Ερημώνει η επαρχία

[...] οι αρχές οδηγήθηκαν στους δύο κτηνοτρόφους από τη μαρτυρία του ανθρώπου που ειδοποίησε τον πατέρα και τον γιο πως οι πέντε κυνηγοί βρίσκονταν στο κτήμα τους.

Πέρα από τους θύτες, τα θύματα (ήταν και 5, όχι κανά δύο απλώς - ακριβή παραγωγή) και τους συγγενείς των θυμάτων δεν υπάρχει υποκριτικό προσωπικό στην επαρχία για να καλυφθούν πλήρως οι υπόλοιποι ρόλοι. Είναι αναγκαίο επομένως κάποιοι ρόλοι να παίζονται από το ίδιο άτομο - μιας και η χρήση παιδιών αν και δοκιμασμένη λύση πάλιωσε λίγο πλέον. Εκφράζονται φόβοι ότι λόγω ελλείψεων σύντομα σε κάποιες περιπτώσεις θύτης, θύμα και συγγενείς του θύματος θα είναι το ίδιο άτομο.

Απορία νομικής φύσης στο θέμα «Αντίσταση κατά της αρχής».

Έχει ο απλός πολίτης δικαίωμα στην αυτοάμυνα όταν μια αρχή εκτρέπεται ή είναι υποχρεωμένος δια νόμου να υπομένει την άσκηση σωματικής βίας; Υπάρχει νομολογία πάνω στο θέμα, υπάρχουν δεδικασμένα; Έχει νομικά μεγαλύτερη βαρύτητα ο λόγος ενός οργάνου ασφαλείας σε ένα δικαστήριο από αυτόν του απλού πολίτη;

9 με 9

περίπου με το στιλ του oldboy

Μετά την θέσπιση και την εξάπλωση των νέων μέτρων στάθμευσης στο κέντρο της Αθήνας κάτι άλλαξε στην πόλη. Σίγουρα δεν ήταν το κυκλοφοριακό που λύθηκε: τα αμάξια ακόμα περισσότερα από τους ανθρώπους, οι υπερήλικες οδηγοί περισσότεροι από τους κάπως ενεργητικούς και οι νευρικοί περισσότεροι από τους αργοπορημένους. Αλλά η αλλαγή ήταν σαφής.

Πλέον κανείς από τους κατοίκους του κέντρου δεν κοιμόταν μετά τις 9 το πρωί - είχαν όλοι ξυπνήσει νωρίτερα για να ξεπαρκάρουν τα αυτοκίνητά τους και να πάνε στις δουλειές τους. Μη μπορώντας να βρουν θέση να τα αφήσουν μετά από τις 9 επέλεξαν τη μόνη διέξοδο: να είναι στο πόδι ή μάλλον στο γκάζι από τις 8:59. Λίγο πιο άυπνοι, λίγο πιο αξύριστοι (ή άβαφτες αντίστοιχα), λίγο πιο εκνευρισμένοι, λίγο πιο ευέξαπτοι, το έκαναν γιατί άλλο; Για να γλιτώσουν την κλήση φυσικά, το γερανό, τη μέγιστη αναστάτωση, τον υπέρτατο εξευτελισμό. Και σιγά σιγά τα ξενύχτια έφθιναν (πλην Σαββάτου μιας και την Κυριακή δεν ισχύει το μέτρο), τα πράγματα έμπαιναν σε μια σειρά, όλοι ξυπνούσαν για να μην πάρουν κλήση και παρεμπιπτόντως για να δουλέψουν, η παραγωγικότητα αυξάνοταν και η οικονομία άνθιζε. Και το βράδυ κατά τις 9 μετά το σχόλασμα άρχιζε η απόλαυση του να ψάχνεις να βρεις μια θέση - κι ας είναι και ενα χιλιόμετρο από την πόρτα σου - για την οποία όμως θα είσαι σίγουρος ότι δεν υπάρχει η παραμικρή πιθανότητα να πέσει πρόστιμο.

H ζωή είχε βελτιωθεί καταφανώς δικαιώνοντας έτσι πλήρως την πλειονότητα των πνευμάτων αντιλογίας που στοίχειωναν αυτή την πόλη και τα οποία από τότε που ζούσαν ακόμα διερρύγνυαν τα κουρελιασμένα ιμάτια τους ότι ακόμα και να λυνόταν το κυκλοφοριακό δε θα είχε και τόσο σημασία μιας και η αιτία της κατάρας μας είναι άλλη (το κράτος, οι ξένοι, το κακό μας το κεφάλι, κλπ).

Τώρα που καταλάγιασε η σκόνη…

…θυμήθηκα ότι επί Σουφλιά συμπληρώσαμε ερωτηματολόγια ως μαθητές για το τι θα θέλαμε να διδασκόμαστε. Από τα ερωτηματολόγια αυτά προέκυπτε καθαρά ότι η νεολαία τότε ζητούσε τη διδασκαλία της αρχαίας ελληνικής από το γυμνάσιο, αλλά και τη δημιουργία μαθήματος σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης. Το πρώτο πραγματοποιήθηκε, αλλά το δεύτερο θεωρήθηκε μάλλον ως ανωριμότητα εκ μέρους των μαθητών και έμεινε ως αίτημα στα ερωτηματολόγια.

Μετά από μια δεκαετία και κάτι σκέφτομαι ότι η σεξουαλική διαπαιδαγώγηση ήταν το πιο ουσιαστικό αίτημά μας τότε. Η κοινωνία τρέχει πολύ πιο γρήγορα από ότι θα ήθελαν οι «ώριμοι». Τα παιδιά «διαπαιδαγωγούνται» από μόνα τους και ξαφνικά συνειδητοποιούμε ότι τα έχουν μάθει αλλιώς από ότι θα θέλαμε. Αντί να μάθουμε τα παιδιά τι είναι πέος, τι είναι αιδοίο, τι είναι η σεξουαλική πράξη, τους ζαλίζουμε στο μάθημα με φύλλα συκής και το μήλο της Εύας, ενώ η ζωή τους ζητάει άλλα.

Όχι, η λύση δεν είναι η περιχαράκωση της γνώσης, αλλά η σωστή ενημέρωση. Δε νομίζω ότι η θρησκευτική διδαχή που γεμίζει ανθρώπους με τύψεις για τις ορμές τους είναι η υγιής απάντηση. Το να μάθουν όμως το σώμα τους και το σώμα του αντίθετου φύλλου είναι η απάντηση, και δε νομίζω ότι αυτό μπορεί να αφήνεται στο εμπόριο του σεξ να το αναλάβει, το σχολείο πρέπει να καταστεί υπεύθυνο. Το να διδαχθούν σε σχολεία τρόπους κοινωνικής συμπεριφοράς συμπεριλαμβάνει την εκμάθηση δημιουργίας ερωτικών σχέσεων και είναι κάτι που απαντά στις ανάγκες των μαθητών.

Το σχολείο εν κατακλείδι δεν είναι μόνο για να προσφέρει «επιστημονική» γνώση, είναι και ο χώρος που θα έπρεπε να διαμορφώνονται οι προσωπικότητες των ανθρώπων. Και η ερωτική μας διάσταση είναι πολύ σημαντικό κομμάτι μας.

Τα παπάκια μια φορά... (και λοιπά δίκυκλα)

Από Δευτέρα ελεγχόμενη στάθμευση στην Αθήνα. Για πληροφορίες καλέστε τη γραμμή του Δημότη στο 195.

Πήρα και γω να ρωτήσω αν υπόκεινται στο νέο μέτρο και τα δίκυκλα. Μου είπαν "Τα δίκυκλα παρκάρουν ελεύθερα". Ωραία λέω, προφανώς όμως δε μπορούν να παρακάρουν στις θέσεις μόνιμων κατοίκων (πράσινες), ούτε στις θέσεις ειδικής χρήσης (κίτρινες). "Σωστά" μου απάντησε. Ρωτάω στη συνέχεια, μπορούν να παρακάρουν ελεύθερα στις θέσεις επισκεπτών (λευκές); "Όχι, με κανέναν τρόπο", μου λένε.

Αν εξαιρέσουμε λοιπόν όλες αυτές τις θέσεις, καθώς και τις θέσεις που απαγορεύεται με την κλασική σήμανση το παρκάρισμα, καθώς και τα πεζοδρόμια που εξ ορισμού
απαγορεύεται το παρκάρισμα, μένουν πρακτικά μόνο οι "Θεσεις Μοτό", τον οποίων ο αριθμός εκτός του ότι είναι αστείος πολλές φορές βρίσκει κανείς εκεί παρακαρισμένες Μερσεντάρες κτλ.

Τα παιδιά των βαρβάρων.

Πρωτοκλασάτοι δημοσιογράφοι, αρχιερείς στο άβατο του δικαιώματος στην ενημέρωση, πράττουν ανθρωποθυσίες και όταν τους ζητούνται εξηγήσεις αποποιούνται ευθύνες κράζοντας χρησμούς που έβγαλαν από τα σπλάχνα των θυμάτων τους. Δε φταίνε αυτοί που οι θεοί δίνουν τους χρησμούς τους στα σπλάχνα των ανθρώπων. Εξάλλου μη λησμονείτε, βλάσφημοι, η ανθρωποθυσία γίνεται για το καλό όλων μας.

Ίσως κάποτε τους δούμε με βουρκωμένα μάτια να υπερασπίζονται το δικαίωμα στην ενημέρωση βγάζοντας χρησμούς από τα σπλάχνα των παιδιών τους. Ίσως η «Ματαιοδοξία», η αγαπημένη θεά όλων μας, τους φωτίσει τον δρόμο προς αυτή την απόλυτη θυσία.

Και εμείς οι επίγονοι των βαρβάρων, οι ίδιοι μας πρόγονοι βαρβάρων, ίσως δούμε κάποια στιγμή να καθρεπτίζεται το πραγματικό μας πρόσωπο στα πρόσωπα των αρχιερέων μας. Εμείς οι αδρανείς, βλέποντας να γίνονται οι ζωές των διπλανών μας βορά του ιερατείου της ενημέρωσης, μπορεί να συλλάβουμε κάποια στιγμή τα ίδια μας τα λάγνα χέρια να ωθούν τους συνανθρώπους μας στους βωμούς, να καταλάβουμε ότι η χαρά του ιερέα είναι ίδια με τη δικιά μας χαρά, ότι αυτός πράττει απλά αυτό που εμείς αδυνατούμε να παραδεχτούμε.

Ναι, λοιπόν, ο πολιτισμός μας είναι μια επίφαση, είναι τα καλοπλυμένα χέρια ενός φονιά.