Φλας

Ήμουν ξαπλωμένος στο κρεβάτι και άκουγα ραδιόφωνο. Μελωδία. Ένα τζινγκλάκι έλεγε απόσπασματα από ένα θεατρικό έργο που αναφερόταν στον Πλάτωνα και την αναλογία του για την κοινωνία που κάθεται σε μια σπηλιά με τη πλάτη της στο άνοιγμα και βλέπει στον τοίχο της σπηλιάς τις σκιες που δημιουργούνται από το φως που μπαίνει. Εκεί υπάρχει το ερώτημα του τι νόημα έχουν τα ερεθίσματα και οι συγκινήσεις που προέρχονται από τον κόσμο των σκιών και των αντανακλάσεων. Κλασικά συνέχισα το συνηθισμένο συνειρμό ότι εκεί πρέπει να έρθει ο "πεφωτισμένος" που θα δείξει στους πολλούς αυτό που δε μπορούν να δουν και να τους βγάλει από τη σπηλιά.

Και αμέσως μετά σκέφτηκα ότι όλο αυτό μοιάζει πολύ με μια πιο σύγχρονη ιστορία. Το Matrix (!). Ο Neo κατάφερε με κάποιο τρόπο να καταλάβει ότι όλα αυτά που υπάρχουν γύρω του δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένας αντικατοπτρισμός, μια απάτη. Και αναπόφευκτα μετά ξεκινάει το έπος του ενάντια στις μηχανές που έχουν στήσει και συντηρούν τον ψεύτικο αυτό κόσμο γύρω από τους ανθρώπους με σκοπό να... τι; Όχι ακριβώς να γλιτώσει όλους αυτούς που είναι θύματα αυτής της απάτης αλλά να επιτρέψει σε όσους ήδη έχουν δει το αληθινό φώς να επιβιώσουν.

Καλά ξεκίνησε η αναλογία που γεφυρώνει 2500 χρόνια αλλά δε κλείνει το ίδιο επιτυχώς.

Έκπληξη #2

Είχα μείνει με την εντύπωση ότι ακόμα το wi-fi είναι κάπως πίσω - πολλώ δε στην Ελλάδα όπου ακόμα και με το (ασύρματο) Δίκτυο τα πράγματα αργούν να κατεβούν προς τα μέρη μας. Σήμερα όμως ανακάλυψα ότι υπάρχουν ασύρματα δίκτυα σε λειτουργία όχι μόνο στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη και στη Πάτρα αλλά και σε μικρότερες πόλεις όπως η Λάρισσα, Λαμία και οι Σέρρες. Τα δίκτυα αυτά παρόλο που δεν είναι πλήρως συνδεδεμένα μεταξύ τους - υπάρχουν δηλαδή "νησίδες" στα προάστεια πχ οι οποίες είναι αποκομμένες από το κύριο Δίκτυο σε μια πόλη - αποτελούν μια βάση με πολύ μεγάλο δυναμικό. Ίσως το πιο εντυπωσιακό που ανακάλυψα βρίσκεται εδώ - οι wi-fi συνδεδεμενοι χρήστες στην Βόρεια Αθήνα. Όχι και λίγοι...

Είναι σημαντικό για δύο λόγους να γίνει σαφές ότι - τουλάχιστον αν αντιλαμβάνομαι καλά το πως λειτουργούν - αυτά τα Δίκτυα δεν έχουν πρόσβαση στο (γεω-)Διαδίκτυο αυτόματα. Αυτό σημαίνει ότι πέρα από το κόστος να στήθει ένας κόμβος σε ένα σπίτι - το οποίο είναι ακόμα μη-αμελητέο, αλλά και πάλι επουδενί δυσθεώρητο - ο χρήστης έχει πρόσβαση στο υψηλής ταχύτητας τοπικό του ασύρματο Δίκτυο δωρεάν. Το κόστος συντήρησης είναι αμελητέο δηλαδή. Από την αλλή αυτό προφανώς σημαίνει ότι δεν υπάρχει πρόσβαση σε δεδομένα που υπάρχουν αυστηρά και μόνο στο Διαδίκτυο όπως πχ δημοσιεύσεις ή newsgroups ή το Microsoft.com. Εκτός φυσικά αν κάποιος από το Δίκτυο έχει πρόσβαση στο Διαδίκτυο μέσω ενός ISP και επιτρέπει (τόσο αυτός που έχει τη πρόσβαση όσο και ο ISP) την πρόσβαση και τρίτων στο Διαδίκτυο - ενδεχομένως για κάποιο κόστος. Μήπως όμως τα παραπάνω σηματοδοτούν την εξαφάνιση των ISP στη σημερινή τους μορφή τουλάχιστον;

Στην ιδεατη περίπτωση που πχ σε μια πόλη μαζευτούν αρκετοί χρήστες δημιουργείται ένα αυτόνομο Δίκτυο το οποίο για κάποιες χρήσεις τουλάχιστον είναι ανεξάρτητο από το γεω-Διαδίκτυο και (σχεδόν) εντελώς δωρεάν. Αν οι πόλεις αυτές πολλαπλασιαστούν και αρχίσουν να καλύπτουν ευρύτερες γεωγραφικές περιοχές, τελικά θα καταλήξει να δημιουργηθεί ένα wi-fi-Διαδίκτυο - πέρα από το γεω-Διαδίκτυο ή - το πιθανότερο - παράλληλα με αυτό. Το πρώτο θα ναι δωρεάν, ενώ το να αποκτήσεις πρόσβαση στο δεύτερο μάλλον όχι. Κάτι τέτοιο μπορεί να υπάρχει ήδη σε εκτεταμένες περιοχές πχ στις ΗΠΑ.

Αν τέτοιου είδους (αυτόνομες και αυτο-οργανούμενες) κινήσεις γίνουν δημοφιλέστερες - αρκετά ώστε να δημιουργηθεί μια αγορά, τότε μπορεί και εταιρείες (ναι, η Microsoft) να βγουν και αυτές στο wi-fi-Διαδίκτυο. Και τελικά το τελευταίο να γίνει ίσάξιο με το τωρινό Διαδίκτυο....

Αν ποτέ μάλιστα, οι φορητοί υπολογιστές αποκτήσουν αρκετά ισχυρές και ευέλικτες wi-fi δυνατότητες, τότε δε θα χρειάζεται ο κάθε χρήστης να είναι καθηλωμένος εκεί που τυχαίνει να έχει το desktop pc του αλλά θα μπορεί να μετακινείται κιόλας. Έτσι δημιουργείται ένα απίστευτα δυναμικό Διαδίκτυο, του οποίου οι κόμβοι θα κινούνται διαρκώς, ενδεχομένως θα βγαίνουν online και offline κατά βούληση και των οποίων ο έλεγχος, πιστεύω ότι θα αποβεί πολύ δύσκολος. Αν στο μίγμα προσθέσουμε και τη δυνατότητα να μην είναι απαραίτητη η αγορά ενός ακριβού φορητού αλλά παρόμοιες διεργασίες μπορούν να γίνουν με πιο εξειδικευμένα gadgets (πχ μετεξελίξεις των κινητών) και την απίστευτη ευχέρια στη χρήση των GB πλέον σε σκληρούς, iPod, dvd κλπ, η αναρχικότητα του χώρου θα αυξηθεί κατακόρυφα. Ουσιαστικά, η έλλειψη αυστηρών ελέγχων και νομοθεσίας (όπως τη ξέρουμε στο ως τώρα Διαδίκτυο) θα οδηγήσει σε μια υπερ-κοινότητα της οποίας οι κανονισμοί είναι εκείνοι που διαλέγουν τα ίδια τα μέλη της και μόνο.

Δε ξέρω πόσο ασφαλές ή δημοκρατικό είναι αυτό (γιατί και πάλι κάποιοι θα είναι πιο εμπειρογνώμονες από τους άλλους και θα μπορούν να χειριστούν καταστάσεις) αλλά μπορώ να δώ στο πολύ κοντινό (<10 χρόνια) μέλλον, ριζικές (αν και όχι απαραίτητα ραγδαίες) αλλαγές στη σχέση μας με το Διαδίκτυο και την πληροφορία γενικά, απλά και μόνο λόγο του wi-fi.

Έκπληξη #1

Προφανής στα αριστερά. Μια πιο εμπεριστατωμένη έρευνα στο Δίκτυο απέδωσε πληθώρα από ελληνικά μπλόγκ. Παρόλο που τα περισσότερα είναι δύο χρόνων ή νεότερα και για άλλα μεσολαβούν εβδομάδες μεταξύ των ανανεώσεων τους (αν συνεχίζονται να ανανεώνονται κιόλας), δε παύουν να είναι ένας σημαντικός αριθμός. Τα περίπου δέκα που είχα αρχικά ήταν εφικτό να τα παρακολουθώ σε κάποιο βαθμό - πλέον αυτό είναι εκτός πραγματικότητας. Αυτό που είναι επίσης πρακτικά αδύνατο (ή μάλλον απλά χαζό) είναι να συνεχίσω να τα ψάχνω. Προφανώς κάτι τέτοιο πρέπει να δουλεύει ανάποδα στην ιδεατή περίπτωση. Δηλαδή οι "συγγραφείς" να καταχωρούν τα γραπτά τους σε μια βάση δεδομένων. Καλό θα ήταν να υπάρχει κάτι τέτοιο αλλά ποιος κάθεται να το βρει ή ακόμα χειρότερα αν δεν υπάρχει να το φτιάξει. Κάποιος βέβαια θα πει ότι κάτι τέτοιο στερεί από την αξία των μπλογκ που έχουν γίνει γνωστά χωρίς τη χρήση ενός ευρετηρίου αλλά από στόμα σε στόμα. Από την άλλη βέβαια αν ένα μπλογκ περιλαμβάνει πράγματα άξια μνείας θα διαβαστεί και θα διαδοθεί, αν όχι ο κύκλος του θα είναι περιορισμένος - με όποιο μέσο και αν γίνει αυτό.

Επίσης, σίγουρα θα πρέπει να υπάρχει τρόπος να ενημερώνεται αυτή η κεντρική βάση δεδομένων αυτόματα για το πότε ανανεώθηκαν τα μπλόγκ. Ίσως ανεξάρτητα κιόλας με το αν το εν λόγω μπλογκ έχει καταχωρηθεί στη βάση αυτή από τον ίδιο τον ιδιοκτήτη ή από κάποιον τρίτο ακόμα. Το blogger.com κάνει κάτι αντίστοιχο μόνο με "τα δικά του" μπλόγκ όμως. Χμμμμ...
Γενικά πρέπει να υπάρχει τρόπος να ενημερώνεται ο οποιοσδήποτε αν μια σελίδα (όχι μπλόγκ απαραίτητα) έχει ανανεώσει το περιεχόμενο της - χωρίς α) να στέλνει πληροφορίες για αυτό το σκοπό η εν λόγω σελίδα και β) χωρίς να υπάρχει πρότερη συνεννόηση των δύο πλευρών.

Έτσι εγκυκλοπαιδικά και εν κατακλείδει να γράψω ότι το www.pathfinder.gr πρόσφερει υπηρεσίες μπλόγκ και γύρω από αυτό έχει δημιουργηθεί μια αρκετά μεγάλη κοινότητα. Ταυτόχρονα, είδα αρκετά κυπριακά μπλογκ και φυσικά αρκετά τεχνικού ενδιαφέροντος - από άτομα που εκ των πραγμάτων ασχολούνται με το Δίκτυο αρκετά και εδώ και καιρό ώστε να έχουν προλάβει το κύμα των μπλογκ αρκετά νωρίτερα από έμας τους μεσαιωνικότερους.

Spontaneous Campus Combustion

Τις τελευταίες μέρες κάνει καλό καιρό. Για την ακρίβεια ιδανικό καιρό. Ούτε πολύ ζέστη, λιακάδα (!) και ένα αεράκι για την 'ευχάριστη ψυχρούλα΄. Σήμερα ήταν το αποκορύφωμα και οι μαθητές στην εστία το εκμεταλλεύτηκαν στο μέγιστο. Όλη τη μέρα ήταν έξω και ΄λιαζονταν' - όπως πάντα βγαίνουν από τις τρύπες του όταν έχει και την παραμικρή αύξηση στη θερμοκρασία. Προς το βράδυ ο χώρος της εστίας είχε γίνει ένα μεγάλο φεστιβάλ. Έκανα μια βόλτα ανάμεσα τους προς το τέλος από περιέργεια και μήπως κανένα γνωστό. Διακόσια με τριακόσια αγόρια και κορίτσια ήταν ξαπλωμένα στο γρασίδι, μιλούσαν, πίναν, ακούγαν μουσική (κάποιος είχε δύο ταμπλώ και έβαζε δίσκους), παίζαν μπάλα και λοιπές φοιτητικές ασχολίες. Δυστυχώς κατά τις δώδεκα άρχισαν τα παράπονα από τους γύρω φοιτητές - οι οποίοι και παίρνουν προτεραιότητα - και η μουσική σταμάτησε. Σύντομα υποθέτω το πλήθος θα έχει διαλυθεί.

Του "μορφωμένου" η αγελάδα βγάζει καλύτερο γάλα...

Ο εκφωνητής στο ράδιοφωνο μόλις αφιέρωσε ένα τραγούδι στα παιδια που διαβάζουν για τις Πανελλήνιες συνοδεύοντας την αφιέρωση με την απορία του ότι μάλλον είναι νωρίς ακόμα (Απρίλιος γαρ) για τέτοιο διάβασμα καθώς και με το σχόλιο ότι όπως και να έχει χαμένο δεν πάει... Δε μπόρεσα (στο στάδιο που βρίσκομαι και έχοντας περάσει από Πανελλήνιες και εγώ) να μη χαμογελάσω ειρωνικά στο σχόλιο - ειδικά για τις Πανελλήνιες των οποίων το διάβασμα έχει αναμφισβήτητα ημερομηνία λήξης (τη μέρα των εξετάσεων). Δε μπαίνω καν στη κουβέντα τι γίνεται μετά τις Πανελλήνιες και αν αξίζει τον κόπο το διάβασμα για αυτές. Λένε μάλιστα (δεν το έχω εξακριβώσει) ότι η νέα κυβέρνηση θα μετατρέψει το εξεταστικό σύστημα σε ότι ήταν πριν (βλ. τα 4 κύρια μαθήματα ανά δέσμη). Σίγουρα θα υπάρχουν καλύτεροι τρόποι όμως εκεί έξω. Καλύτεροι και από τον υπάρχον, και από τον προηγούμενο, και από τον αμερικάνικο (που προυποθέτει προϋπολογισμό για ανιχνευτές μετάλλων στα σχολεία) και από τον αγγλικό (που προσφέρει χρήματα στα παιδιά που δεν κάνουν απουσίες ενώ ταυτόχρονα τραβάει μαθητές από τα πέρατα του κόσμου κυριολεκτικά) και από όλους όσους έχουν δοκιμαστεί και εγκαταλειφθεί στο παρελθόν.

Το ζητούμενο είναι το πως καλλιεργείται η φιλομάθεια στο βαθμό που είναι έμφυτη και επιζητείται από τον καθένα.

Περί κώδικα

Άρθρον 1ον. Όποιος σκοπεύει να γράψει κάποιο πρόγραμμα παραπάνω από 10 γραμμές για το οποίο υπάρχει η μακρινότερη των προοπτικών να το κοιτάξουν και άλλα μάτια, ας κάνει τον κόπο να βάλει σχόλια!!! Μου έχουν βγει τα μάτια να κοιτάω αλλωνών τον κώδικα για 15η φορά προκειμένου να καταλάβω τι εννοούσαν. #, //, c, !, όλα αυτά είναι πολύ χρήσιμα σύμβολα (είχα βάλει και το σύμβολο του σχολίου στην HTML εδώ αλλά έγινε Ο πανικός όταν έκανα publish...).

Άρθρον 2ον. Κάτι που είχα αντιληφθεί κάποιο καιρό πριν. Όσο και αν κάθε προγραμματιστής που σέβεται τον εαυτό του απεχθάνεται να βρίσκει λάθη στα αποτελέσματα του κώδικα του (πράγμα που σημαίνει ότι έχει κάνει κάποιο λάθος προγραμματιστικό ή ουσίας) σε εμάς τους κατά ανάγκη (και μόνο) προγραμματιστές τα πράγματα ίσως να μην είναι τόσο απόλυτα. Για εμάς που το πρόγραμμα είναι ακόμα πιο πολύ ένα εργαλείο και ένα ενδιάμεσο στάδιο πριν το πραγματικό αποτέλεσμα (συγκριτικά με κάποιον που γράφει μια εφαρμογή απλώς για να χρησιμοποιήσει αυτή), ένα (καταφανώς) λάθος αποτέλεσμα ή ακόμα και ένα bug που ανακαλύπτεται εκ των υστέρων μπορεί να αποτελέσει ευχή εκτός από (και) κατάρα.
Τις προάλλες ακριβώς λόγω ενός τέτοιου χαζού αποτελέσματος/bug χρειάστηκε να πάρω από την αρχή όλη μου τη διαδικασία και να αναλύσω τι αποτέλεσμα περίμενω, να αναρωτηθώ γιατι δεν το βλέπω, να κάνω ελέγχους και γενικά να εμβαθύνω πολύ περισσότερο στην όλη διαδικασία. Πράγμα που δε θα το έκανα αν απλώς έτρεχα το πρόγραμμα χωρίς δεύτερη σκέψη - λόγω του bug χρείαστηκα να μπω στον κόπο να κάνω και τρίτη και τέταρτη. Χάσιμο χρόνου ή εμβάθυνση;
Μάλλον το δεύτερο. Κάποιος φυσικά θα πει ότι ο καλός ο αναλυτής/επιστήμονας/κλπ κλπ θα έπρεπε να θέσει τα ερωτήματα και να κάνει τους ελέγχους του ανεξάρτητα από το αν το αποτέλεσμα που βλέπει είναι το αναμενόμενο. Αλλά από τη μία, ο πειρασμός να προχωρήσει κανείς στο επόμενο (και ουσιαστικότερο) βήμα όταν όλα φαίνονται να πηγαίνουν καλα είναι αδύνατο να του αντισταθεί κανείς. Από την άλλη, ένα λάθος θα σε μάθει ακριβώς αυτό που δε θα μπορούσες ποτέ να ξέρεις αν δεν είχες κάνει το εν λόγω λάθος :-)

Από αυτά τα geeky και βαρετά βγαίνουν τα βαθιά μαθήματα της ζωής - *αυτοσαρκάσμ*...

Εν τω μεταξύ...

Δυο πολύ αστείοι σύνδεσμοι από μια εξίσου κωμική σειρά. Black Books ή όταν ο κυνισμός και η αφέλεια φτάνουν την κωμωδία στο κόκκινο. Άραγε υπάρχουν τέτοιοι βιβλιοπώλες εκεί έξω; Ή έχουν γίνει όλοι υπάλληλοι στο Amazon; Μπορεί κανείς να μου πει γιατί ο κυνισμός είναι τόσο ελκυστικός;

Περιαυτομπλογκώ

Πράγματα που "κατάφερα":

-Τώρα (ξέρω ότι) μπορώ να βάζω και τίτλους...

-Τώρα μπορεί κάποιος/α που περάσει τυχαία (και μη) από εδώ να αφήσει τα σχόλια του/της.

Πράγματα που μένουν ακόμα:

-Να καταλάβω τι είναι και πως λειτουργεί αυτό το trackback.

-Να αλλάξω το εμετικό (αλλά κατά τα άλλα ζεστό) πορτοκαλί template με κάτι που είναι πιο μινιμάλ και "εγώ"... Αυτό μάλλον σημαίνει ότι θα πρέπει να φτιάξω κάτι μόνος μου (τρέμω και στη σκέψη απλώς), αν κρίνω από το τι περίτεχνα templates υπάρχουν εκεί έξω. Αυτό με τη σειρά του σημαίνει ότι μάλλον θα αργήσω να κάνω οτιδήποτε προς αυτή τη κατεύθυνση και καλά θα κάνω να συνηθίσω το πορτοκαλί, αν κρίνω από την τάση μου για κωλυσιεργία...

-Να κάνω το blogger.com να μου στέλνει email με όλο το blog στο σωστό encoding και στη σωστή γλώσσα.
-Επίσης ένα μπιτ στο background καθόλου δε θα με χάλαγε...

Τις τελευταίες 2-3 μέρες κάνω κάτι που είχα πάρα πολύ καιρό να κάνω. Παίζω παιχνίδια στον υπολογιστή. Πραγματικά παίζω όμως. Σήμερα ήμουν μπροστά στην οθόνη πάνω από 6 συναπτες ώρες. Και παίζοντας με ένα γνωστό μου ένα μάλλον παμπάλαιο παιχνίδι, το Bubble-Bobble...

Είναι ενδιαφέρον να δει κανείς την πορεία που ακολούθησαν τα παιχνίδια στους υπολογιστές μέχρι να φτάσουν εδώ που είναι. Από απλούστατες ιδεές που χρησιμοποιούσαν την οθόνη ενός παλμογράφου ως τα πρώτα γραφικά σε adventures (βλ. προϊόντα Sierra, μια απο τις αγαπημένες μου εταιρίες - τότε τουλάχιστον - η οποία παρεμπιπτόντως έχει ξεκινήσει από το '79!) μέχρι τις απίθανες δυνατότητες που προσφέρουν οι παιχνιδομηχανές σήμερα και την επιστροφή (!) στο pc ως μέσο με ακόμα περισσότερο δυναμικό (λεγε με και πληκτρολόγιο) και το συνδυασμό του Διαδικτύου και των πολλών παικτών ταυτόχρονα. Υπάρχει μια μερίδα ατόμων που υποστηρίζουν ότι όσο παλιότερα τόσο καλύτερα. Και εγώ το πιστεύω σε ενα βαθμό αυτό με την έννοια ότι όσοι ασχολούνται να παράγουν ένα παιχνίδι κινούνται πάνω κάτω (και ας είναι μια υπερβολική γενίκευση αυτό) στις ίδιες γραμμές. Προσπαθούν δηλαδή να εκμεταλευθούν όλο και πιο πολύ τις τεχνικές εξελίξεις που είναι υποθέτω ραγδαίες. Αυτό που λείπει όμως είναι - για άλλη μια φορά - οι ιδέες.

Τι εννοω; Ότι ναι, μπορεί να βγεί άλλη μια παραλλαγή του Tomb Raider ή του Grand Theft Auto ή του Civilisation (πρωτοποριακά παιχνίδια και πολύ επιτυχημένα εμπορικά τουλάχιστον τα δύο από αυτά που τα έχω παίξει). Και εκεί πλέον μπορεί κανείς να καταλάβει τον αντίπαλο να πλησιάζει απο πίσω από το θόρυβο που κάνουν στο χιόνι οι μπότες του ή να αντιμετωπίζει μια τεχνητή νοημοσύνη απίστευτα ρεαλιστική ή να πρέπει να βασίσει τις αποφάσεις του σε πληθώρα παραμέτρων. Όμως λίγα είναι τα παραδείγματα που τουλάχιστον μια πλευρά του παιχνιδιού είναι ρηξικέλευθη και πραγματικά ριζοσπαστική. Αμέσως μου έρχονται στο νου τα Lemmings, τα (πρώτα ειδικά) interactive adventure της Sierra (πάλι), το Pirates! κλπ. Για να μη πάω σε πιο παλιά (όχι δε θα πω Pacman) όπως Tetris, Arkanoid, Dungeon Master, τη σειρά των Ancient Art of War και άλλα κλασσικά που εκ των υστέρων φαίνεται λες και ακριβώς η έλλειψη μέσων είχε προκαλέσει τους δημιουργούς να δώσουν ουσιαστικό περιεχόμενο στο παιχνίδι. Ή τελοσπάντων να βρουν μια φόρμουλα που μπορούσε να σε καθηλώσει για πολλές ώρες βασιζόμενη μόνο σε μερικές απλές ιδέες που επαναλαμβάνονταν με αυξανόμενη πολυπλοκότητα ώστε να ανεβάζουν την πρόκληση, παρουσιάζοντας ταυτόχρονα σταδιακά όλο και κάτι νέο και με τέτοιο τρόπο που να σε ωθούν να περάσεις την πιστα, να κάνεις καλύτερο ρεκόρ, να δεις τι υπάρχει και λίγο πιο πέρα κλπ κλπ. Δεν είμαι σίγουρος αν κάτι τέτοιο συμβαίνει σήμερα.

Όμως αυτή η μινιμαλιστική προσέγγιση που παρουσιάζω παραπάνω βρίσκει θιασώτες τριων ειδών στο πιο απίθανο (ή το πιο πιθανό ίσως) μέρος: το Διαδίκτυο. Από τη μία υπάρχουν όλόκληρα rings (αλήθεια αυτό που μεταφράζεται - όμιλοι;) από σελίδες στις οποίες μπορεί κανείς να βρει σχόλια, βοηθήματα και άρθρα για αυτά τα παιχνίδια καθώς και φυσικά να κατεβάσει τα ίδια τα προγράμματα (μιας και δεν είναι παράνόμο αν η εταιρία που τα κατασκεύαζε πλεον έχει αποποιηθεί των σχετικών δικαιωμάτων - όχι κάτι το παράλογο για παιχνίδια 20 χρόνων πριν για τα οποιά απλά δεν υπάρχει αγορά). Από την άλλη στο Διαδίκτυο πάλι μπορεί κανείς να βρει emulators - προγράμματα δηλαδή που, αν καταλαβαίνω καλά, μιμούνται παλαιότερους επεξεργαστες (πχ τη σειρά των 68xxx) και μπορούν έτσι να τρέξουν προγράμματα που έχουν γραφτεί για αυτούς - όσο ήταν ακόμα δημοφιλείς. Μια απίστευτη γκάμα παιχνιδιών είναι με αυτό το τρόπο διαθέσιμη και ενεργή ακόμα μετά από τόσα χρόνια. Σημειωτέον ότι εδώ συμπεριλαμβάνονται και παιχνιδομηχανές (βλ. Gameboy, Sega κλπ κλπ) καθώς και οι αρχικές παιχνιδομηχανές (βλ. αυτές με τα δεκάρικα - που μετά έγιναν εικοσάρικα, πενηντάρικα, κατοστάρικα και που τώρα θα παίρνουν μόνο Visa ή American Express υποθέτω). Και τέλος υπάρχουν παιχνίδια όπως το Mystery of Time and Space και το Castle που από τη μια μιμούνται την απλότητα (ως απλοϊκότητα) των πρώτων adventures ή όντως είναι μια καινούρια ιδέα (αντίστοιχα). Η ειδοποιός διαφορά όμως (και μάλλον και ο περιορισμός που τα κάνει να μοιάζουν με τους προκατόχους τους) είναι ότι λειτουργούν στον ιnternet browser του παίχτη! Εκ των πραγματων δηλαδή τα απολύτως απαραίτητα...

Παρόλα αυτά όμως, μια επανάσταση σιγά σιγά γίνεται πάλι - σε διαφορετικό επίπεδο όμως. Τα παιχνίδια ωριμάζουν δηλαδή με τον τρόπο τους. Φεύγει πολύ αργά ομολογουμένως η τάση για πολεμοχαρή παιχνίδια ή παιχνίδια αντανακλαστικών και έρχεται ο καιρός των πιο πολύπλοκων και περίτεχνων τίτλων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η σειρά των Sims. Αν και προσωπικά δε βλέπω που έγκειται το ενδιαφέρον στο να παρατηρείς και να καθοδηγείς ανθρώπους της διπλανής πόρτας, το παιχνίδι χαίρει τρομακτικής επιτυχίας με πολλές εναλλακτικές εκδόσεις και φανατικό κοινό. Εμένα πάλι μου θυμίζει 'τις κούκλες' χωρίς αυτό όμως να το κάνει πρωτόγονο. Αντίθετα, είναι ενδεικτικό ότι το κοινό των παιχνιδιών πλέον δεν είναι μόνο άρρενες έφηβοι αλλά αυτά προσελκύουν και μεγαλύτερες ηλικίες καθώς και τα δύο φύλα. Ταυτόχρονα, είναι ενδεικτικό της τάσης να ειπωθεί μια ιστορία (τι μου θυμίζει αυτό άραγε;) και της επιθυμίας να "δραματοποιηθεί" το παιχνίδι. Ο παίκτης δηλαδή να γίνει ενεργό στοιχείο πιο σφαιρικά σαν άτομο και χαρακτήρας - όχι απλά να αποφασίσει ποιον αντίπαλο θα αντιμετωπίσει πρώτα. Φυσικά λίγοι είναι οι τίτλοι που έχουν αυτά τα στοιχεία, απο το λίγο που μπορώ να ξέρω την αγορά. Πιστεύω όμως ότι αυτή η τάση θα κερδίσει έδαφος τα επόμενα χρόνια - ίσως όχι στο βαθμό να εξαλείψει τα ως τώρα παιχνίδια αλλά αρκετά ώστε να δημιουργήσει το δικό της χώρο στην αγορά.

Και βέβαια πέρα από όλα αυτά υπάρχει η σκέψη ότι όταν ξεπερνάει κάνεις τις κάποιες ώρες την εβδομάδα(;) που αφιερώνει σε αυτά, όσο και να νιώθει ότι ξεδίνει, ότι ξεφεύγει και ξεχνάει τα καθημερινά, στη πραγματικότητα δε παύει να αλληλεπιδρά με μια οθόνή και ας (κυβερνο-)συναναστρέφεται έμμεσα και με άλλους ανθρώπους. Υπάρχουν παιχνίδια δηλαδή (τα καινούρια παιχνίδια ρόλων που παίζονται και στο Διαδίκτυο είναι το κύριο παράδειγμα) που σου επιτρέπουν - αν τα αφήσεις και αν το θελήσεις - να αποποιηθείς ουσιαστικά τη ζωή σου και να ζεις στο φανταστικό περιβάλλον που αυτά σου προσφέρουν. Στοιχεία αυτής της εισβολής του φανταστικού στο ρεαλιστικό είναι ποικίλα. Από την πώληση λογαριασμών Ultima Online και Everquest (παραδείγματα τέτοιων παιχνιδιών ρόλων) για πραγματικά λεφτά ως το παίξιμο τέτοιων παιχνιδιών μανιωδώς μέχρι και στο διάλειμμα για φαγητό μέχρι τα συνέδρια που γίνονται με αντίστοιχα θέματα μέχρι..., μέχρι,... μέχρι.... Απίστευτα δελεαστικο και απίστευτα (και εξώφθαλμα!) ψεύτικο ταυτόχρονα.

Προσωπικά χαίρομαι που (όσο και αν δε μου αρέσει αυτή η φράση) δεν είμαι σε τέτοιο στάδιο... Και που τελικά γράφω για αυτά σε αυτό εδώ το μέρος αντί να παίζω ακόμα - όπως ίσως θα έκανε κάποιος άλλος ή και εγώ παλιότερα...

Sentences in a life in the day (of Martha Kearney, 46, political editor of Newsnight)

For low moments, I keep a bottle of Chanel No 19 on my desk, bottled water and a bag of tangerines.

I've interviewed Tony Blair a few times. He's always extremely well informed. You're never going to know more than he does.

I like the overlap of politics, human interest and daft things like walking on high heels using the Alexander technique.

Before the war in Afghanistan, I went to Syria, Saudi Arabia, Jordan, Israel and Gaza. You come back feeling like walking wounded. I sometimes think. "What was so important that I didn't go to so-and-so's wedding?" You never feel you get it right. But I'm used to never having enough time.

(Από το περιοδικό των Sunday Times, 4 Απριλίου, 2004.)

Σήμερα έγινε ένα μικρό θαύμα. Κατάφερα να διαβάσω ένα ολόκληρο κόμικ έχοντας μεταξύ μου και αυτού ένα λόφο μακαρόνια και σάλτσα με μοσχαρι χωρίς να λερώσω το βιβλίο στο παραμικρό. Άξιο μνείας... Παρεμπιπτόντως πολύ υποβλητική η τελευταία ιστόρια (την οποία και διάβασα τρώγοντας) - ίσως από τις καλύτερες του κ. Γκάιμαν. Χωρίς να έχει ιδιαίτερη πλοκή ή κάποιο εύρημα που θα ερεθίσει την φαντασία ή το μυαλό, καταφέρνει να σε τραβήξει στο κόσμο της. Κρίμα που δε μπορεί κανείς να πάρει την ίδια απόλαυση μια δεύτερη φορά. Όσος καιρός κι αν περάσει οι διάλογοι και η πλοκή έρχονται στη μνήμη ενά κλάσμα του δευτερολέπτου αφού δει κανείς τη σελίδα και ενα κλάσμα του δευτερολέπτου πριν προλάβουν να βιωθούν εκ νέου. Το συναίσθημα που άξιζε (της μοναδικής ατμόσφαιρας εν προκειμένω) συγκρίνεται αυτόματα με την εξιδανικευμένη του έκδοση των οσοδήποτε χρόνων πριν και βγαίνει αδιαφιλονίκητα χαμένο. Μια όρεξη για διαρκώς νέα ερεθίσματα προς κατανάλωση είναι το αποτέλεσμα - όπου τελικά το νέο γίνεται τετριμμένο μέσα στην επανάληψη του.

Κάτι πρέπει να είχε εκείνο το μοσχάρι μου φαίνεται...

Μια μέτρια μέρα στη δουλειά και ο supervisor φεύγει για παρατηρήσεις και μετά διακοπές. Καλά θα ήταν να έμενε αυτή τη περίοδο γιατί τα ερωτηματικά πολλά και ανακύπτουν συνέχεια. Θα πρέπει να δουλέψω μόνος όμως - δε γίνεται αλλιώς. Άλλωστε κάτι μου λέει ότι αυτές οι 3 βδομάδες θα περάσουν πολύ γρήγορα... Τουλάχιστον αύριο θα δουλέψω από το σπίτι και δε χρειάζεται το πηγαινέλα στο αστεροσκοπείο - έτσι για αλλάγη. Τσαντίστηκα πάντως σήμερα που μου δωσε διορθώσεις εν τάχει - καθόλου παράξενο που έχω κάποιες φορές την αίσθηση ότι διορθώνουμε τα ίδια και τα ίδια. Θα περάσω απλώς αυτές που απαιτούν λίγη δουλειά (να κάνω και ένα διάλειμμα από αυτό που κάνω τώρα) και θα ξαναπιάσω αυτά τα κεφάλαια αφού μου δώσουν οι άλλοι δύο συνεργάτες τα σχόλια τους - κάποια στιγμή την επόμενη βδομάδα υποθέτω. Κατά τα άλλα κολλήματος συνέχεια. Μου φαίνεται θα πρέπει να παρακάμψω το ερώτημα τεχνηέντως και ελαφρώς τσαπατσούλικα χάριν του να προχωρήσω επιτέλους.

Τα καλά νέα είναι ότι πήραμε εισιτήρια για το Γκλάστονμπέρι! Τα κακά είναι ότι συνειδητοποιώ πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός. 82 days, 6 hours, 48 minutes, and 49 seconds left until gates open for Glastonbury Festival 2004 με πληροφορεί η σελίδα. Τίποτα. Έχω πει μέχρι τότε να έχω τελειώσει κάτι που να παραδίδεται. Ζόρι.

Τι τρέξιμο πάντως και αυτό με το φεστιβάλ... Τα εισιτήρια εκδίδονται από τις 8 απόψε και παρά δέκα η σελίδα ήταν ήδη μπλοκαρισμένη. Το μοναδικό τηλέφωνο ήταν κατά τα φαινόμενα λάθος και ήταν στην εφευρετικότητα του καθενός να βρει εναλλακτικές λύσεις/γραμμές. Τελευταίες προβλέψεις λένε ότι ως τις 2 θα έχουν τελειώσει τα εισιτήρια. Δηλαδή 100.000(?) εισιτήρια σε 6 ώρες. Δε πρέπει να είναι μακριά από ρεκόρ Γκίνες αυτό... Σημειωτέον κόστος εισιτηρίου: 112GBP. Χώρια η μεταφορά εκεί, χώρια οι "προμήθειες"... Πολλά τα λεφτά, Άρη. Αξίζει όμως - σίγουρα.

Πάω να ξεκουραστώ - έχω πρωινό ξύπνημα αύριο.

Οι τελευταίες 2 εβδομάδες έχουν κυλήσει σχετικά γρήγορα και μάλλον αποδοτικά. Βοηθάνε τα 10ωρα στο αστεροσκοπείο υποθέτω. Όσες ώρες αφιέρωσα σε κάτι άσχετο τον πρώτο καιρό του PhD τις δουλεύω τώρα. Οι ώρες που σκοτώνουμε επιζούν. Όχι ότι δε μ' αρέσει. Φυσικά εκνευρίζομαι πολύ όταν κάτι κολλάει, δε δουλεύει και δε λέω να καταλάβω γιατί (όπως τις τελευταίες 2-3 μέρες) αλλά με ελκύει ταυτόχρονα και η πρόκληση. Την οποία και διαδέχεται μια άκρως βραχύβια αίσθηση επιτύχιας (συνοδευόμενη ακόμα και από δόσεις αδρεναλίνης κάποιες φορές) μέχρι να ανακύψει νέο ψυχοφθόρο πρόβλημα και πάλι από την αρχή. Και όλα αυτά να προκαλούν και να τρέφονται από μέγιστα και ελάχιστα αυτοπεποίθησης, απαισιοδοξίας και εκνευρισμού. Και φυσικά η υποβόσκουσα αίσθηση ότι με όλα αυτά "απλά" περνάει η ώρα και ότι κάτι άλλο είναι αυτό που μετράει...

Παράδειγμα ο πρώην διπλανός μου στο αστεροσκοπείο ο οποίος τώρα βρίσκεται στην Αυστραλία με τη γυναίκα του (και οι δύο Άγγλοι μικρότεροι από 26). Από το λίγο που τον γνώρισα (! - οι αποστάσεις μου από τους συνεργάτες μου είναι μεγαλύτερες από ότι υποδηλώνουν τα γραφεία μας) τα χαρακτηριστικά του που μου έκαναν εντύπωση ήταν σίγουρα η αποδοτικότητα του (ποτέ δεν έκανε μια ώρα παραπάνω από το 8ωρο), η απίστευτη αισιοδοξία του (ακόμα και μέρες πριν παραδώσει ψυχή/PhD όλα πήγαιναν μια χαρά - και ας παραδεχόταν ότι είχε άγχος πολύ) και η απλότητα σκέψης του (τίποτα δεν ήταν πραγματικά πολύπλοκο στα μάτια του - "όλα τα λεφτά" σε έναν επιστήμονα) η οποία όμως συνοδευόταν και από μια απλοϊκότητα (όπως την είχα εκλάβει εγώ τουλάχιστον) με την οποία είχε τη δυνατότητα να αποκλείει εναλλακτικούς τρόπους προσέγγισης και εκείνη τη "δεύτερη γνώμη". Δε θα το φανταζόμουν ποτέ να ακούει κάτι άλλο από κλασσική μουσική δηλαδη. Όχι ότι έχει κάτι αυτό το είδος αλλά από τη στιγμή που ήρθε σε επαφή με αυτό (παίζει πιάνο χρόνια) δε θα προσπαθούσε να ακούσει κάτι άλλο. Και με την επιστήμη του έκλεισε ο κύκλος. Αυτό δε το λέω για να εννοηθεί ότι δεν είχε άλλα ενδιαφέροντα - απλά ότι η ζωή του είναι πολύ καλά ορισμένη και περιστρέφεται γύρω από συγκεκριμένα πράγματα και τίποτα άλλο. Όταν κατέβηκαν Αυστραλία με τη γυναίκα του (μια εξίσου πρόσχαρη βιβλιοθηκάριο στο επάγγελμα) εκείνη βοήθησε στην αρχειοθέτηση της βιβλιοθήκης του εκεί αστεροσκοπείου. Λίγους μήνες πριν είχε κάνει ένα course εξ αποστάσεως πάνω σε ραδιοαστρονομία (αλλά βοηθήθηκε εννοείται και με το να είναι δίπλα στον καλό της ταυτόχρονα) και κατέληξε τελικά να μπαίνει coauthor σε μια δημοσίευση του (σχετική με την κατηγοριοποίηση των πάλσαρ)! Και αυτά από ένα άτομο που έχει κλασσικό υπόβαθρο - όχι θετικών επιστημών - και που θα περίμενε κανείς να βρίσκει τα πάλσαρ (ή τουλάχιστον την αυστηρά επιστημονική τους πλευρά) εξαιρετικά απωθητικά αν όχι απλά αδιάφορα. Εμένα όλα αυτά μου έκαναν πολύ εντύπωση για το πόσο σαφή και πλαισιωμένα ήταν. Ζωές απλές δηλαδή χωρίς ανησυχίες και χωρίς αμφιβολίες. Είμαι σίγουρος ότι και οι δύο πέφτουν για ύπνο γαλήνιοι - και αμέσως...

Ή έπεφταν τουλάχιστον. Σήμερα έμαθα ότι η Μαριάμ είχε κάποιο είδους όγκο στις ωοθήκες της ο οποίος αφαιρέθηκε και παρόλο που τα χειρότερα αποφεύχθηκαν ακόμα ταλαιπωρείται από τα Χριστούγεννα και δεν είναι σίγουρο για πόσο ακόμα και με τι επιπτώσεις. Εννοείται ότι είναι λυπηρό κάτι τέτοιο αλλά αναρωτιέμαι ποια είναι η αντίδραση του Τζορτζ σε όλα αυτά. Όπως είπε και ο Άντι που μου μετέφερε τα νέα, τα πράγματα όταν συμβεί κάτι τέτοιο τότε είναι που μπαίνουν σε ένα πλαίσιο. Μήπως τελικά όσο και να μας γεμίζει (ή να μας αδειάζει) αυτό που κάνουμε στο αστεροσκοπείο είναι κάπου αλλού που πρέπει να αφιερωθούμε...; Είτε αυτό είναι σε ένα ή περισσότερα άτομα (βλ. παιδιά), είτε να κοιτάξουμε να ζήσουμε τα "καλά" μας χρόνια έντονα πριν αυτά δώσουν τη θέση τους σε πιο καχεκτικές καρικατούρες τους, είτε να αφήσουμε τα μεγαλειώδη και να επικεντρωθούμε στις καθημερινές μικρές απολαύσεις μιας ζωής με άμεσες απολαβές χωρίς αναμονή για τους τόκους. Όπως λένε κάποιοι που ξεχνάω τώρα the benefits arrive when life goes on... Ή μήπως όχι;