Ευτυχισμένο το 2006

Καλορίζικο για όλους μας το νέο έτος. Να εχουμε την υγεία μας, να έχουμε αγάπη, πολλή αγάπη, να έχουμε ελευθερία επιλογών, καλή διάθεση, ενεργητικότητα, δημιουργικότητα, φαντασία και τύχη. Να είναι καλότυχο το 2006 και γούρικο για όλους μας και να μας φέρει πολλές ευτυχισμένες στιγμές.

Μέσα από την καρδιά μου

Υ.Γ. Καλορίζικο... ξέρεις εσύ! Να είναι κουκλίστικο, παλατάκι σωστό, γεμάτο χαρές.

Αγιωργίτικο

Μέρες γιορτινές, με κορδέλες και δώρα, φαγητά, γλυκά και άπειρα λαμπιόνια. Προσωπικά προτιμώ τα κεράκια, χειμώνα καλοκαίρι! Προσωπικά προτιμώ τα κόκκινα κρασιά όλες τις εποχές του χρόνου. Τα κόκκινα και τα ροζέ. Τα λευκά τα εκτιμώ, αλλά σπανίως τα επιλέγω. Τα κόκκινα τα ορέγομαι! Τα ζητάει ο οργανισμός μου. Και μερικές φορές, όταν το κρασί ακουμπά στα χείλη μου και στροβιλίζεται η γουλιά στο στόμα μου, νιώθω τόσο τυχερή που μπορώ να βιώνω αυτή την απόλαυση.

Μέσα σε κόκκινους Αγιοβασίληδες και κόκκινους φιόγκους, ανοίγω ένα μπουκάλι Αγιωργίτικο. Πολύς λόγος έχει γίνει τελευταία γι’ αυτή την ποικιλία. Άρθρα σε περιοδικά, εκδηλώσεις, σχόλια και τιμές κρασιών που εκτοξεύονται. Για μένα το Αγιωργίτικο (κόκκινη ποικιλία σταφυλιών που καλλιεργείται σε κυρίως στην Πελοπόννησο και δίνει τα ερυθρά κρασιά με ονομασία προέλευσης Νεμέα) δίνει κρασιά νόστιμα και ζουμπουρλούδικα, με παιχνιδιάρικη διάθεση. Κρασιά που σαν μικροί μπόμπιρες μπορούν να σε εκπλήξουν ευχάριστα ανά πάσα στιγμή. Έχουν ωραίο πυκνό κόκκινο-βιολετί χρώμα, είναι μυρωδάτα (κυρίως μυρίζουν γαρύφαλλο, κεράσι και βανίλια) και πολύ γευστικά. Ορισμένα Αγιωργίτικα είναι λίγο στυφά (έχουν έντονες ταννίνες) αλλά ακόμη κι αυτά τα συνδυάζω με το κατάλληλο κρεατάκι και γίνονται λουκούμι σκέτο. Άλλα Αγιωργίτικα είναι η επιτομή της βελούδινης γεύσης! Ακουμπούν στον ουρανίσκο μου με τρυφερότητα, θαρρείς πως με χαϊδεύουν. Καταπίνω μια γουλιά κι αισθάνομαι το χάδι αυτό εντός μου. Αισθάνομαι πως το «μέσα» μου μπαίνει σε τάξη. Είναι τρελιάρικο το Αγιωργίτικο και ξεσηκωτικό, σαν τις αλκυονίδες μέρες! Και εκτός από τα κόκκινα κρασιά παράγει και ροζέ, που κουβαλούν την ίδια τρέλα και αρώματα όλης της άνοιξης.

Δεν θα αντισταθώ στον πειρασμό. Πάω να πιω ένα ποτήρι.

Αμνησία

Τι άραγε συμβαίνει, όταν ξεχνάς με ταχύτητα αστραπής? Τις τελευταίες μέρες ξεχνώ συνεχώς, αδιάκοπα, με ηδονή, θα μπορούσα να πω. Με ευχαρίστηση και πόνο.

Ξεχνώ πράγματα σημαντικά, ξεχνώ τα ασήμαντα, άσχημα τηλεφωνικά νούμερα όμορφων γυναικών, κρυψώνες όπου έχωσα τα βιβλία μου για να μην τα χάσω, ξεχνώ το θερμοσίφωνο ανοιχτό και τις υποσχέσεις μου στον αείμνηστο παππού μου.

Οι ώμοι μου είναι άδειοι από τα φορτία που επωμίστηκα συνειδητά, σας έχασα παπαγαλάκια μου, μα το ένα μάτι ακόμα μου λείπει, κάπου πρέπει να το έχασα κι αυτό.

Ξεχνώ τα βαπόρια μου σε ξένες θάλασσες, μέσα σε τρικυμίες, στη Σκύλλα και στη Χάρυβδη, και περιμένω από τους επιζώντες να ‘ρθουν και να μου υπενθυμίσουν, τι έκανα, γιατί και ποιά η τιμωρία.

Θα ‘ρθουν να με βρουν και θα μιλούν ώρα πολλή, θα κουραστούν να εξηγούν, θα ‘ρθουν σαν φαντάσματα μισάνθρωπων ανδρών και θα μου πουν για τετριμμένα σωστά και λάθη ευφάνταστα, κι όπως η σιωπή ως συναίνεση εκλαμβάνεται, μπορεί και να αυνανιστούν.

Αργούν. Μπορεί να ήρθαν πέρυσι, δε θυμάμαι. Θα βάλω το καλό μου το πουκάμισο, σήμερα θέλω να είμαι κομψός.

Αργούν. Και σηκώνομαι, πλένομαι, ξυρίζομαι, βάζω το καλό μου το πουκάμισο, ποιός ξέρει από πότε. Τις τελευταίες μέρες ξεχνώ διαρκώς, ακατάπαυστα, με ηδονή, θα μπορούσα να πω. Με ευχαρίστηση και πόνο.


--------------------------------------------
ΥΓ. Υπό τους ήχους των Earthbound.
ΥΓ2. Photo by Billy Phelps.

Τα δυο πρόσωπα ενός αεροδρομίου

Είναι νωρίς το πρωί όταν έχω φτάσει στο αεροδρόμιο του Μονάχου και περιμένω να κάνω check-in. Έχω καθήσει (ή μάλλον χυθεί) σε μια από τις αίθουσες αναμονής. Έχω απλώσει τα πόδια και έχω χαμηλώσει στη θέση ενώ το σακίδιο μου είναι πεσμένο δίπλα μου. Διαβάζω ένα Newsweek απορροφημένος.

Το όλο σκηνικό πρέπει να φαίνεται υπερβολικά ύποπτο στον απλοντυμένο 50άρη ο οποίος καθώς περνάει μπροστά μου με έναν Άλλον κοντοστέκεται. Ο Άλλος κοιτάζει καθόλου διακριτικά τι διαβάζω ενώ ο 50άρης μετά από παύση λίγων δευτερολέπτων για να σιγουρευτεί ότι έχει την προσοχή μου αρχίζει να μου μιλάει στα γερμανικά βγάζοντας ταυτόχρονα την ταυτότητα του από την τσέπη του μπουφάν του: Polizei.
- Διαβατήριο παρακαλώ.
Του το δείχνω, το παίρνει και το περιεργάζεται.
- Πόσο καιρό θα μείνετε στη Γερμανία;
- Περιμένω να φύγω.
- Πόσο καιρό μείνατε στη Γερμανία; Η φωνή του απαράλλαχτη χωρίς όμως να φαίνεται και πολυχρησιμοποιημένη.
- 4-5 μέρες. Βασικά, απλά πέρασα από τη χώρα για Αυστρία.
- Διακοπές;
- Ναι.
Μουρμουρητό στα γερμανικά στον Άλλο.
- Με τι ασχολείστε;
- Είμαι ε.
- Ευχαριστώ. Αυτό είναι όλο.
Και έτσι με αφήνει να αναρωτιέμαι γιατί διάλεξε εμένα για έλεγχο.

---------

Η ώρα έχει πάει 11 παρά το πρωί και μετά από 6 ώρες στα τρένα και στους δρόμους έχω εκείνη την αίσθηση που είναι αποτέλεσμα της αγρύπνιας και της υπερέντασης. Περιμένω να κάνω check-in σε μια ατελείωτη και υπερβολικά αργοκίνητη ουρά. Τα περισσότερα άτομα μπροστά μου και πίσω μου είναι καμιά 30αριά έφηβοι κι έφηβες με τις αποσκευές τους. Κάποιοι φοράνε πράσινες μπλούζες με ένα κίτρινο πεντάγραμμο μπροστά και πίσω "Hoerskool Wonderboom Skoolkoor". Τα διαβατήρια τους γράφουν Νότια Αφρική. Κάποιοι χασμουριούνται, άλλοι συζητάνε, εγώ χαζεύω το νωχελικό πέρα-δώθε τους και παρακολουθώ την ξένη γλώσσα τους. Η όλη ατμόσφαιρα προμηνύει μια μακροσκελή και βαρετή αναμονή.

Κάποια στιγμή, δύο από τα παιδιά αρχίζουν να τραγουδάνε ένα απλό τραγούδι στην άγνωστη γλώσσα - το μόνο που καταλαβαίνω είναι ότι μιλάει για τη χώρα τους, ίσως ο εθνικός τους ύμνος. Στην επόμενη στροφή μπαίνουν άλλα 3-4 παιδιά που είναι πίσω μου και σύντομα ολόκληρη η μακρόστενη αίθουσα αναμονής έχει γεμίσει από τις φωνές της σχολικής χορωδίας. Ανατριχιάζω. Οι υπάλληλοι του αεροδρομίου κοιτάνε με αμηχανία και τα μωρά των ταξιδιωτών έχουν μείνει με ανοιχτό το στόμα. Κάποιος παίρνει φωτογραφίες.

Μετά από λίγο το τραγούδι τελειώνει - μόνο για να ξεκινήσει κάποιο άλλο. Και μετά πάλι το πρώτο. Η όλη αναμονή κυλάει έτσι και κανείς δε τους ενοχλεί. Σκέφτομαι ότι αυτά τα παιδιά δεν έχουν να φοβηθούν τίποτα όσο τραγουδάνε. Το να αφεθούν ελεύθερα, σημαίνει το να αφεθούν ανεξέλεγκτα.

Ανοιχτό χριστουγεννιάτικο πάρτι

Όταν φτάνουμε κάπου στα Βόρεια προάστεια η ώρα έχει πάει ήδη 2+ μετά τη χριστουγεννιάτικη σύναξη των συγγενών και φίλων. Παρκάρουμε και η μουσική που ακούγεται δυνατά απ' έξω μας καλεί πάνω. Μέσα, ένα υποσκότεινο σαλόνι ανυπολόγιστων διαστάσεων γεμάτο μόνο με κόσμο που στέκεται ή χορεύει. Σε μια γωνία ο dj με λάπτοπ, μίκτη και ηχεία στην ημιδιαπασών κάνει ό,τι μπορεί - και σε πρώτη εντύπωση είναι κάτι παραπάνω από αρκετό.

Χαιρετάμε κοινούς γνωστούς και προχωράμε στα ενδότερα. Πιο μέσα η κουζίνα είναι ουσιαστικά ένας πάγκος με σειρές από αισιόδοξα μισοάδεια μπουκάλια ενώ μπροστά στέκονται σειρές από διψασμένους. Γεμίζουμε και από τα δύο. Ο κόσμος μιλάει και χαμογελάει λες και όλοι γνωρίζονται - κάποιοι μέχρι το τέλος της βραδιάς το πετυχαίνουν. Η πολυπληθής ουρά για το μοναδικό μπάνιο είναι κύριο σημείο έντονης κοινωνικότητας. Παρατηρώ ότι η πόρτα δεν κλειδώνει. Όταν καταφέρω να μπω πια μοιάζει βομβαρδισμένο - στον καθρέπτη είναι γραμμένο με κάτι που μοιάζει με κραγιόν: "Αφού το ξέρω/ ότι θέλετε/ μια παρτουζίτσα".

Η αναλογία φύλων σχεδόν ισότιμη. Τολμηρά ντυμένες κοπέλες, άλλες πιο "ψαγμένες" αλλά και κάποιες πιο "παστέλ". Άλλες χαμογελαστές και αεικίνητες κι άλλες κρυμμένες στη γωνιά τους. Άντρες που χορεύουν και γελάνε, τύποι αγέλάστοι, ακίνητοι. Ζωσμένα πουκάμισα (μηχανικοί σίγουρα), γνώριμα παράξενα t-shirts, 1-2 ξένες γλώσσες στον αέρα, μεθυσμένοι που χοροπηδάνε και γλιστράνε.

Κόσμος έρχεται και φεύγει αλλά το πάρτι δεν αδειάζει αισθητά. Όλα είναι το ίδιο κοινότοπα αλλά διαφορετικά αλλού. Μαθαίνουμε ότι λίγο πριν έρθουμε κάποιοι χόρευαν ντυμένοι τα χριστουγεννιάτικα φωτάκια. Κάποια έρχεται, με πιάνει από τον ώμο, "Ώχ συγγνώμη λάθος", χαζογελάει και φεύγει. Ένας τύπος από το Λίβανο ξέρει μόνο το φίλο του φίλου του "τύπου με το ριγέ πουκάμισο" που κάνει το πάρτι. Στην κουζίνα σουβλάκια μοιράζονται το τραπέζι με μπόμπες. Δίπλα στο ψυγείο μια τύπισσα έχει κολλήσει πάνω στον μάλλον μοναδικό κουστουμάτο τετράγωνο. Στο δωμάτιο με τα παλτά μια άλλη τρώει μόνη της σάντουιτς.

Πίσω στο κυρίως "stage" η μουσική έχει αλλάξει σε Βανδή και γιουροβίζιον. Δεν προλαβαίνω να απογοητευτώ όμως γιατί σύντομα έχει γυρίσει σε Pulp και Blur και Beck. Και Franz Ferdinand και Prodigy. Και Ramones. Η αδιόρατη αίσθηση ότι τα πάντα μπορούν να συμβούν πλανάται πάνω από τον κόσμο και τον αγκαλιάζει - πρωτοφανές για ένα πάρτι. Αν υπήρχαν κρεβάτια σε λίγο θα γινόταν όργιο, αν υπήρχαν κουβάδες με χρώματα θα γινόταν επανάσταση.

Συγγνώμη που δε σας κάλεσα.

Ομολογώ ότι το καταευχαριστήθηκα και φέτος! Μαζευτήκαμε όλοι μαζί (ή σχεδόν όλοι) και τα είπαμε, γελάσαμε και ευχηθήκαμε από καρδιάς. Γιατί με φίλους –τόσα χρόνια αγαπημένους- τα πράγματα είναι απλά, αληθινά, γνώριμα μα τόσο αγαπημένα, μέσα από τα βάθη της καρδιάς. Λυπάμαι γι’ αυτούς που ήθελαν, μα δεν μπόρεσαν να έρθουν και ελπίζω το χρόνου να είμαστε ακόμη περισσότεροι, χωρίς απουσίες.

Το μενού λοιπόν περιλάμβανε:

Dip Αγκινάρας (ευχάριστη έκπληξη)
.....
Σολωμό με Αραβική πίτα (εύκολο και απλό ορεκτικό)
Λουκανικάκια με δαμάσκηνα και μπέικον (το γνωστό ορεκτικό με λίγη δαμασκηνένια γλύκα)
Σύκα με ροκφόρ και προσούτο (αμαρτωλό πιάτο για πολλούς λόγους)
Τάρτα με καραμελώμενα κολοκύθια (ενδιαφέρουσα παραλλαγή κολοκυθόπιτας)
.....
Σαλάτα Κλασσική: Μαρούλι, ρόκα, τοματίνια, παρμεζάνα
Σαλάτα με σπανάκι, μανιτάρια, αβοκάντο, μέλι και μουστάρδα (ξέχασα να βάλω καρύδια)
.....
Χοιρινό με σάλτσα brandy και ρύζι (υποκλίνομαι στο Dry Metaxa)
Γαλοπούλα με σάλτσα εκ των χυμών της μαζί με άλλα καλούδια (η γνωστή σάλτσα bostonaise) και πουρέ.
.....
Τα επιδόρπια (cheesecake και παλέ σοκολάτας) ήταν ευγενική χορηγία της Tinkerbell (ευχαριστούμε όλοι πολύ!!!) και άλλων φίλων (τούρτα σοκολάτας).

Κρασιά λευκά και κόκκινα να ρέουν άφθονα, και για χωνευτικά λικέρ, ουίσκι και τεκίλα. Pas mal.

Στο προκείμενο τώρα: όποια συνταγή θέλετε, ευχαρίστως να την καταθέσω στο blog. Ωστόσο να εξηγούμαι, chef δεν είμαι! Διατελώ όμως με τιμή sous-chef και λαντζέρα ενός μεγάλου κουζινιέρη, μάγιστρου της καθημερινότητας.
Να είμαστε όλοι καλά, να έχουμε υγεία και ό,τι άλλο επιθυμούμε! Καλά Χριστούγεννα και μια υπέροχη νέα χρονιά, με δημιουργικότητα και χωρίς μοναξιά.

Η γαλοπούλα ψήνεται

Αυτή τη στιγμη που σας γράφω ψήνεται το χοιρινό και σε λίγη ώρα θα ψήνεται και η γαλοπούλα, η οποία θα μαγειρευτεί και φέτος με τη γνωστή συνταγή à la bostonaise! Ανυπομονώ!

Γέφυρες

Γέφυρα 1

Όταν έπεσες από τη γέφυρα, μεταφέρθηκες αιμόφυρτος στο νοσοκομείο, οι δικοί σου φοβήθηκαν ότι θα σε χάσουν, αλλά τελικά όλα καλά. Πάλι εδώ, αρτιμελής, το σώμα και το πνεύμα είναι στη θέση τους.

Εκτός... εκτός από μια μικρή λεπτομέρεια. Ο τόνος της φωνής σου. Η φωνή σου έχει ξεχάσει να κελαηδάει. Πώς να το περιγράψω, βγαίνει χωρίς χροιά, επίπεδη. Ακόμα και η ψηφιακή φωνή του Hawking μοιάζει πιο εκφραστική από τη δική σου. Τα καλά νέα είναι ότι μπορείς να δώσεις στη φωνή σου χρώμα επίτηδες, αλλά δε σου έρχεται καμιά ιδέα για το τι χρώμα οφείλει να έχει το κάθε τι που ξεστομίζεις. Καμιά ιδέα. Τίποτα. Nada. Σαν να διαγράφηκε από τον εγκέφαλό σου αυτή η ικανότητα.

Ποιά είναι η λύση? Να παρατηρείς το πώς χρωματίζουν τη φωνή τους οι άλλοι άνθρωποι. Δυστυχώς αντιμετωπίζεις ένα δίλημμα εδώ, αφού τους άλλους ανθρώπους δεν τους έχεις σε υπόληψη. Πώς να κάθεσαι τώρα να τους παρατηρείς και να μαθαίνεις από αυτούς? Σαν παιδί που μεγαλώνει, περίπου, θα επανακινήσεις τέτοιες διαδικασίες. Αλλά η γέφυρα του παραδειγματισμού έχει καταστραφεί.

Από την εφηβεία σου ακόμα τους κορόιδευες από μέσα σου, για αυτά που πιστεύουν, για το πώς αντιμετωπίζουν τα πράγματα, τη ζωή τους, για το πώς τα πάντα επιδρούν στον ψυχισμό τους, με τρόπο τόσο διαφορετικό από το πώς επιδρούν στο δικό σου. Και οι εμπειρίες τους, τα θέλω, τα πιστεύω τους, η αλαζονεία, η ματαιοδοξία, ο φόβος του θανάτου, αλλά και η αισιοδοξία περνούν στον τόνο της φωνής τους και πρέπει πλέον αυτόν να αντιγράψεις, να τον περάσεις μέσα σου σαν ένεση. Αυτό που υποτιμάς. Τι ταπείνωση!

Γέφυρα 2

Ο Κούντερα λέει ότι η αισιοδοξία βασίζεται στη (λανθασμένη) πεποίθηση ότι όταν η ιστορία επαναληφθεί, θα έχεις μάθει από τα λάθη σου και όλα θα πάνε καλύτερα. Αν την τραβήξουμε λίγο αυτήν τη θέση του καλού συγγραφέα, κατά μια έννοια η ωριμότητα βασίζεται στην αποδοχή της αισιοδοξίας (και στην πίστη ότι υπάρχει σωστό και λάθος, αλλά τελοσπάντων). Μαθαίνεις από τα λάθη σου. Δεν είναι λοιπόν παράλογο ότι στην κρίση μέσης ηλικίας οι άνδρες φέρονται ξανά σαν ανώριμα παιδιά. Όταν αρχίσεις να νιώθεις το θάνατο να σιμώνει, προσπαθείς να ξεχάσεις ό,τι έχεις μάθει από τα λάθη σου, για να γυρίσει ο χρόνος πίσω. Αυτή είναι η κρίση της μέσης ηλικίας. Αν υποκριθείς ότι δεν έχεις μάθει ακόμα τίποτα, τότε είσαι πάλι νέος κι ο θάνατος δεν είναι παρά μια θολή σκιά πίσω από την κουρτίνα.

Με άλλες ιδέες και άλλες σκέψεις, πριν καμιά δεκαριά χρόνια σε ενέπνεαν άλλοι στίχοι. Τώρα τους ξανακούς, η μουσική συνεχίζει να σ’ αρέσει, αλλά οι στίχοι δεν ακούγονται. Οι Deus X Machina σου φαίνονται υπερβολικά αριστεροί και οι Sonic Youth καμιά φορά πολύ θρήσκοι. Γουστάρεις και αηδιάζεις μαζί.

Και τα προφυλακτικά που έχουν παραμείνει στο κουτί για καιρό, σε φέρνουν πάντα στην ίδια άσχημη θέση. Τα μισά με την πρώην, τα υπόλοιπα με την επόμενη. Κι όσο κι αν προσπαθείς να ξεχάσεις τις φαντασιώσεις της ημέρας που τα αγόραζες, αυτές θα επιστρέφουν, θα σου γαμάνε το κεφάλι, θα επιστρέφουν, θα σου γαμάνε το κεφάλι, θα επιστρέφουν, θα σου γαμάνε το κεφάλι, θα επιστρέφουν...

-------
ΥΓ. Υπό τους ήχους του Evol των Sonic Youth.
YΓ2. Η φωτογραφία είναι από το εξώφυλλο του Bad Moon Rising, Sonic Youth (1985).

Ένα λεπτό μόνο

Μείνε μαζί μου λίγο ακόμη. Λίγο, πολύ λίγο, ένα λεπτό μόνο. Έλα μωρό μου, πόσο κρατάει ένα λεπτό; Μου επιτρέπεις να σε λέω «μωρό μου», τώρα που δεν έχει καμιά σημασία; Ωραία, πάντα ήθελα να σε λέω έτσι. Είναι περίεργο, αλλά νιώθω τόσο όμορφα κοντά σου, τόσο ζεστά, τόσο φυσικά… Έχω την αίσθηση ότι όλα είναι τόσο εύκολα μαζί σου, ότι θα μπορούσαμε να κάνουμε τα πάντα οι δυο μας. Από την πρώτη στιγμή ένιωθα έτσι με σένα, σα να είχα προετοιμαστεί για αυτό, σα να ήσουν εσύ αυτό που έψαχνα πάντα.

Κράτα με λίγο στην αγκαλιά σου. Πιο σφιχτά. Όχι, δε θέλω να βλέπω το πρόσωπό σου, το βλέμμα σου με πονάει ακόμη πολύ. Προτιμώ να βλέπω τα χέρια σου. Δεν είναι παράξενο, να έχω αυτή την εμμονή με τα χέρια σου; Ευτυχώς δε θα μάθεις ποτέ πόσες φορές ονειρεύτηκα να με κρατάνε σφιχτά, τόσο σφιχτά, ίσα που να αναπνέω. Με είχες ρωτήσει κάποτε τι είναι ο έρωτας και σου είχα μιλήσει για το ανέφικτο του ποιητή. Θυμάσαι; Αν με ρωτούσες τώρα, θα σου έλεγα «τα χέρια σου».

Πώς θα γινόταν αυτή η στιγμή να κρατήσει για πάντα; Θα ήθελα να σου τα πω όλα για μένα, είμαι σίγουρη ότι θα καταλάβαινες. Θα ήθελα να αγγίξω την ψυχή σου, να διαβάσω τις σκέψεις σου, να σε νιώσω μέσα μου ξανά και ξανά. Ξέρω, δεν έχει κανένα νόημα πια. Θα έπρεπε να έχει; Μερικές φορές, βρίσκεις αυτό που ψάχνεις σε πράγματα που δεν έχουν κανένα νόημα. Μερικές φορές, ο δρόμος που χάθηκες σε βγάζει πιο γρήγορα εκεί που ήθελες να πας. Ξέρεις κάτι, έχω αυτή την περίεργη αίσθηση, ότι πλησιάσαμε πολύ κοντά, τόσο κοντά, παραλίγο… Άραγε κατάλαβες τίποτα για μένα; Τι θα θυμάσαι; Θα με σκέφτεσαι καθόλου, θα σου λείπω; Κι εγώ, τι έμαθα για σένα, πόσο καλά σε γνώρισα; Τι φοβάσαι; Τι ονειρεύεσαι; Τι εικόνα έχει το πρόσωπό σου όταν κοιμάσαι; Δε θα μάθω ποτέ. Και δεν είναι αυτό που με πειράζει περισσότερο. Είναι που σε λίγο καιρό, δε θα με νοιάζει αν το έμαθα. Μοιάζει τόσο ειρωνικό, τόσο τραγικά αστείο, να νιώθω τώρα ότι είσαι τα πάντα για μένα και να ξέρω ότι σε λίγο καιρό θα προσπαθώ να θυμηθώ τον ήχο της φωνής σου. Ζωή.

Πρέπει να φύγεις. Καταλαβαίνω. Έχεις δίκιο, η ζωή τρέχει, δεν πρέπει να μένουμε πίσω. Ξέρω, έχεις τόσα πράγματα να κάνεις. Κι εγώ έχω άλλωστε, κι ας μη θέλω να κάνω τίποτα γιατί μου λείπεις εσύ. Θα ήθελα να σου πω κάτι ακόμη. Αλλά δεν μπορώ. Συγνώμη μωρό μου. Δε γίνεται. Είναι πολύ νωρίς ακόμα. Πολύ νωρίς. Ίσως αργότερα, όταν δε θα έχει καμιά σημασία. Και είναι τόσο άδικο, αλλά όταν θα μπορώ να στο πω, δε θα το νιώθω πια.

Μου υπόσχεσαι ότι θα προσέχεις;