«Μετανοείτε.»

Φώναζαν οι πιστοί της γνώσης, καθώς εισέβαλαν στο εδώ και χρόνια κατειλημμένο από τους λάτρεις του Θεού χώρο του ναού τους. «Ιερόσυλοι», γρύλιζαν, «χτίζουμε εμείς εργαστήρια στις εκκλησίες σας;» Ανέτρεπαν τραπέζια και έδιωχναν τους προσκυνητές εικόνων. «Έξω ο σκοταδισμός από το ναό του φωτός.» Τα μαλλιά και τα γένια τους ανέμιζαν, σταγόνες φρίκης έσταζαν από τα στόματά τους. «Τι κάνετε εσείς στον οίκο της γνώσης;»

Μα σκιές μαζεύτηκαν τριγύρω, φωνάζοντας «Ντροπή», γραμματείς και φαρισαίοι, αποκαλούμενοι προστάτες και φύλακες του ναού. Πίσω τους διακρίνονταν οι κάργες με τα λευκά ράμφη που έκραζαν το δικό τους «Μετανοείτε». Ο ήλιος καλύφθη από τις φτερούγες τους, οι εικόνες στρεβλώθηκαν, οι λέξεις αποκαθηλώθηκαν και το στερέωμα εταράχθη. «Παύσατε το άσυλο της γνώσης» έκραξαν οι σκιές, «εδώ είναι ο τόπος του σκότους.» και η τάξη αποκαταστάθη.

Αίνιγμα.

Τι είναι ροδαλό, λίγο τριχωτό και συνήθως βρώμικο, αλλά το μωράκι μας αρέσκεται στο να το γλύφει προτού το απολαύσει στο κυρίως γεύμα;

Προειδοποιώ ότι ίσως το βρείτε αηδιαστικό, αλλά μη ξεχνάτε να είστε ανοιχτοί στους πειραματισμούς.

Απάντηση

Άρθρο 16.

Πιστεύω ότι οι περισσότεροι έχουν διαβάσει περί του άρθρου, αλλά ελάχιστοι το ίδιο το άρθρο.

Das leben der anderen.

Οι ζωές των άλλων.

Ο φακός ανατέμνει τις ψυχές και τις αναπλάθει. Όλα περιμένουν υπομονετικά τη σειρά τους για να ειπωθούν, όπως σε ένα κομμάτι κλασσικής μουσικής, δεν υπάρχει βιασύνη, υπάρχει τελετουργία. Τελετουργία ακριβείας, χωρίς ψυχρότητα, παρά τη νεκρά έκφραση του πρωταγωνιστή. Δύο ανθρώπινα μάτια που κλαίνε ίσως δεν προκαλούν την ίδια συγκίνηση με ένα δάκρυ που ξεφεύγει από δύο κομμάτια πάγου.

Δεν υπάρχουν ήρωες, υπάρχουν άνθρωποι που παίρνουν αποφάσεις. Δεν υπάρχουν καθάρματα, υπάρχουν άνθρωποι που κοιτούν το συμφέρον τους. Ο φακός δεν εξυψώνει, δε δαιμονοποιεί, είναι το ίδιο επιφανειακά ψυχρός με τον πρωταγωνιστή, μόνο πού και πού του διαφεύγουν ηλιαχτίδες υποβόσκοντος ανθρωπισμού. Οι συνειδήσεις αφυπνίζονται μόνο όταν ο πόνος χτυπήσει δυνατά την πόρτα τους, όταν οι προσωπικές ελλείψεις καταστήσουν τα μάτια ικανά να δουν.

Ο πατέρας μου μου είχε πει κάποτε, «τα καθεστώτα διαλύονται όταν χάνουν την επαφή τους με τον άνθρωπο». Ίσως. Αλλά ποιο καθεστώς δε βασίζεται στην εξουσία και ποία εξουσία είναι κοντά στον άνθρωπο; Και αυτοί που βρίσκονται στην εξουσία άνθρωποι δεν είναι; Δικές μας αδυναμίες δεν τους σπρώχνουν προς τα εκεί;

«Δεν έχει και μεγάλη σημασία να απαλλαγείς από ένα άτομο. Κάποιος άλλος θα φορέσει τις μπότες του. Πρέπει να απαλλαγείς από την ανάγκη για αρχηγούς.»
- Άντι Άντερσον -

Little Miss Sunshine.

Η ταινία είναι η αποθέωση της punk. Ο Μπετόβεν συνθέτει την ενάτη και την εκτελεί με καραμούζες.

Όχι, δεν είμαστε τέλειοι και το καλύτερο, ξέρετε, είναι ότι ούτε θέλουμε να είμαστε. Θέλουμε να κυνηγάμε τα όνειρά μας, να δίνουμε σχεδόν τα πάντα για αυτά, πλην όμως της ανθρωπιάς μας. Η αγάπη μας για τον άλλο μπορεί να είναι σκληρή και αλλόκοτη, αλλά τι σημασία έχουν αυτά όταν είναι αληθινή; Μπορεί το καράβι μας να μπάζει νερά, μπορεί να είναι η καταδίκη μας, αλλά είναι δικό μας και χωρίς αυτό δε νοείται το ταξίδι. Το ταξίδι είναι και ο αγώνας μας, είναι η πορεία μας προς τον εαυτό μας, προς τους άλλους. Το να είσαι νικητής στη ζωή δε σημαίνει το να είσαι «πρώτος», σημαίνει πως δε φοβάσαι να προσπαθήσεις.

Συμβουλή παππού προς εγγονό, «Στην ηλικία σου το να παίρνεις ναρκωτικά είναι τρέλα, στην ηλικία μου είναι τρέλα το να μην τα παίρνεις.»

Ο θείος εξηγεί το νόημα της ζωής μέσω του αποστάγματος της σοφίας του Προυστ: «Όσο καιρό ήμουν δυστυχισμένος έμαθα πολλά, τα χρόνια που πέρασα ευτυχισμένος δε μου έμαθαν τίποτα, ήταν τελείως άχρηστα.»

Και όλα στη ταινία πάλλονται τραγουδώντας: “Super freak” του Rick James, αλλά στην ουσία εννοούν:

You are my sunshine,
My only sunshine.
You make me happy
When skies are grey.
You'll never know, dear,
How much I love you.
Please don't take my sunshine away.

Υ.Γ.: “You Are My Sunshine” Written by former Louisiana State Governor Jimmie Davis and Charles Mitchell;

Βαρκελώνη – Cinco Jotas

Ναι, υπάρχει ο γαστρονομικός παράδεισος και κείτεται κοντά στη συμβολή των οδών Ράμπλας και Μαγιόρκας. Στον παράδεισο αυτό κυριαρχεί το σκούρο λακαρισμένο ξύλο και το πράσινο του λιβαδιού. Χοιρομέρια καπνιστά κρέμονται από τσιγκέλια, αλλά δυστυχώς δε φτάνουν να γεμίσουν με το άρωμά τους τον χώρο. Το 5J δεν είναι ό,τι το πιο φθηνό, αλλά είναι οικονομικά φιλόξενο, με τα εδέσματά του να κυμαίνονται στα 10 με 20 €.

Και τώρα οι δύο μέρες που θα μείνουν αξέχαστες στις γευστικές μου απολήξεις.

Ημέρα ψαρικών:

• Πιπεριές φλωρίνης γεμιστές με πουρέ βακαλάου.
• Πάστα μαύρη από το μελάνι σουπιάς περιχυμένη με ελαιόλαδο στο οποίο έχει σωταριστεί σκόρδο και μικρές γαρίδες.
• Γεμιστά καλαμάρια με πουρέ θαλασσινών.
• Κρασί ξηρό λευκό.

Ημέρα κρεατικών:

• Σαλάτα ρόκας με ψιλοκομμένο καπνιστό χοιρομέρι του 5J.
• Αρνάκι σερβιρισμένο με «ψωμάκια» βουτηγμένα σε σως από τσιγαρισμένα μανιτάρια με κρεμμύδι.
• Τηγανιά χοιρινή σε σάλτσα από σταφίδες και δίπλα της ένα θεσπέσιο γλυκό από κόκκινο κρεμμύδι να τη συνοδεύει. Ένα επιδόρπιο που πάντα ονειρευόμουν.
• Κρασί κόκκινο του 2005 από αυστραλέζικη ποικιλία σταφυλιών που καλλιεργείται στην Ισπανία.

Αν και έφαγα και αλλού, τίποτα δε συγκρίνονταν με το 5J. Οι παέλιες ήταν μια κατήφεια, δυστυχώς το 5J δεν προσέφερε αυτό το έδεσμα, και εκτός του ωμού βακαλάου μαριναρισμένου σε κρεμμυδάκι και πιπέρι τίποτα δε θα μου μείνει.

Υ.Γ.: Ζητώ συγγνώμη από την Ilaira είμαι απαράδεκτος με τα ονόματα των κρασιών, θα γράψω 100 φορές "θα κρατάς σημειώσεις αφού δε τα θυμάσαι".

Βαρκελώνη: πόλη και μουσεία.

Η Βαρκελώνη εκ πρώτης όψεως είναι μια εργατούπολη με πολύ καλή πολεοδομία. Πλατιοί δρόμοι τη διασχίζουν και εκατέρωθέν αυτών κείτονται πλατιά, άνετα πεζοδρόμια. Αυτό που της δίνει κάτι το παραπάνω από την αίσθηση μιας εργατούπολης είναι η Art Nouveau αρχιτεκτονική της. Ωστόσο η άναρχη οικοδομική αισθητική εναλλάσσει ποικιλοτρόπως τις Art Nouveau οικίες με τα εργατόσπιτα και τα κρύα κτίρια από γυαλί, παράγοντας ένα επιεικώς αλλοπρόσαλλο αποτέλεσμα. Τον Gaudi τον έχουν περί πολλού, μα ως ένας μη ειδήμων της αρχιτεκτονικής τον βρήκα απλά εκκεντρικό. Αν θέλει κανείς να επισκεφτεί το μουσείο του θα βρει ό,τι σχεδόν χρησιμοποίησε στη ζωή του από έπιπλα και αντικείμενα σε σημείο που περίμενα να βρώ ακόμα και το δοχείο νυκτός του. Το πιο προσβληθέν έργο του είναι ο καθεδρικός της «Αγίας Οικογένειας», ωστόσο δε συνιστώ να τον επισκεφτείτε στο εσωτερικό του στα επόμενα χρόνια, εκτός αν σας αρέσουν τα πυκνά πλέγματα των σκαλωσιών. Μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση ότι χτίζεται πάνω από έναν αιώνα και δεν έχει τελειώσει ακόμα. Η δική μου αυθαίρετη υπόθεση είναι ότι αντλούν τη χρηματοδότησή της οικοδόμησής του από τον τουρισμό και για αυτό δεν τον κλείνουν για να τον αποπερατώσουν. Απέξω όμως ο ναός είναι όντως εντυπωσιακός, αλλά προσωπικά προτιμώ την κομψή απλότητα του πομπού του Calatrava στις Ολυμπιακές εγκαταστάσεις της Βαρκελώνης. Εντέλει η Βαρκελώνη ως πόλη έχει μόνο εντυπωσιακά σημεία, αλλά ως σύνολο μάλλον χαρακτηρίζεται από τη μετριότητα.

Τα μουσεία της Βαρκελώνης είναι σε ποιότητα ίδια με την πόλη στη οποία ανήκουν. Ένας θόρυβος μετριότητας από τον οποίο ξεπετάγονται αραιά και πού εξαίρετες νότες. Από την μόνιμη έκθεση του εθνικού μουσείου τη τέχνης της Καταλονίας (MNAC) αξίζουν λίγα πράγματα, αλλά πρέπει να πάει κανείς να δει του 2 Θεοτοκόπουλους, τα αγάλματα των Josep Llimona, Constantin Meunier και το ένα του Auguste Rodin επειδή απλά είναι ένας Rodin. Υπάρχουν και δύο συμπαθητικά αγάλματα του Pau Gargallo, που κατά τα άλλα δε με ενθουσίασε. Αξίζουν επίσης, από τους δύο πίνακες του Salvador Dali μόνο το πορτρέτο του πατέρα του, ο πίνακας του Antoni Tàpies, το Kiss of Judas (Master of Retascón), the Annunciation (Attributed to the Master of La Seu d'Urgell ) και οι Mourners. Αν τύχει και προλάβει κανείς την προσωρινή έκθεση: “From El Greco to Cézanne” συνιστώ να δείτε στην αρχή τον Ελ Γκρέκο, να αγνοήσετε όλα τα υπόλοιπα μέχρι να φτάσεται στον Lord Leigthon, να σταθείτε να χαζέψετε τους ιμπρεσιονιστές και να θαυμάσετε τα χρυσάνθεμα του Monet με ένα εκστατικό silencio.
Ψιλοαπογοητευμένοι από το MNAC θα χαίρεστε σίγουρα ότι θα ευχαριστηθείτε Miro και Picasso στα αντίστοιχα αφιερωμένα σε αυτούς μουσεία, πάρτε μια βαθιά ανάσα γιατί αυτό δεν πρόκειται να συμβεί. Του Miro το μουσείο βασίζεται κυρίως στην μεταπολεμική περίοδο, που σημαίνει χρωματιστές γραμμές σε μονόχρωμους καμβάδες ή αλλιώς η αφαίρεση στο απόγειό της. Παραδέχομαι ότι αυτό που ανέμενα είναι η προπολεμική του περίοδος οπότε για αυτό έφυγα από το μουσείο ενδεχομένως άνισα δυσαρεστημένος. Στου Picasso η έκθεση είναι κυρίως παιδαγωγικού χαρακτήρα, με συνέπεια, αν και δεν την ευχαριστήθηκα ιδιαίτερα αισθητικά, να μάθω πολλά για την εικαστική του εξέλιξη.

Υ.Γ.: Ερώτηση quiz: Ποιος ήταν ο συνιδρυτής του κυβισμού μαζί με τον Picasso;
Εγώ το ομολογώ ότι το είχα λησμονήσει.

Πτήση προς τη Βαρκελώνη.

Έλεγχος χειραποσκευών στο αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος.
24-12-06, 17:30

Κυρία Α vs. Ελέγχου: 0-1

Μπουκαλάκια, άδεια ή μη, ρίπτονται στο καλάθι των αχρήστων. Η κυρία Α διαπληκτίζεται με έναν υπάλληλο του ελέγχου που προσπαθεί να της αποσπάσει ένα βαζάκι με σπιτικό γλυκό. Σε λίγα λεπτά μια σαρκαστική “καλή όρεξη” εκ μέρους της κυρίας προς τον υπάλληλο σημαίνει και τη νίκη του τελευταίου.

Κυρία Β vs. Ελέγχου: 1-2

Εδώ η έριδα είναι γύρω από δύο άδεια διάφανα μπουκαλάκια και ένα επίσης άδειο θερμό. Η κυρία Β απαιτεί την παρουσία προϊσταμένου. Στην εναλλαγή προϊσταμένου με υπάλληλο το θερμό εξαφανίζεται στην τσάντα της κυρίας Β. Η λογομαχία πλέον συνεχίζεται για τα δύο μπουκαλάκια. Η κυρία Β σε λίγο υποχωρεί με τα μπουκαλάκια της να καταλήγουν στο δίχτυ του καλαθιού. Η τακτική της κυρίας Β ονομάζεται στον πόλεμο των ελαχίστων απωλειών, ενώ στο σκάκι θυσία. Η διάσωση του θερμού μετρά σαν γκολ εκτός έδρας.

Αεροδρόμιο Βαρκελώνης.
22:40

Στην διάρκεια της πτήσης είχα χρόνο να διαβάσω στον οδηγό της Βαρκελώνης ότι στην πόλη, λόγω της Ολυμπιάδος του 1992, η σήμανση για τους ξένους επισκέπτες είναι πολύ καλή. Μειδιούσα, λοιπόν, με την έκπληξη μου όταν ψάχνοντας στο internet για το πώς θα φτάσω από το αεροδρόμιο στην πόλη έβρισκα την πληροφορία μόνο στα ισπανικά. Έχουν πολύ καλή σήμανση στη Βαρκελώνη και ο επισκέπτης τα μαθαίνει όλα επί τόπου. Στο επί τόπου, ωστόσο, οι αφίξεις είναι έρημες μόνο μερικά φυλλάδια στα ισπανικά περιφέρονται σαν θύσανοι σε εγκαταλειμμένη πόλη της άγριας δύσης. Ευτυχώς υπάρχουν ακόμα οι αστυνομικές περίπολοι που μιλούν σπαστά αγγλικά. Μαθαίνω τουτοιοτρόπως πού είναι ο σταθμός του τρένου. Ο σταθμός είναι το ίδιο έρημος με τις αφίξεις. Ένα αυτόματο μηχάνημα εκδόσεις εισιτηρίων μου προσφέρει μια μεγάλη ποικιλία εισιτηρίων, μα καμιά “περιττή” πληροφορία για αυτά και όταν ζητώ τη βοήθεια των πινάκων ανακοινώσεων ανακαλύπτω ότι στις 22:30 έφυγε το τελευταίο τρένο εκτάκτως λόγω εορτής. Προφανώς στο internet δεν χρειάζεται να το ανακοινώσουν, καθώς το είχαν εδώ και καιρό αναρτημένο στο σταθμό τους.
Και τώρα τι; Θυμάμαι από την ιστοσελίδα ότι περνάνε λεωφορεία, αλλά βλακωδώς δεν είχα ασχοληθεί με αυτά αρκούμενος στο τρένο. Μου ήταν ήδη αρκετά κουραστικό να κάτσω να καταλάβω τι έλεγαν στα ισπανικά για αυτό. Σε λίγη ώρα καταφτάνουν και άλλοι συνταξιδιώτες αλλά είναι όλοι έλληνες και το ίδιο άσχετοι πάνω στο θέμα με εμένα. Όλοι σιγοψιθυρίζουν “ταξί”, αλλά έξω δεν υπάρχει ρόδα. Ένας ισπανός, που καταφτάνει φλερτάροντας σε σπαστά αγγλικά 4 ελληνίδες, είναι η μόνη μου ελπίδα. Τον διακόπτω, ενώ πάει να αγοράσει επιδεικτικά εισιτήρια, λέγοντας του πως δεν έχει άλλο τρένο απόψε. Στην αρχή με κοιτά περιφρονητικά μέχρι που του δείχνω την ανακοίνωση η οποία τον πείθει. Η ισπανική ελπίδα αποκτά το ίδιο απορριμμένο βλέμμα μαζί μου. Στην ερώτηση μου για “bus” αποκτά το ίδιο αποχαυνωμένο βλέμμα με αδιάβαστους μαθητές μου και λόγω επαγγέλματος καταλαβαίνω ότι δεν κατανοεί τη λέξη. Αρχίζω την παντομίμα απλώνοντας τα χέρια μου λέγοντας “big car”. Ένας άλλος Έλλην προσθέτει “with many seats”. Χωρίς να ανταποκριθεί λεκτικά ο Ισπανός ξεκινά τροχάδην. Υποθέτοντας ότι πάει προς το λεωφορείο το τσούρμο των συγκεντρωθέντων Ελλήνων ακολουθεί.
Για καλή μας τύχη καταφτάνει το Ν17. Στο λεωφορείο πλέον αντιλαμβάνομαι ότι το να συνεννοηθώ με Ισπανό στα αγγλικά είναι μια ανοησία, καθώς ο οδηγός στις ερωτήσεις μου μου απαντά στα ισπανικά-καταλανέζικα. Από εδώ και εμπρός οι περισσότερες συνεννοήσεις μου βασίζονται στην δική μου Εσπεράντο και την παντομίμα.