Μα τι όμορφος κόσμος!

Σφάξτε τα νεογνά, είναι οι μελλοντικοί σας αντίπαλοι. Ξεριζώστε ωοθήκες, μήτρες, όρχεις και βάλτε στη θέση τους εκρηκτικές ύλες. Ανατινάζεστε όπου βρεθείτε, σκοτώνετε όποιον σας λένε να σκοτώσετε. Καταστρέφετε, βομβαρδίζετε, μακελεύετε για έναν Θεό, για ένα έθνος, για μία ιδέα, για περισσότερο κέρδος, για ό,τι θέλετε, απλά σφάζετε.

Αγνάντευε από το παράθυρό της, καθώς απολάμβανε το πρωινό της καφέ. Στις 07:33:47 τα ακόμα τσιμπλιασμένα της μάτια στυλώθηκαν στο άπειρο. Ναι, τώρα τα καταλάβαινε όλα. Είχε μόλις συνειδητοποιήσει το νόημα του κόσμου. «Τι όμορφος που ήταν!» Στις 07:33:48 μια έκρηξη την τύφλωσε. Το νόημα και η ομορφιά του κόσμου απλώθηκαν έξω από τα στενά όρια του κρανίου της.

«Παρακαλούνται όλοι οι κάτοικοι αυτού του πλανήτη να επιδείξουν αυτοσυγκράτηση.» Ανακοίνωσε ο πλανητάρχης Douglas Adams ο XI μειδιώντας. «Στην επόμενη ώρα οι περισσότεροι από εσάς θα πάψουν να υφίστανται.» Στον Douglas πάντα άρεσε να κάνει εκρηκτικές εξόδους, «Αντίο και ευχαριστώ για τις ψήφους.» Μετά απλά πάτησε ένα κουμπί.

Υ.Γ.: Η παραπάνω παράγραφος είναι μία από τις απόκρυφες του Ασύλου του Thrass. Βρέθηκε εντελώς τυχαία στο δικό μου κεφάλι.

Disassembling (part of) a laptop

The past couple of months my laptop (a Compaq Presario 2500) kept halting and after some tests I decided it was shutting down due to the fans not kicking in when the temperature had risen. So, two weeks ago I decided to take it apart and see if that was actually the problem. Since I was out of warranty anyway I figured I had nothing to lose. This is a flickr photo-log of the process (start at the last photo). And contrary to my expectations (which indicated that I'd have to take it to the Compaq technicians anyway) it all worked out:) My laptop is no longer shutting down and everything else seems to be working ok - for the time being at least.

Disclaimer: Always print and follow the manual before undertaking similar tasks - I know I did. As I am not a qualified technician, follow the photo-log at your own risk - I bear no responsibility if your equipment is damaged.

Βλέμματα

Μετρό, τελευταίος συρμός, πριν μερικούς μήνες. Νεαρός απροσδιορίστου φύλου μπαίνει στο βαγόνι και κάθεται στην διπλανή τετράδα θέσεων. Νομίζω έχει στήθος, φοράει φούστα, ντεγκραντέ γυαλιά και τα μαλλιά του αραιώνουν. Απλώνει στην ποδιά του μια εφημερίδα και την κοιτάει αμέριμνος. Του ρίχνω μερικές κλεφτές ματιές να πειστώ ότι όντως βλέπω αυτά που βλέπω. Δύο στάσεις πριν κατεβώ σηκώνομαι και στηρίζομαι στην κολώνα απέναντι από την πόρτα. Στημένη κοπέλα μπαίνει και ακουμπάει στο γυαλί δίπλα στην πόρτα. Την παρακολουθώ καθώς περιεργάζεται το κινητό της - και περιμένω να σηκώσει το κεφάλι και να δει κι αυτή. Κάποια στιγμή βάζει το κινητό στην τσάντα και κοιτάζει απέναντι. Τα φρύδια της ανασηκώνονται τουλάχιστον ένα πόντο και λύνομαι σε αθέατα γέλια μέσα μου καθώς το μετρό σταματάει και βγαίνω από το βαγόνι.

Kέντρο, αργά το βράδυ πριν μέρες. Γυρνάω από τη δουλειά και κουρασμένος μπαίνω στα Goodys μετά από πολύ καιρό πάλι για να δω τι θα πάρω εν όψει του επερχόμενου ξενυχτιού. Η υπάλληλος είναι η ίδια όπως και όταν είχα μπεί πρώτη φορά εδώ - φοιτητής ακόμα. Έχει γίνει η προϊστάμενη πια. Αμέσως μου κάνει εντύπωση ότι λείπει η σπίθα που είχα προσέξει τότε στα έντονα μπλε μάτια της - τώρα είναι σαφώς πιο θαμπά. Παραγγέλνω. 'Σε θυμάμαι. Ήσουν εδώ πριν καν φύγω για έξω... 5-6 χρόνια πριν;' 'Μόνο; 10 χρόνια δουλεύω εδώ...'. Εν ριπή οφθαλμού περνάει μπροστά από τα μάτια μου η ζωή της που περιστρέφεται γύρω από αυτόν τον καφέ και μαυρο πάγκο. Θα ξεκίνησε εδώ μετά το σχολείο "για λίγο καιρό μωρέ και βλέπουμε", ο λίγος καιρός θα έγινε πολύς, θα βγήκε έξω, θα είδε και θα έζησε πράγματα, θα χάρηκε και θα λυπήθηκε, θα ερωτεύτηκε και θα χώρισε και πάλι από την αρχή. Και μόλις σχολάσει σήμερα δε θα βλέπει την ώρα να γυρίσει κουρασμένη σπίτι. Τώρα μάλλον είναι με κάποιον (ίσως και παντρεμένη), θα την περιμένει σπίτι, θα δουν μισό DVD μαζί, είναι προϊστάμενη, ε και αυτά.

Μετρό, μεσημεράκι σήμερα. Μπροστά μου στις κυλιόμενες κατεβαίνει ένας αξύριστος τύπος ντυμένος με μαύρο t-shirt και στρατιωτικό παντελόνι. Διαβάζει την Athens Voice σχεδόν σκυμμένος πάνω της. Στις αποβάθρες πάει στην γωνία κάτω από την οθόνη εκεί που δεν είναι κανείς και συνεχίζει τη μελέτη. Τον παρατηρώ που σηκώνει κάποια στιγμή το πρόσωπο του. Το ένα μάτι του είναι δακρυσμένο και το τρίβει απαλά - πρόβλημα με τον φακό μάλλον. Το μετρό έρχεται, μπαίνω στο βαγόνι και τον χάνω από τα μάτια μου.

Η επαιτεία.

Αναζήτηση εργασίας.

Τηλεφωνώ στην Ευελπίδων για μια προκήρυξη θέσεων εργασίας. Κυριολεκτικά με το «Καλημέρα σας.» με ανακόπτει μια κοφτή επιτακτική γυναικεία φωνή «Την ερώτησή σας παρακαλώ.». Προτού καταφέρω να ολοκληρώσω το τι θέλω να ρωτήσω, η γυναικεία φωνή με έχει διακόψει με την ίδια φράση και τον ίδιο τόνο άλλες δύο φορές. Στην τρίτη με πιάνουν τα γέλια, καθώς τη φαντάζομαι λοχία να μου φωνάζει «Move it! Move it! » όπως σε ένα στρατιώτη. Με το που μου απαντά την ερώτηση, μου το κλείνει κατάμουτρα, χωρίς να περιμένει αν έχω ακόμα κάποια απορία, χωρίς ένα «Γεια σας».

Αν και λίγο απογοητευμένος δεν καταθέτω τα όπλα και τηλεφωνώ στον Ευαγγελισμό για μία αναμενόμενη προκήρυξη θέσεων. Λέω ένα γρήγορο καλημέρα και ρίχνω εν τάχη την ερώτηση μη τη πάθω όπως προηγουμένως. Εισπράττω ένα απόλυτο και εκνευρισμένο γυναικείο «Όχι, όχι, όχι» και μένω. Η γυναίκα από την άλλη μεριά της γραμμής ίσως να αισθάνθηκε τύψεις για την απάντησή της, διότι με σχετικά πιο ήπιο τόνο την ακούω να απολογείται: «Μας παίρνουν όλη την ώρα για να ρωτήσουν για τις θέσεις αυτές…». Λες και η δουλειά της ως γραμματέας δεν εμπεριέχει την υποχρέωση αυτή.

Μετά το τέλος του τηλεφωνήματος πάει το μυαλό μου στον Δ, ο οποίος πήγε και «μίλησε» σε ένα γνωστό του, στον οποίο είχα καταθέσει βιογραφικό για μια θέση εργασίας. Παρά την καλή του πρόθεση εμένα μου δημιουργήθηκε ένας κόμπος στο στομάχι και δε μπόρεσα να του πω «ευχαριστώ». Δεν ξέρω γιατί, αλλά μου έμοιαζε να επαιτούσα.

Η είσπραξη χρωστούμενων.

Στον Δ είχα δουλέψει αρκετές φορές όταν ήμουν φοιτητής. Κάθε Παρασκευή εξορμούσαμε να μαζέψουμε τα χρωστούμενα από τα μαγαζιά που τις προηγούμενες μέρες μοιράζαμε την πραμάτεια μας. Ο χάρτης της Αττικής ήταν χωρισμένος σε τομείς και ο καθένας μας είχε τον τομέα του από όπου θα μάζευε τα οφειλόμενα. Ήταν η πρώτη φορά που αισθάνθηκα σαν επαίτης, όσο παράλογο να ακούγεται. Ο στόμφος των περισσότερων μαγαζάτορων δεν άφηνε περιθώρια αμφιβολίας για το ποιος ήταν ο έχων την ισχύ. Την ισχύ την είχαν αυτοί και άμα «γούσταραν» έδιναν τα χρωστούμενα και άμα όχι είχες κάνει απλά την βόλτα σου.

Σιγά σιγά μαθαίνεις να καταπίνεις «συμπεριφορές», διότι δεν είσαι το αφεντικό και δε γίνεται να χαλάς τη βιτρίνα του καταστήματος. Κάποιες στιγμές, όμως, μου ξέφευγε ένα ευγενικό, αλλά αγριεμένο, «Ορίστε;!» και έβλεπες κόκορες να γίνονται κότες. Αλλά μέχρι εκεί γιατί ως βιτρίνα δεν πρέπει να ξεχνιέσαι, γέρνεις τους ώμους σου και σαν επαίτης απλώνεις το χέρι για τα χρωστούμενα.

Άρθρο 23, παράγραφος 1:

«Καθένας έχει το δικαίωμα να εργάζεται και να επιλέγει ελεύθερα το επάγγελμά του, να έχει δίκαιες και ικανοποιητικές συνθήκες δουλειάς και να προστατεύεται από την ανεργία»

Από την διακήρυξη για τα ανθρώπινα δικαιώματα συμπεραίνω, ίσως αφελώς, ότι η κοινωνία οφείλει μια θέση εργασίας στον καθένα μας. Αλλά η «πραγματικότητα» μου έχει μάθει ότι για ό,τι δικαιούσαι πρέπει να επαιτείς. Πρέπει;

Έτσι για να μαθαίνουμε ή απλά να θυμώμαστε…

ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΓΙΑ ΤΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ

Τα δάκρυα του τίποτα.

Κάποτε ήταν ένα τίποτα που δάκρυσε. Από το δάκρυ του φτιάχτηκε ο κόσμος. Ο κόσμος ήταν πύρινος και άρχισε να φουσκώνει. Όσο φούσκωνε τόσο πάγωνε. Τα κομματάκια του κόσμου ένιωσαν το ψύχος της μοναξιάς και πλησίασαν να ζεσταθούν. Άρχισαν να στροβιλίζονται το ένα σιμά του άλλου και όσο πλησίαζαν τόσο θερμαινόντουσαν. Ώσπου, κατάφεραν να σχηματίσουν πύρινες σφαίρες που ταξίδευαν μόνες στον πλέον παγωμένο χώρο. «Πόσο λίγο μου μοιάζει πια ο κόσμος;» είπε το τίποτα και χαμογέλασε. Οι πύρινες σφαίρες έστελναν συνέχεια αγγελιοφόρους για να μαθαίνουν η μία τα νέα της άλλης. Άλλες σφαίρες σιγόκαιγαν και άλλες έλαμπαν με όλο τους το είναι. Κάποιες διαλυόντουσαν και κάποιες επανασχηματιζόντουσαν. Όλες, όμως, ήταν πεπεισμένες για την αέναη συνέχιση της υπάρχουσας κατάστασης. Κανείς δεν είχε προσέξει ότι μερικές σφαίρες πάγωσαν και σκοτείνιασαν τόσο πολύ, που για να θερμανθούν έτρωγαν ό,τι έβρισκαν μπροστά τους. Αλλά όσο έτρωγαν, τόσο αύξανε η βουλιμιά τους, τόσο αύξανε το σκότος. Ωσότου, στον κόσμο έμειναν μόνο οι σκοτεινές. Η σιωπή του κόσμου ήταν ανυπόφορη. Το τίποτα δεν άντεξε και κραύγασε. Η κραυγή του διέλυσε όλες τις σκοτεινές σφαίρες σε άπειρους φωτεινούς αγγελιοφόρους. Οι αγγελιοφόροι αυτοί διέσχιζαν τον κόσμο αναζητώντας κάποιον να αναγγείλουν την χαρμόσυνη έλευση του τέλους των σκοτεινών, αλλά δεν είχε μείνει πια κανείς. Τότε ήταν που το τίποτα ξαναδάκρυσε.

Υ.Γ.: Η εναρκτήρια ώθηση δόθηκε από «Την πιο ύπουλη μελαγχολία» μετά όλα κύλησαν χωρίς να ξέρουν το γιατί.