείς.

Για την ιστορία να πω ότι εκτός από το τοπικό (αλλά όχι και small-town) κανάλι, το παρόν έδωσε η τοπική (και πολύ small-town κατά τους γνώστες) αστρονομική λέσχη (εμφανής στο βάθος κήπος). Αυτά μέχρι να πλακώσει η Τουρκιά - δηλαδή το κοινό και τα σχολεία - τα οποία θα αρχίσουν να καταφτάνουν μετά τισ 8:30 που ανοίγει το κέντρο για τους επισκέπτες (δηλαδή τώρα). Αυτά για την ώρα, ίσως κάνω και άλλη μια ενημέρωση αργότερα μιας και μένουν πάνω απο 3 ώρες ακόμα.

Τυχαίες πράξεις θεάματος

Την προηγούμενη εβδομάδα έκανα ένα-δυο πράγματα που δεν τα είχα ξανακάνει - και ένα δύο που τα είχα ξανακάνει πολλάκις...

Την Κυριακή παρόλο που προσπάθησα να τραβήξω δυο γνωστούς μου να βγούμε κανείς δεν ενδιαφέρθηκε. Και έτσι προκειμένου να κάνω τα ίδια και τα ίδια πάλι πήγα μόνος μου. Το μέρος: το επικό club Sankeys Soap στη μέση του πουθενά του βόρειου Μάντσεστερ. Το γεγονός: Προκριματικοί freestyle hip-hop για τη Νοτιοδυτική Αγγλία. Εν ολίγοις αυτό σημαίνει "διαγωνισμός" μεταξύ 12 MCs (μτφρ;) οι οποίοι χωρίζονται σε ζευγάρια και ανταλλάσουν αυτοσχέδιες (υποτίθεται) ρίμες σε 2 σετ των 45" ενώ από πίσω ο DJ παίζει το σχετικο πωρωτικό μπιτ. Στο τέλος το πλήθος αποφασίζει δια βοής ποιος ήταν ο καλύτερος - σε περίπτωση ισοβαθμίας, το μπιτ χάνεται και ακολουθούν άλλα 30" από τον καθένα - acapella.... Απλοί κανόνες. Δεν επιτρέπεται η σωματική επαφή και η αναφορά σε μανάδες και πατεράδες (τα αδέρφια και λοιποί συγγενείς είναι οκ απο ότι φαίνεται). Όποιος έχει δει το 8th Mile καταλαβαίνει τι εννοώ.

Μετά από 15λεπτο περπάτημα σε έρημους δρόμους με εγκαταλελειμμένα κτίρια και αποθήκες έφτασα σε ένα γωνιακό κτίριο ακριβώς σαν όσα είχα περάσει με μια σκονισμένη επιγραφή. Αν δεν ήταν οι 2 μπράβοι απ' έξω δε θα το βρισκα. Περίμενα να βρεθώ σε ένα καταγώγιο με αίματα στα πατώματα και εκεί που ένα λάθος βλέμμα μπορεί να σου προκαλέσει μεγάλη ζημιά. Περίμενα να είμαι η μύγα μέσα στο γάλα (ή εν προκειμένω το γάλα μέσα στις μύγες) ανάμεσα σε όλους τους μαύρους εγκληματίες του Μάντσεστερ. Κάθε άλλο. Στην πόρτα με ψάξαν μεν αλλά μου πήραν τις τσίχλες (!) γιατί κολλάνε στο πατωμα ("club policy"). Μέσα η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου ήταν φοιτητές, λευκοί και υπερβολικά καθωσπρέπει. Οι "σκιώδεις χαρακτήρες", αν και υπήρχαν, αποτελούσαν εξαίρεση. Η είσοδος πανάκριβη όπως και οι μπύρες στο μπαρ.

Όταν έφτασα είχαν ξεκινήσει οι διαδικασίες και πρέπει να πω ότι μάλλον απογοητέυτηκα. Γενικά ήταν πεσμένα τα κέφια και ήταν λίγοι αυτοί που έκαναν το πλήθος να ζωντανεύει κάπως. Ίσως έφταιγε και το γεγονός ότι διάφορες απειλές και βρισιές στα Αγγλικά δεν είναι εύκολο να ακουστούν και να εκτιμηθούν σε χώρο με χάλια ακουστική και πολύ κόσμο όταν αυτός που κρατάει το μικρόφωνο μιλάει πιο γρήγορα από ότι σκέφτεται. Είπα θα βελτιωθούν τα πράγματα στους επόμενους γύρους. Όπως και έγινε αφού μεσολάβησε ο DJ με "το κομμάτι του" (αυτοσχεδιασμός πάνω στα πικαπ, σκρατς και μίξεις - όχι και άσχημα) καθώς και με τις δύο μπάντες της βραδιάς να προμοτάρουν τα κομμάτια τους και να κάνουν από λίγο freestyle κ αυτές (κυρίως άσχημα). Ό τελικός ήταν για γευρά νεύρα - δε θα ήθελα με τίποτα να είμαι στη θέση κανενός από τους τρεις που έπαιρναν το μικρόφωνο με τη σειρά για να την πουν ο ένας στον άλλο. Συνολικά ο τελικός κράτησε πάνω από μισή ώρα - και νόμιζα οι παρουσιάσεις που κάνω εγώ είναι ψυχοφθόρες... Ο νικητής (κάποιος Lazee, λευκός όπως οι 11 στους 12 διαγωνιζόμενους άλλωστε) το άξιζε και με το παραπάνω. Μου φάνηκε απίστευτο πως την έλεγε με απίστευτη άνεση στους αντίπαλους και μάλιστα με ομοιοκαταληξία. Και το πλήθος οργίαζε απο κάτω σε κάθε πετυχημένη ρίμα τις οποίες και τις σκεφτόταν σίγουρα εκείνη τη στιγμή. Με μια κουβέντα, τα έδωσε όλα.

Η όλη εμπειρία μου κέντρισε το ενδιαφέρον - σίγουρα θα προσπαθήσω να παρακολουθήσω κάτι αντίστοιχο στην Ελλάδα. Παλιότερα ακολουθούσα την ελληνική σκηνή κάπως όταν ήταν στην αρχή της, αρχές 90 ίσως; Η οποία σκηνή φημολογείται ότι είναι από τις μεγαλύτερες στην Ευρώπη - για περισσότερα εδώ - και ξέρω ότι οργανώνονται αντίστοιχες "μάχες".

------

Πολλούς μήνες πριν ο φίλος μου ο Μάρτιν μου είχε προτείνει να πάμε στο γήπεδο. Φιλικό Αγγλία-Ιαπωνία. Ποτέ δεν ήμουν φίλος του σπορ - αν εξαιρέσεις κάτι ματωμένα γόνατα στο δημοτικό - αλλά είπα γιατί όχι, εδώ που είμαι δεν λέει να φύγω και να μην έχω πάει. Δεν πήγα στο Θέατρο βέβαια αλλά και το καινούριο γήπεδο της City δεν ήταν κ άσχημο. Μετά από τη σχετική σαβουροβορά σε πολυεθνικό κοτοπουλάδικο, το κόψαμε ποδαράτο μέχρι εκεί. Οι δρόμοι κατάμεστοι από Άγγλους φιλάθλους. Βαμμένα πρόσωπα, μαλλιά, παρδαλά καπέλα, φωνές, κακό τα συνηθισμένα - καθώς και αυξημένη αστυνομία. Παραδόξως πως υπήρχαν και πολλοί ασιάτες παντού - τουλάχιστον 5 διαζώματα όπως είδαμε μετά. Αυτό που ήταν ακόμα πιο παράξενο ήταν ότι περίπου όσοι υποστήριζαν την Ιαπωνία, άλλοι τόσοι υποστήριζαν και την Αγγλια. Θέαμα.

Στο γήπεδο όλα πολυ πολιτισμένα και απλά. Περίμενα εξονυχιστικούς σωματικούς ελέγχους, συνάντησα μια περιστρεφόμενη πόρτα που άνοιγε αυτόματα με το εισιτήριο μας σε μορφή πιστωτικής κάρτας. Περίμενα μεθυσμένους Άγγλους οπαδούς, συνάντησα οικογένειες, ζευγάρια και παρέες. Και ελάχιστη αστυνομία - περίπου ένας αστυνομικός ανά διάζωμα; πολλά λέω - την οποία ο φίλος μου θεώρησε υπερβολική.

Το παιχνίδι ήταν μάλλον μέτριο. Τα γκολ (1-1 έληξε) κατά λάθος μπήκανε. Η Αγγλία σκόραρε με τον Όουεν να πλασάρει την μπάλα που ξέφυγε από τα χέρια του τερματοφύλακα και η Ιαπωνία στα τελευταία λεπτά ισοφάρησε περισσότερο επειδή οι γηπεδούχοι ειχαν χαλαρώσει παρά επειδή το πάλεψε η ίδια. Υπήρχαν μερικές καλές σκηνές αλλά γενικά η όλη εμπειρία δε με έκανε να αλλάξω γνώμη γιατί δεν έφαγα τα νιάτα μου να ξεπαγιάζω και να τρώω ξύλο βλέποντας "σώβρακα και φανέλες". Άλλη φορά (;) θα δοκιμάσω κάτι λιγότερο "φιλικό".

------

Πέμπτη είπαμε να πάμε σε μια βραδιά ονομάτι Χ-Offender σε ένα μπαρ στο κέντρο. Αυτό σήμαινε κυρίως μουσική από μπαντες με γυναικείες φωνές - κατά προτίμηση υστερικές. Το μέρος μάλλον ελαφρώς άδειο - καμιά 30αριά άτομα όλα μικρότερα των 25 μέτρησα μια στιγμή. Επανάληψη των ίδιων προσώπων για άλλη μια φορά. Συντριπτική πλειοψηφία ομοφυλόφιλοι και λεσβίες. Και εμείς το ελληναριό - η γνωστή μειονότητα. Τυχαία στιγμιότυπα: Το μπλουζάκι του κουρασμένου gay μπαρμαν ειχε τον αριθμό 3 και από κάτω τη λέξη some σε στιλ μπλούζα του ράγμπι. Δυο λεσβίες να φιλιούνται, να φεύγουν και η μία να ξανάρχεται αργότερα. Τυχαίοι εναγκαλισμοί και αβρότητες ανεξαρτήτου φύλου ή διάρκειας γνωριμίας. Χορός χωρίς ρυθμό ή καμιά φορά και χωρίς αισθητή κίνηση. Κι όλα αυτά μέσα από το κίτρινο πρίσμα του αλκοόλ.

Συνολικά, οι τρεις εμπειρίες ήταν μάλλον όχι έντονες παρόλο είχαν την προοπτική να είναι πολύ δυνατές απλά και μόνο επειδή ήταν καινούργιες και διαφορετικές. Αντίθετα, η Παρασκευή και το Σάββατο που έκανα λίγο πολύ τα ίδια με προηγούμενες βδομάδες - βλ. προηγ. - πέρασα πολύ καλύτερα. Καμία λογική. Προφανώς. Ή απλά "γερνάω" (άντε παλι) και αποκρυσταλλώνονται οι απόψεις μου περί του τι σημαίνει διασκέδαση και ψυχαγωγία.

Μιλώντας για καινούργιες και μοναδικές (δυό φορές τον αιώνα είναι ένας καλός ορισμός του όρου) εμπειρίες, την Τρίτη το πρωί έχουμε δουλειές.

Heaven is an infinite amount of time

Αυτό το Σαβ/κο είχα πει ότι θα κάνω πολλά αλλά με κάποιο παράξενο τρόπο όπως συμβαίνει πάντα κατάφερα ένα κλάσμα τους μόνο. Επιπλέον ξεκίνησε κάτι που μοιάζει με την αλλεργία μου (ναι, τον Ιούνιο, έτσι για να μου σπάσει τον τσαμπουκά) - αλλά μπορεί και να είναι ένα απλό κρύωμα. Φταρνίσματα, βαρύ κεφάλι, τρέχουσα μύτη και πονεμένα μάτια. Ώραία...

Το Glastonbury πλησιάζει απειλητικά και σήμερα πήγα και αγόρασα σκηνή. Ήρθανε και κάτι φίλοι μου και τη στήσαμε δοκιμαστικά. Η όλη διαδικασία με έβαλε σε ρυθμό φεστιβάλ και η λίστα με το τι χρειάζομαι είναι έτοιμη - την Τρίτη προμηνύεται σουπερμάρκετ για προμήθειες. Ναι, 2 βδομάδες πριν - για να μου φύγει η πρεμούρα;-). Μετά μένει μόνο το εισιτήριο για να πάω εκεί αλλά αυτό από αύριο που θα λάβω περισσότερες πληροφορίες από το φίλο με τον οποίο θα κατεβούμε. Κοιτάω τόσο πολύ μπροστά για αυτό (So looking forward to it)! Θα επιχειρήσω να κρατήσω όσο πιο λεπτομερές ημερολόγιο μπορώ, το οποίο θα μεταφερθεί δεόντως εδώ - μέρος του τουλάχιστον. Λέμε τώρα...

Τις τελευταίες δυο μέρες έδωσα πάνω από 80 λίρες για κομιξ. Νεοαποκτηθείς τίτλοι:
The Big Fat Kill - Frank Miller. Καταβροχθισθέν ήδη και "κλείσαμε συλλογή" έτσι από τη σειρά Sin City - πανέτοιμοι για την ταινία. Απίστευτα ατμοσφαρικό και βοήθησε που θυμόμουν έστω κάπως αμυδρά τα προηγούμενα.
Rose Black: Book One. Πάει και αυτό, μ' άρεσε αν και πάνω από τη κορυφή (over the top). Θα πάρω και τα υπόλοιπα εν καιρώ ίσως. Μια περίπου βρικολάκισσα (ή μήπως όχι;) στις υπηρεσίες της Αυτού Μεγαλειότητας. Ελαφρύ αλλά διασκεδαστικό.
Hellblazer - Original Sins. Ο κος J. Constantine στις παλιές του περιπέτειες. Διάβασα τα δύο πρώτα τεύχη. Αν και το καλλιτεχνικό κομμάτι δε με πολυεντυπωσίασε (ήταν και κάμποσα χρόνια πίσω βέβαια όταν πρωτοβγήκε) το παράλληλο σύμπαν με την ακριβώς κατάλληλη δόση μαγείας παραμένει πολύ ελκυστικός τόπος για τη φαντασία μας.
Nowheresville. Όταν το μπιτ συναντάει τα κόμιξ. Αξυρισιές, τσιγάρα και πέτσινα. Drugs και δρόμοι ενδεχομένως. Μιας και έχω εξαντλήσει τη λογοτεχνία των μπιτ συγγραφέων (ναι, αμέ πως...) είπα να δω πόσο ενδιαφέρον θα 'ναι αυτό...
Better living through crime. Μια απρόσμενη συνεργασία στην Αμερική στις αρχές του αιώνα με γκάνγκστερ, οργανωμένο έγκλημα και τα συνηθισμένα (ελπίζω όχι δηλαδή). Γάλλοι συγγραφείς(!).
Mystery Play. Φόνος σε μια μικρή Αγγλική πόλη εν μέσω μιας θεατρικής παράστασης θρησκευτικού περιεχομένου. Θολό artwork αλλά δε θα είμαι προκατειλημμένος. Καμιά φορά αυτά τα απλά θέματα, χωρις σουπερήρωες και μεταφυσικό σε κάνουν και βάζεις ερωτήματα και να δεις τα πράγματα κάπως αλλιώς. Για μας τους ρηχούς που δε μπορούμε, δε θέλουμε ή "γεράσαμε" για να διαβάσουμε τους Ρώσους (800 σελίδες+) ή ακόμα και την Ασκητική και τα θέλουμε σε εικόνες.

Έκανα catch-up και στα νέα που είχαν μαζευτεί στον aggregator το Σαβ/κο. Παρόλο που μου πήρε 2 ώρες, από εδώ και πέρα - αν δε το αφήνω να ξεφύγει - δε θα πρέπει να παίρνει πολύ. Λένε πως με τη νέα αυτή τεχνολογία μπορείς να αφιερώνεις λιγότερο χρόνο στο Δίκτυο για ενημέρωση αλλά τελικά αυξάνεις την πληροφορία που (πιστεύεις ότι) σε ενδιαφέρει και τελικά πάλι αφιερώνεις υπερβολικά πολύ χρόνο. Μια-ή-άλλη κοινως.

A! Επίσης να πω ότι έχω ξεκινήσει να μαζεύω όλα τα ελληνικά ιστολόγια σε ένα OPML αρχείο - δούλεψα λίγο και σε αυτό αυτές τις μέρες. Όποτε αυτό είναι έτοιμο θα το σηκώσω εδώ. Η κυριότερη δυσκολία είναι ότι καμια 20αριά ιστολόγια απλά δεν υποστηρίζουν syndication - είτε στο κύριο κείμενο τους, είτε (και) στα σχόλια τους. Η οποία δυσκολία προβλέπεται να μείνει και άλυτη ελλείψει χρόνου για εφαρμογή μιας μεθοδικής λύσης - βλ. scraping. Ευτυχώς τα περισσότερα από αυτά τα ιστολόγια έχουν πάψει να ανανεώνονται.

Είχα σκοπό να μεταφέρω κάποιες από τις σημειώσεις μου που έχω κάνει στο "πρόχειρό" εδώ, αλλά δε ξέρω αν θα το κάνω απόψε και, αν όχι, πότε τελικά. Άρχισε να κάνει και μια πείνα 3 παρά κιόλας... Τέτοια ώρα, τέτοια λόγια...

Όμιλείτε Γκουγκλ;

Ένα σύντομο post, καθώς περιμένω τα αποτελέσματα από ένα πρόγραμμα που τρέχει στο διπλανό μηχάνημα.

Ότι το Google έχει μεταφραστεί (και μεταφράζεται ακόμα) σε διάφορες γλώσσες είναι μάλλον σχετικά γνωστό. Σήμερα πρόσεξα ότι εκτός από τις "συνηθισμένες" γλώσσες που θα περίμενε κανείς, υπάρχουν και η τελευταία λέξη της μόδας στη γλωσσολογία, κάτιπιο ελαφρύ αλλά γεμάτο σάλια, η απαραίτητη εξωγήινη γλώσσα, καθώς και κάτι ακόμα περισσότερο geeky. Επόμενη προσθήκη υποθέτω θα είναι τα αρχαία ελληνικά και η C++. Παράξενο μου φάνηκε ότι τα English (UK) είναι ακόμα στο 0% στη διαδικασία μετάφρασης τους...

Bloggers of the world, unite

Σε αυτό το άρθρο υποτίθεται αποκαλύπτεται μια λανθασμένη κάλυψη της διαμάχης μεταξύ των προτύπων RSS και Atom από τον Guardian η οποία έμεινε χωρίς σχόλιο από τους ιθύνοντες δημοσιογράφους. Αν και από μόνη της η εξέλιξη των δύο προτύπων είναι ενδιαφέρουσα (παρόλο που δε την παρακολούθησα σε όλο της το εύρος μέσα από τους συνδέσμους στο άνωθι link), το αναφέρω εδώ για ένα παραλληλισμό που με έκανε να σκεφτώ προηγούμενα posts περί ελληνικού ιστολογείν. Απόσπασμα από τo παραπάνω:

<σνιπ>
This is the arrogance of big media. They are not accountable to their readers, or to the subjects of their coverage. We're supposed to accept whatever they pass off as journalism. A software developer that worked this way, on receipt of a bug report from a user, would simply blame the user for the bug, and when that didn't work, say it's not a bug at all. Now certainly some developers do this, but we are harshly critical of them. It's time to apply the same standards to journalists. They often claim their thorough research sets them apart from bloggers, but when it clearly doesn't, they don't respond.
<σνιπ>

Ευπρόσδεκτη βέβαια αυτή η επαλήθευση αλλά όπως και να έχει παρατηρώ μια τάση από μέρους μου να "ευμπλογκω" τα γένια μου συνέχεια οπότε θα προσπαθήσω για περισσότερα posts που δεν έχουν σχέση με το σπορ.