Fermi, Pasta, Ulam and a Mysterious Lady

Είναι μερικές φορές
που ψάχνεις
για επιστημονικά άρθρα
και πέφτεις
σε ωραίες ανθρώπινες
ιστορίες.

Σκέψεις με αφορμή μια ταινία για το free software.

Βλέποντας τις φάτσες στο "Revolution Os" μέχρι να εμφανιστεί ο Linus, σκεφτόμουν "Σκατά! Όλοι που υποστηρίζουν το ελεύθερο λογισμικό-Linux είναι καμμένοι." Ο Microsoft Gates φαινόταν ο απόλυτα φυσιολογικός άνθρωπος μπροστά σε πρωτοπόρους του free software. όπως ο Stallman, ο οποίος έμοιαζε με υστερικό πρεζόνι σε απεξάρτηση. Ομολογώ ότι τον Linus τον περίμενα υπερσπασικλάκι, αλλά εν τέλει εμφανίστηκε ένας τύπος φυσιολογικός με τον οποίο θα μπορούσα να πίνω μπύρες ευχάριστα. Ένας άνθρωπος που δηλώνει χαμογελαστά ότι ο ιδεολόγος στην υπόθεση είναι ο Stallman και αυτός είναι απλά ένας μηχανικός. Ένας άνθρωπος που έκανε αυτό που έκανε επειδή το χρειαζόταν και το γούσταρε, το ό,τι προέκυψε από τις πράξεις του επίσης του αρέσει αλλά δεν ήταν η κινητήριος του δύναμη.

Μετά το τέλος του ντοκιμαντέρ συνειδητοποίησα ότι οι όποιες φυσιολογικές-ευχάριστες φυσιογνωμίες είδα ήταν ανθρώπων που ανέπτυσσαν το λογισμικό γιατί έτσι τους άρεσε και βάζανε την ιδεολογία του ελεύθερου λογισμικού σαν συμπλήρωμα σε αυτό. Οι "καμμένοι" ήταν αυτοί που ανέπτυσσαν το λογισμικό για να στηρίξουν την ιδεολογία. Ίσως το νόημα του παραπάνω είναι απόλαυσε τη ζωή, δημιουργήσε αυτό που τραβά η καρδιά σου, τα πράγματα θα αλλάξουν μέσα από τις πράξεις σου και θα είσαι ισορροπημένος, αν βάλεις την αλλαγή του κόσμου πάνω από την ευχαρίστηση θα "καείς".

Κρισιμότητες

Η ζωή μπερδεύει. Τα θέλω μπλέκονται με την λογική, με τα θέλω των άλλων. Ο νους ξέρει αλλά δε πιστεύει και όλα αυτά σωρεύονται, μέχρι που μια κίνηση χιλιοπαιγμένη, ένας λόγος χιλιοειπωμένος αναγκάζει το οικοδόμημα να καταρρεύσει μέσα σε μια στιγμή, σε ένα εσωτερικό κλικ. Τώρα τα συντρίμμια κοιτώντας, όλα είναι πιο απλά, όλα είναι πιο καθαρά, ωσότου τουλάχιστον η διαδικασία ξαναρχίσει σε ένα γαϊτανάκι αυτό-οργανωμένων κρισιμοτήτων. Λατρεύω την οσμή του χώματος μετά την καταιγίδα, είναι τότε που όλα στήνονται και καταρρέουν μέσα από μια γαλήνια ματιά.

Συρμού λόγος

Δυο σκελετοί εισήλθαν στον συρμό. Του ενός η ματιά καρφώθηκε σε ένα καθιστό ροδαλό ιερέα.

"Πω ρε μαυρίλα πρωί πρωί." αναφώνησε.

Τα δύο λιωμένα κορμιά σύρθηκαν και κάθισαν έναντι του μαυροφόρου. Οι ειρωνικές αναφορές των χρηστών για τα ράσα διανθίστηκαν και εγώ δεν μπορούσα να μη μειδιάσω στην ιδέα του ότι ο παρόντας θάνατος περιπαίζει τη μέλλουσα ζωή.

Funkeys στα Opensuse.

Τα περισσότερα καινούργια πληκτρολόγια διατίθενται με ένα σωρό extra keys και οι drivers που τα συνοδεύουν είναι για windows. Για να χρησιμοποιηθούν τα πλήκτρα αυτά κάτω από Linux πρέπει τα πλήκτρα αυτά να στηθούν από τον χρήστη. Στα opensuse το
δοκίμασα με τους 2 ακόλουθους τρόπους.

Τρόπος 1

Το lineak με τα διάφορα plugins του είναι ίσως ο πιο γρήγορος και φιλικός προς τον χρήστη. Ο χρήστης δεν έχει παρά να κατεβάσει τα προαναφερθέντα και να τα εγκαταστήσει. Στα opensuse 10.3 την εγκατάσταση την κάνει το yast. Ο χρήστης χρησιμοποιώντας το Klineakconfig, αν είναι τυχερός δεν έχει παρά να αναζητήσει το
πληκτρολόγιό του στην υπάρχουσα βάση του lineak, αν δεν είναι τότε δημιουργεί το δικό του πληκτρολόγιο ονομάζοντας το κάθε άγνωστο πλήκτρο και πατώντας το για να διαβάσει το lineak το αντίστοιχο keycode. Όταν το πληκτρολόγιο έχει στηθεί ο χρήστης μπορεί να αντιστοιχίσει εντολές σε κάθε πλήκτρο, πχ για το Mute υπάρχει το XF86AudioMute (για περισσότερες εντολές της μορφής XF86*στο XKeysymDB) ή για να παίξει ο amarok "amarok -p", τροποποιώντας το $HOME/{user}/.lineak/lineakd.conf μέσω ενός editor, πχ "Mute = XF86AudioMute" ή "Play = amarok -p". Μετά από αυτά δεν έχει ο χρήστης παρά να έχει ενεργοποιημένο το lineakd κάθε φορά που κάνει login, στα opesuse (KDE) ο χρήστης δεν έχει παρά να κάνει logout έχοντας ενεργοποιημένο το Klineakconfig και αυτό θα φορτώνει από μόνο του σε κάθε login.

Τρόπος 2

Χρησιμοποιώντας το xev, το xmodmap και τα "personal settings" του Kmenu μπορεί επίσης να στηθούν. Τρέχοντας το xev σε μια κονσόλα, παρουσιάζεται το keycode του κάθε πλήκτρου μόλις αυτό πατηθεί. Έχοντας καταγράψει τα keycodes δημιουργούμε ένα αρχείο στο homefile μέσω της εντολής:

xmodmap -pke > ~/.Xmodmap

Στο αρχείο αυτό εντοπίζοντας τους keycode των προηγουμένως ευρεθέντων πλήκτρων αντιστοιχούμε εντολές της μορφής XF86* ή και άλλων μη υπαρχόντων πλήκτρων (πχ F13).

Στα Personal Settings -> Regional & Accessibility -> Input Actions και Keyboard Shortcuts μπορούμε να αντιστοιχήσουμε τις επιθυμητές εντολές που θα εκτελούνται από τα πλήκτρα. Για να ενεργοποιηθούν τα πλήκτρα τρέχουμε σε κάθε login

xmodmap ~/.Xmodmap

Ή για να φορτώνει μόνο του δημιουργούμε ένα αρχείο στο
/home/{user}/bin/, πχ exkey όπου γράφουμε

#!/bin/bash
sleep 5s
xmodmap /home/{user}/.Xmodmap

Με την εντολή

chmod 755 /home/{user}/bin/exkey
το κάνουμε εκτελέσιμο.
Με το link στο /home/{user}/.kde/Autostart

ln -s ~/bin/exkey ~/.kde/Autostart/exkey

σε κάθε login οι ρυθμίσεις μας θα ενεργοποιούνται.

Το sleep χρειάζεται διότι η εντολή πρέπει να τρέξει
μετά το xkb. Αν το xkb παρεμβληθεί, πχ σε μια αλλαγή
γλώσσας τότε η εντολή

xmodmap ~/.Xmodmap

απαιτείται για να επανενεργοποιηθούν οι ρυθμίσεις μας.
Το παραπάνω μπορεί να γίνεται με το να ανατεθεί σε μια συντόμευση να την εκτελεί,
πχ win+menu.

There will be blood.

Είναι παράξενο το χώμα από το οποίο είμαστε πλασμένοι. Το πνεύμα που το ποτίζει γεμάτο δαίμονες είναι. Δαίμονες που μας κυνηγούν, μας δελεάζουν, δύναμη και αίγλη τάζοντας για ένα κομμάτι ανθρωπιάς τη φορά. Η απαρχή είναι κάτι απλό, κάτι που τον χαρακτήρα και την ευπρέπεια μας μοιάζει να χτίζει. Μα όσο τους δαίμονες θωρούμε τόσο τους ποθούμε. Στην λάμψη της φλεγόμενης εμμονής μας νιώθουμε τα κομμάτια μας να λιώνουν. "Τούτη τη φορά μονάχα" υποσχόμαστε, συναισθανόμενοι πως ήδη έχουμε ενδώσει σε πιο πολλά. Απέλπιδα από τον αδερφό γραπωνόμαστε, σωτηρία ζητώντας, στην προδοσία του τελευταίου μας καταφυγίου οδεύοντας. Σαν έρθει λοιπόν και τούτη της πικρίας η γεύση, λεύτεροι από ό,τι ανθρώπινο είμαστε, ό,τι αγαπήσαμε να αρνηθούμε, ό,τι μας ταπείνωσε να ματώσουμε, έτσι ώστε τα χείλη μας να δύνανται να ψελλίσουν μιαρά "Τετέλεσται.", θεούς και ιερά σαρκάζωντας,

Είναι συγκλονιστικό να βλέπεις του δαίμονες να μορφώνονται στο πρόσωπο του Day-Lewis, τους νιώθεις να διαπερνούν το δέρμα σου. Ο ρυθμός του τρυπανιού, των πιστονιών της ατμομηχανής είναι ο ρυθμός που επιλέγει ο Anderson για να αφηγηθεί την μετάλλαξη του ανθρώπου σε πίθηκο σαν μια αντίστροφη πορεία του "Οδύσσεια 2001".