Wanna play god?

... ή αλλιώς το Matrix είναι εδώ (μια υπεραπλουστευμένη του μορφή τέλοσπαντων).

Στον παραπάνω σύνδεσμο παρέχεται κώδικας ο οποίος με μερικούς απλοϊκούς κανόνες καθορίζει τη γέννηση, το ζευγάρωμα και το θάνατο μιας κοινωνίας από "ρομπότ" και τα σχεδιάζει σε ένα διάγραμμα. Το διάγραμμα αυτό θεωρείται τέχνη στο τέλος αλλά βρίσκω πιο ενδιαφέρον το γεγονός ότι ουσιαστικά έχεις μια 'ζωντανή' (έστω και με τη πολύ περιορισμένη έννοια του όρου) κοινότητα να αναπτύσσεται στο pc σου. Όλα αυτά βρίσκουν πολύ ενδιαφέρουσες εφαρμογές στα MMORPG's (Massive multiplayer online role-playing games)... αλλά αυτό είναι αντικείμενο ενός άλλου post. To be continued επομένως.

Ενημέρωση (- απάντηση στο κάτωθι σχόλιο): Η σύντομη απάντηση στο παρακάτω σχόλιο είναι ότι ο κώδικας αυτής της εφαρμογής είναι γραμμένος σε μια γλώσσα ονομάτι Processing η οποία δεν είναι ακόμα ολοκληρωμένη (βρίσκεται στο λεγόμενο alpha stage). Μέχρι να ολοκληρωθεί αυτή δεν μπορουν να γίνουν και πολλά.

Η πιο μακροσκελής είναι ότι τα επόμενα βήματα είναι τα εξής (κατ' εμέ): Α) Μπορεί κανείς να την κατεβάσει την εν λογω γλώσσα έστω και στο πρώιμο αυτό στάδιο, να την εγκαταστήσει στο pc του και να αρχίσει να πειραματίζεται μαζί της (χάρη θα κάνει σε αυτούς που την γράφουν να ανακαλύψει τυχόν προβλήματα της) Β) Να τρέξει τον κώδικα του notepad του χρησιμοποιώντας αυτή τη γλώσσα ελπίζοντας καταρχήν να βγάλει παρόμοια αποτελέσματα - αυτή τη φορά όχι όμως προς επίδειξη σε μια ιστοσελίδα αλλά "τοπικα" στην οθόνη του. Γ) Μέχρι εδώ δε χρειάζεται να ξέρει πολλά πράγματα για την εν λόγω γλώσσα ή ούτε καν από προγραμματισμό. Όταν επιτευχθεί κι αυτό, πλέον έρχεται το στάδιο του βλέπω πως μπορώ να αλλάξω τον κώδικα ώστε να παράγονται αλλιώς τα διαγράμματα - να "παίξεις" με τους κανόνες δηλαδή.

Δε ξέρω πόσο εύκολα και εφικτά φαίνονται αυτά - εξάρταται από το υπόβαθρο του καθενός. Κάπου διάβασα ότι αυτή η Processing είναι παρόμοια με τη Java σαν γλώσσα. Εμένα πάντως δε μου φαίνεται και κάτι τρομακτικό (αλλά δε ξέρω Java)- σίγουρα όμως είναι κάτι που χρειάζεται να αφιερώσει κανείς κάποιο χρόνο... Ίσως καταπιαστώ κάποια στιγμή σύντομα - ακόμα κι αν το κάνω μόνο για να δω αν έπεσα μέσα με τα παραπάνω.

Μια φορά κι έναν καιρό...

... ήταν ένα συνέδριο. Αλλά δεν ήταν συνηθισμένο συνέδριο. Ήταν ένα συνέδριο για hackers. Αυτό λαμβάνει χώρα στο Las Vegas, USA στο τέλος του μήνα και το πρόγραμμα του είναι εδώ. Οι ομιλίες πραγματικά έχουν πολύ ευρεία θεματολογία [από προσωπικά δεδομένα (το τυρί...) ως ασύρματες επικοινωνίες και από θέματα hardware ως την πειρατία στη μουσική κά κά]. Όπως και στα περισσότερα συνέδρια όμως αυτά που συμβαίνουν στα παρασκήνια είναι τα πιο ενδιαφέροντα. Και ναι, το να έχει καλλιτεχνικό διαγωνισμό [κατηγορίες: banners, keycard(?), logos, poster, T-shirt, wallpaper], διαγωνισμό ταινίας μικρού μήκους [αυτό συμπεριλαμβάνει flash και ASCII(!)] - άντε και διαγωνισμό καλύτερου σλόγκαν για το συνέδριο - είναι κάτι το αναμενόμενο.

Αυτό που με εξέπληξε προσωπικά όμως ήταν οι υπόλοιποι διαγωνισμοί. Πρώτα, ο διαγωνισμός του καλύτερου μπουκαδόρου/κλειδαρά να το πω (locksmith); 72 διαγωνιζόμενοι προσπαθούν να αποδείξουν ποιος θα ανοίξει γρηγορότερα κλειδαριές αυξανόμενης δυσκολίας. Ναι, δεν έχει πλήκτρα εδώ, απλώς το κόλπο με τα συρματάκια.

Μετά, capture the flag. Αυτό για όσους έχουν παίξει παιχνίδια στρατηγικής ή απλά (:P) paintball σημαίνει στο περίπου ότι μια ομάδα καλείται να προστατέψει τη σημαία/περιοχή της ενώ ταυτόχρονα να καταλάβει των υπόλοιπων ομάδων. Φυσικά, κάτι τέτοιο θα ήταν tres banal να το παίξουν έστω και σε paintball μορφή. Οπότε η ιδέα είναι η κάθε ομάδα να προστατεύει τον υπολογιστή της από επίθεση ενώ ταυτόχρονα να προσπαθεί να αποκτήσει πρόσβαση στους υπολογιστές άλλων ομάδων. Μια επιτροπή θα επιβλέπει την όλη διαδικασία και θα απονείμει πόντους ανάλογα με συγκεκριμένους κανόνες.

Διαγωνισμός wardriving. Οι διαγωνιζόμενοι περιφέρονται στην πόλη με το αυτοκίνητο τους προσπαθώντας να βρούν κόμβους ασύρματης επικοινωνίας να συνδέσουν τους φορητούς τους. Όποιος βρει τους περισσότερους κερδίζει.

Τέλος, διαγωνισμός μακρύτερης εμβέλειας σε ασύρματη σύνδεση. Ό,τι λέει το κουτί εδώ. Φορέστε τα engineering καπέλα σας και σχεδιάστε κεραίες. Όποιος καταφέρει να φτάσει μακρύτερα το σήμα του, κερδίζει. Το περισσότερο που έχω ακούσει με εξοπλισμό σε λογικά πλαίσια είναι 4χμ (από το slashdot).

Υπάρχει και ένας διαγωνισμός φτιάξτε το ρομπότ σας αλλά ας μη το ξεφτιλίσουμε κιόλας. Και όλα αυτά για την αρκετά προσιτή τιμή των 80 δολαρίων. Τζάμπα πράμα. Το αστείο είναι ότι σχετικά με την πληρωμή το site λέει ξεκάθαρα:

Entry Fee:
Cash only. Absolutely no checks, credit cards, money orders, traveler's checks or foreign currency will be accepted. There is no on-line pre-registration. Everyone must register on-site.

Δεν είναι να τους εμπιστεύεσαι αυτούς τους ανθρώπους...

Για αυτό και θα υπάρχουν undercover πράκτορες του FBI (υπολογίζουν/ελπίζουν) στο συνέδριο. Εξού και ο τελευταίος διαγωνισμός.

Άλλο ένα αλλοπρόσαλο post

Άλλοι δύο σύνδεσμοι: Τσιχλογλυπτική
και η καταλληλότητα της Ελλάδας για διακοπές. Από το αγγλικό indymedia μάλιστα. Ούτε εκεί υπάρχει αξιοπιστία τελικά; Περαστικά μας.

Ένα αλλοπρόσαλο (απλώς) post

Έχω πει να μην γράφω απλώς συνδέσμους (οι οποίοι συνήθως είναι απλά αντιγραμμένοι από το Boingboing.net) αλλά κάτι ότι πέσανε δύο μαζί αυτή τη φορά που έχουν ενδιαφέρον/γέλιο - έστω για ένα κλικ - κάτι ότι έχω να γράψω κάτι κάμια βδομάδα, δε βαριέσαι. Είναι σχεδόν Αύγουστος άλλωστε...

Ο πρώτος διακωμωδεί τα προηγούμενα post περί προστασίας των προσωπικών δεδομένων. Ο δεύτερος διακωμωδεί τον Άρχοντα - προϋποθέτει 18MB download όμως.

Enjoy.

Αυτό θα άρεσε στον Escher

Πατήστε F11 πριν κάνετε κλικ στο παραπάνω σύνδεσμο για μέγιστη "απόλαυση". Πόση ώρα κολλήσατε;

Ακούει κανείς;

Άλλο ένα άρθρο από τους Νew York Times που κατά τη γνώμη μου πρέπει οπωσδήποτε να διαβαστεί - αν και είμαι σίγουρος ότι παρόμοια νέα έρπονται δώθε κείθε τελευταία στον ελληνικό Τύπο και τα Μέσα ούτως ή άλλως. Θέμα οι αμερικάνικες (και ισραηλινές) ειδικές δυνάμεις κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών και το γεγονός ότι τα μέλη τους θα είναι οπλισμένα. Σκόρπια εξοργιστικά αν όχι γελοία quotes (η έμφαση δική μου)...

<σνιπ>
The delicate arrangements, which the officials say will not be formally acknowledged for fear of roiling anti-American sentiment, represent a significant departure from Olympic tradition, as well as from Greek law, which prohibits foreign personnel from carrying weapons within the country.

"I am certain we are going to be able to carry our guns," an American official said. "I'm not sure what we're going to own up to." The Greeks had made a number of other concessions on security matters that the Americans will not admit to, he said. "We must do this in a way that gives the Greeks their national pride."

Greek officials are greatly worried about the use of arms by foreign forces. The armed American agents do not speak Greek and do not understand Greek culture, they say. What is going to happen, asked one Greek official, when an American agent sees a car weaving in and out of traffic? It is not uncommon Greek driving behavior. But an American might think it is a suicide bomber, and shoot, one official said.
<σνιπ>

Αυτό που μου έκανε εντύπωση περισσότερο ίσως - εξού και το παρόν - είναι ότι τα άνωθι δε θα γίνουν γνωστά. Ο κόσμος δηλαδή δε θα έχει επίγνωση ότι δίπλα του στέκεται κάποιος που είναι οπλισμένος, trigger-happy (έστω και εκπαιδευμένος trigger-happy) και ο οποίος δεν τον καταλαβαίνει (ούτε στη γλώσσα ούτε στη συμπεριφορά) καθώς και με άδεια (από την αστεροέσσα) να πυροβολήσει. Δε θα με παραξένευε καθόλου αν υπήρχαν θύματα για κανένα απολύτως λόγο.

Glastonbury, Μέρα 6η ή η Επιστροφή και ο Απολογισμός

Το πρωί απλά κοιμόμαστε. Κατά τις 3-4 ξεκινάμε να μαζεύουμε κι εμείς. Γύρω μας το τοπίο είναι κάτι λιγότερο από βομβαρδισμένο.


Mερικοί επιλέγουν να αφήσουν τις σκηνές τους πίσω - αντί να τις κουβαλάνε στο αμάξι ή το λεωφορείο. Η καταστροφή της χλωρίδας είναι προφανής. Πράσινο εκεί που ήταν οι σκηνές, καφελασπί στα ζιγκ-ζαγκ που έκανε ο κόσμος γύρω τους.

Μετά από μια εξαντλητική διαδρομή προς το αμάξι που μου φαίνεται πιο μακριά στο γυρισμό από εκεί που το αφήσαμε όταν ήρθαμε, είμαστε έτοιμοι να φύγουμε. Το ταξίδι μάλλον ευχάριστο με κουβέντα και επανάληψη των καλύτερων στιγμών - αλλά όχι και χωρίς απρόοπτα.
Για 5 ώρες οδήγηση καλά είναι.



----

Συνολικά η εμπειρία ήταν μοναδική σίγουρα. Ναι είχε πολύ κούραση και ψιλοχάλια συνθήκες (λάσπη, βροχή, λάσπη, κρύο, λάσπη, λάσπη) άλλα άξιζε τον κόπο. Από άποψη μουσικής, δεν υπήρχε κάτι το τρομερό - με εξαιρέσεις βέβαια - ή καλύτερα υπήρχε εκεί που δεν το περίμενες. Γενικά πάντως ήταν λίγα τα συγκροτήματα/καλλιτέχνες που μου κράτησαν πραγματικά το ενδιαφέρον - ειδικά συγκριτικά με πέρυσι. Η ατμόσφαιρα όμως, οι εικόνες και τα μη-μουσικά ακούσματα ήταν παραπάνω από αρκετά για να σε κάνουν να πηγαίνεις πάνω κάτω να δεις τα πάντα ή τουλάχιστον όσα περισσότερα μπορέσεις. Αυτό χαρακτηρίζει το Glastonbury - είναι τόσα τα πράγματα που έχεις να κάνεις και να δεις που πρώτα θα πεθάνεις από την κούραση ζώντας τα και μετά αν είναι θα βαρεθείς. Άντε και του χρόνου.

Glastonbury, μέρα 5η ή οι Muse

Κυριακή λοιπόν. Τελευταία μέρα και το εγερτήριο είναι στις 2, βεβιασμένο εώς και βάρβαρο για να προλάβω να ακούσω τη θεϊκή φωνή (αλλά όχι και τίποτα άλλο) των Divine Comedy.


Γυρνώντας στη σκηνή για ανασυγκρότηση σταματάω να ακούσω την δις Joss Stone για την οποία πολλά ακούγονται τελευταία. Αγγελική φωνή και ομορφιά, γέλιο μωρού και γοητευτική βραχνάδα που μόλις γίνεται αισθητή - γιατί τα τραγούδια της να είναι τόσο όμοια όμως; Έφυγα πριν τελειώσει.

Σειρά έχει ο κύριος James Brown και η "ορχήστρα του". Ή μάλλον κυρίως η ορχήστρα του γιατι με κανά 20άλεπτο εισαγωγή με σόλο από ένα-ένα τα όργανα πριν βγει και άλλο τόσο αφού έφυγε από τη σκηνή, δεν ακούμε τόσο τον ίδιο αλλά τους παραστεκόμενους του. Ο ίδιος πρέπει να είναι και 700 χρονών άλλωστε. It's a man's world, Sex machine, I feel good και ό,τι άλλο είπε το μοιράστηκε μαζί τους. Παρόλα αυτά, κάποια στιγμή αφαιρούμαι και κοιτάζω το πλήθος γύρω μου - μόνο για να συνειδητοποίησω λίγο μετά ότι έχω αρχίσει να χορεύω! Είναι απίθανη η ενέργεια που μεταδίδει στο κοινό - ο ορισμός του συνεπαίρνω. Ο godfather of soul έκανε τα μαγικά του και πάλι - όπως φαίνεται άλλωστε και από το γεγονός ότι η 1.5 ώρα που είχα πει ότι θα αφιερώσω εκεί πέρασε χωρίς να το καταλάβω με συνέπεια να αργήσω για την επόμενη μπάντα στο Other stage.

Που δεν είναι άλλοι από τους Belle & Sebastian - ίσως το καλύτερο live στο φεστιβάλ. Πραγματικά υπέροχοι. Αν και το πρώτο μέρος είναι προορισμένο για τους πιο fan/γνώστες του συγκροτήματος, τόσο αυτό όσο και το δεύτερο μέρος είναι πάρα πολύ καλό. Συνολικά πρέπει να πέρασαν 4-5 κιθάρες/μπάσα, 2-3 αρμόνια, φλάουτο και άλλα πνευστά, βιολιά, κρουστά και καμια 10αριά φωνές από την σκηνή. Μιλάνε με τον κόσμο, λένε αστεία και η μουσική τους είναι απίστευτη. Στο τέλος ανεβάζουν και 2-3 άτομα από το κοινό να παίξουν. Κάποιοι λένε ότι είναι πλέον σε παρακμή αλλά εμένα μου φάνηκαν μια χαρά σε φόρμα. Προς το τέλος αρχίζει να βρέχει καταρρακτωδώς και αμέσως μετά εμφανίζεται ένα διπλό ουράνιο τόξο από άκρη σε άκρη του stage. Τέλεια.

Επόμενο προσκύνημα στον κύριο Μorissey που μου φαίνεται μάλλον πολύ θεατρικός - εώς και δήθεν. Νιώθει disgusting συνέχεια λέει. Εντυπωσιακή παρουσία σίγουρα αλλά ας μείνουμε στα τραγούδια (παλιά και νέα) που τα λέει και τα ευχαριστιόμαστε - αν και το κοινό του είναι μάλλον μικρό (σχετικά) και μετριοπαθές. Στο Everyday is like Sunday σηκώνονται οι τρίχες μου - από το κρύο ή τη φωνή του δε ξέρω.




Ανασυγκρότηση για άλλη μια φορά στη σκηνή όπου παραπαίουμε μεταξύ Muse, Orbital και Television. Δυστυχώς διαλέγουμε τους πρώτους (ευτυχώς όχι τους τελευταίους τουλάχιστον) - όπως διάβασα μετά ήταν το κύκνειο άσμα των Orbital. Οι headliners της βραδιάς παίζουν μάλλον βαρετά και τα τραγούδια τους είναι επαναλαμβανόμενα. Η όποια μελωδία χάνεται μέσα στο θόρυβο και ένα-δυο σόλο στα keyboards είναι μάλλον από επιδειξιομανία παρά για άλλο λόγο. Ξεχωρίζει το Sing for absolution που για κάποιο λόγο θα μου κολλήσει για μερικές μέρες.


Μετά από το πιο βρώμικο και νόστιμο english breakfast/hotdog που έχω φάει και εν μέσω απείρου κόσμου και βεγγαλικών που σημαδεύουν τη λήξη του φεστιβάλ, οδεύουμε για τελευταία φορά προς το Lost Vagueness. Πηγαίνουμε κατευθείαν στο Chapel ευχόμενοι για μια επανάληψη του χθεσινού event αλλά από έξω φαίνονται ιδιαίτερα ήσυχα τα πράγματα. Ο λόγος; Έχει γίνει διακοπή ρεύματος και μέχρι να πάρει κάποιος πετρέλαιο για τη γεννήτρια δε κινείται τίποτα. Ο εφιάλτης του κάθε παρουσιαστή γίνεται πραγματικότητα. Κάποιος από τους οργανωτές έχει ανέβει στο ρινγκ και τραγουδάει και λέει ανέκδοτα. Όταν στερεύει παίρνουν σειρά κάποιοι από το κοινό και ανεβαίνουν στο ρινγκ για λίγο. Κάποιος από το κοινό φωνάζει "Get some diesel!", μια άλλη φωνή του απαντάει "Rooney, Rooney!". Όλα εντελώς χύμα.

Κάποτε επανέρχεται το ρεύμα και σιγά σιγά τα πράγματα μπαίνουν σε τάξη πάλι. Ξεκινάει ένα θεατρικό για το πως ο πειρασμός με τη μορφή μιας γυναίκας κολάζει έναν ιερέα που ενδίδει και μετατρέπεται σε δαίμονα. Όλα αυτά με τραγούδι, χορό, ακροβατικά, παράξενα μακιγιάζ και μια οθόνη πάνω από τη σκηνή να δείχνει περιέργα κλιπάκια αναμεμιγμένα με την παράσταση. Ακολουθεί μια τραγουδίστρια/pole-dancer με υπνωτικό Β-movie ρεπερτόριο παράξενα ελκυστικό. Στη συνέχεια περισσότερα ακροβατικά από μια αναρριχόμενη σε σχοινί καλλονή. Εν μέσω του νούμερου δεύτερη διακοπή ρεύματος. Αυτή τη φορά για τα καλά - η γεννήτρια έπνευσε τα λοίσθια. O κόσμος αραιώνει σιγά σιγά και ο μπράβος μας ενθαρρύνει να "finish our drinks and our spliffs and leave". Η αναζήτηση νέου χώρου μεταξύ των εναπομείναντων fancy dress disco και indian techno αποβαίνει άκαρπη και με την κούραση των προηγούμενων πέντε ημερών να με βαραίνει, παίρνω το δρόμο προς τη σκηνή.

Glastonbury, μέρα 4η ή O Sir...

... ή όταν το show ξεκινάει πλέον για τα καλά. Οι μπάντες αρχίζουν από τις 10:30 το πρωί. Κατά συνέπεια, μας ξυπνάει ο ήχος του We are family από τις Sisters Sledge. Χωρίς πολλά πολλά τρέχουμε να προλάβουμε τα τελευταία τους τραγούδια. Μπορεί να είναι 300 χρόνια στο χώρο αλλά οι φωνές τους παραμένουν αγέραστες. Α, η βροχή επέστρεψε όπως μας είχαν υποσχεθεί τα δελτία για το Σάββατο. Το αποτέλεσμα; Να μετατραπούν όσοι δεν είχαν γαλότσες σε γλοιώδεις Jabba the Hutt με πλαστικές σακούλες στα πόδια... Πολλή λάσπη...



Ακολουθούν μετά οι αρκετά καλοί 22-20's στο Other stage οι οποίοι έπαιξαν δυνατά αν και τα τραγούδια τους ήταν μάλλον κάπως όμοια - αξίζει να τους παρακολουθήσει κανείς όμως. Πίσω στο Pyramid stage (όπου κάθε πηγαινέλα μας κόστιζε άλλο ένα πόντο λάσπης) για να δούμε για κάποιο περίεργο λόγο τις Scissor Sisters. Οι οποίοι/ες στήσανε ολόκληρο show για χάρη μας και ήταν ιδιαίτερα ομιλητικοί - και προκλητικοί. Άραγε πόσοι ερωτεύτηκαν την τραγουδίστρια από αυτό το live; Κάποιοι "τον ήπιανε" πάντως. Από μουσικής άποψης θα λέγα πως είναι η προσωποποίηση του "ποιοτικού trash/camp" που βγαίνει σε όχι μικρές ποσότητες τελευταία. Αναρωτιέμαι τι θα (απο)γίνουν στα επόμενα(;) album τους.



Επόμενη στάση οι Keane στο Other stage τους οποίους είδαμε από μακριά και έτσι δικαιολογούμαι πως δεν πρόσεξα παρά μόνο όταν τους ξανάδα μερικές βδομάδες μετά ότι παίζουν χωρίς κιθάρα! Ο φαινομένικά 16άχρονος τραγουδιστής τους όμως καταφέρνει να βγάλει ενέργεια μια χαρά και μόνος του (ο ντράμερ κι ο κιμπορντίστας (!) όσο και να χτυπιούνται καθιστοί παραμένουν) και κατάφεραν να δείξουν μερικά πολύ καλές στιγμές ειδικά στο Everyone's changing, Simple thing και το τρομερό She has no time.


Στο ίδιο stage ακολουθούν οι My Morning Jacket οι οποίοι μάλλον πρέπει να πάσχουν από μια ή περισσότερες κρίση ταυτότητας (ή εγώ από τις σχετικές προκαταλήψεις). Τι να πεις όμως όταν βλέπεις ένα μάτσο μαλλιάδες τη μια να χτυπιούνται παράγοντας απίθανες ποσότητες θορύβου και την άλλη να παίζουν τις "μπαλλάντες"/επιτυχίες τους; Οι οποίες είναι και ότι καλύτερο είχε να επιδείξει το live τους. Εντωμεταξύ, οι αλλοπρόσαλλες εικόνες
και ήχοι συνεχίζονται.




Στην ιδιαίτερα κουνημένη φωτογραφία εδώ μόλις φαίνονται δυο κοπέλες που όχι, δε φοράνε μπότες αλλά απλά συμμετείχαν στο σπορ του "τρέχω στις λάσπες και αν πέσω δεν πειράζει" - ένα σπορ που τιμήθηκε δεόντως από πολλούς τις επόμενες μέρες. Δυστυχώς αυτό το σπορ όμως δε το είδαμε καθόλου. Επίσης κάποιοι έχουν βάψει τα πρόσωπα τους με το γκριζοκαφέ χρώμα που έχει πάρει η λάσπη πλέον με διάφορα τελετουργικά/ινδιάνικα στιλ. Κάποιος άλλος έχει γράψει mud στο μέτωπο του - με λάσπη φυσικά.

Από το Other stage, σε ένα διάλειμμα των live πήγα στο Avalon field. Εκεί για να πας περνάς από μια σήραγγα από καραβόπανο και όταν βγεις στην άλλη μεριά είναι σα να έχεις περάσει σε άλλο κόσμο. Ο ήχος από το υπόλοιπο φεστιβάλ ακούγεται απόμακρος και όλα είναι λίγο πιο παράξενα. Το πρώτο που βλέπω βγαίνοντας είναι μια ταμπέλα που λέει "Queue here if you think the festival was better in previous years". Περίεργα γλυπτά και φουσκωτά κατασκευάσματα είναι στο κέντρο του field και σε μια σκηνή νομίζω είδα να παίζουν οι Abba.

Πιο δίπλα κάποιο παίζουν σκάκι με ψάθινα κομμάτια.

Οι τελευταίοι του απογευματινού μέρους είναι οι British Sea Power οι οποίοι παρόλο που στο ένα album τους που άκουσα δε με είχαν πολυεντυπωσιάσει, το live τους ήταν ιδιαίτερα δεμένο - οι κιθάρες τους ακούγονταν σαν μια και το πλήθος ανέβηκε σχεδόν αμέσως μόλις εμφανίστηκαν. Αυτό που έκλεψε την παράσταση βέβαια ήταν τα διάφορα κλαδιά και ψεύτικα ζώα που είχαν τοποθετήσει σε όλο το stage δίνοντας την αίσθηση του δάσους (με λίγη φαντασία) - η οποία κορυφώθηκε με την εμφάνιση της αρκούδας(!).


Μετά τους BSP περπατώ προς το νότιο μέρος του φεστιβάλ όπου βρίσκω την παρουσία της Greenpeace (εδώ είναι και τα μοναδικά ντους σε όλη τη φάρμα) καθώς και κάτι "ινδιάνους".


Δηλαδή άτομα που είχαν έρθει όχι με σκηνές αλλά με το tipi τους(!). Ήταν απίστευτο το πόσο ήρεμα ήταν στο κέντρο του Tipi field, περιτριγυρισμένος από σκηνές, παιδάκια να παίζουν (ναι, στις λάσπες), πάγκους να επιδεικνύουν φαγητά, κεραμικά και δερμάτινα προς πώληση. Κάπου πήρε το μάτι μου και μια γυναίκα με ένα μακρύ μανδύα να κρατάει ένα ραβδί με φύλλα στην άκρη του - μια μοντέρνα δρυϊδισσα.

Σιγα σιγά περνάει η ώρα και είναι η σειρά του Sir Paul McCartney να διασκεδάσει τα πλήθη. Έχει βραδιάσει πλέον και, μετά από λίγα καινούρια τραγούδια του, ο κόσμος δε σταματάει να συνοδεύει τη "σαν τότε" φωνή του. Πραγματικά πάρα πολύ καλός και δε σε κάνει να νιώθεις όμορφα απλώς - σε συγκινεί. Δεν είναι τυχαίο το ότι είχαν τέτοια επιρροή οι Βeatles στη μουσική. Το Hey Jude το τραγούδησε για 6 λεπτά και το κοινό συνέχισε να το τραγουδάει μόνο του σκόρπια εδώ κι εκεί για πάνω από μια ώρα μετά το τέλος της συναυλίας. Στο τέλος χιλιάδες μικρά πολύχρωμα χαρτάκια γέμισαν τον ουρανό. Θα μείνει σίγουρα.


Η ώρα έχει πάει μία πλέον και ανασυγκροτούμαστε στη σκηνή πριν ξεκινήσουμε πάλι για το Lost Vagueness. Ακολουθούμε τις ράγες στην άκρη της φάρμας όπως και όλο το φεστιβάλ όπως φαίνεται. Δυο κοπέλες τραγουδάνε το American Pie στο δρόμο και θα ορκιζόμουν ότι η μία από τις δυο φωνές είναι της Joni Mitchell. Στον ουρανό δυο φωτάκια αιωρούνται και μετά άλλα δύο. Κανείς δε μπορεί να το εξηγήσει και όλοι σταματάνε να κοιτάξουν. Μαγική ατμόσφαιρα.

Τελικά φτάνουμε. Βρίσκουμε μια σκηνή να παίζει δυνατό beat, μια άλλη disco και τους θαμώνες να χουν ντυθεί με τουαλέτες και tuxedo (ναι, μες στις λάσπες), μια άλλη techno. Καταλήγουμε στο Chapel of Hate and Loathing παλι και στο Velvet Tipped Saloon εντός του για το υπόλοιπο της βραδιάς. Ένα ζευγάρι με ρωτάει αν είμαι Έλληνας και τι θα γίνει επιτέλους στην Αθήνα με τους Ολυμπιακούς. Ό,τι να 'ναι. Εκεί παρακολουθούμε τους Noisettes
(μια μιγάδα, ένα σκωτσέζο μαλλιά και ένα goth) να παίζουν με όσο πιο primitive γίνεται δικά τους τραγούδια και άλλων. Πάρα πολύ δυνατοί. Ακολουθούν οι Flamin Doo Dits, ένα τζαζ (περίπου) σύνολο με δύο εντυπωσιακές frontwomen, η μια δίμετρη στο σαξόφωνο και η άλλη να τραγουδάει topless (περίπου) με το ένα μάτι καλυμμένο (πειρατικά). Κοινός άξονας στα τραγούδια τους η ομορφιά - The Beautiful People (Marilyn Manson), Beautiful (Christina Aguilera) κά. Όλα αυτά σε μια σχετικά μικρή σκηνή με ένα ring πυγμαχίας για stage γεμάτη με κόσμο που να ζητάει κι άλλο. Τέλεια.

Δεν είναι πριν τις 6 που φεύγουμε από εκεί. Έχει ήδη αρχίσει να ξημερώνει αλλά ο κόσμος δεν είναι και λίγος. Οι δρόμοι είναι αφόρητα λασπωμένοι πλέον και κάθε βήμα είναι ένα στοίχημα με την ισορροπία σου - ειδικά αν η ενέργεια είναι στο 2% περίπου. Πιο πέρα ότι απόμεινε από την ευτυχία του προηγούμενου βραδιού στο Pyramid stage.


Καθώς και τα συνεργεία διάσωσης. O απολογισμός;

Μπλουζάκια δεν είχε η ημέρα.

Glastonbury, μέρα 3η ή οι Oasis (περίπου)

Για κάποιo λόγο ξυπνάω 8:30! Δεν είναι ούτε οι διπλανοί που φυσικά θα έπρεπε να είναι η θορυβωδέστερη παρέα του φεστιβάλ, ούτε η ελαφρά ενόχληση στα μάτια που με ταλαιπωρεί από την προηγούμενη. Μάλλον είναι η προσμονή και ο ενθουσιασμός. Ξεκινάω μόνος για το ιατρικό κέντρο στο βορειοανατολικό κομμάτι της φάρμας. Στο δρόμο μου παιρνάω από το Pyramid stage και γίνομαι μάρτυρας μιας εντυπωσιακής μεταμόρφωσης. Ο χώρος έχει απομείνει πεδίο μάχης από την προηγούμενη αλλά μια σειρά "εθελοντών" της Greenpeace παραταγμένοι στην βάση του stage ξεκινάνε με πλαστικές σακούλες και γάντια και το σαρώνουν. Το αποτέλεσμα σε λιγότερο από μια ώρα, να "αστραφτει από καθαριότητα" (δεδομένων των συνθηκών).

Στο πηγαιμό για το ιατρικό κέντρο συναντώ και τον
ραδιοφωνικό σταθμό του φεστιβάλ. Μετά από μια σύντομη αναμονή στην ευτυχώς μικρή ουρά και μια ακόμα συντομότερη διάγνωση με τις θαυματουργές σταγόνες στη τσέπη, ξεκινάω τις βόλτες και το βύθισμα στα θεάματα και πάλι. Λίγο πιο πέρα από το ιατρικό κέντρο μια σκηνή ονομάτι Καταφύγιο. Έξω της μια κυρία μιλάει σε μερικούς που κάθονται στα πόδια της. Είναι κάποιο είδους τελετή - δε καταλαβαίνω.



Συναντιόμαστε με το φίλο μου και οδεύουμε προς το Other stage το οποίο και προμηνύεται να έχει το πιο ενδιαφέρον για σήμερα. Σταματάμε στο μπαρ - που έχει ανοίξει από τις 12:00 - για τον πρώτο (διπλό) γύρο και καθόμαστε και χαζεύουμε... Η ώρα χάνει το νόημα της...





O καιρός πολύ καλός - πραγματικά ότι πρέπει για φεστιβάλ. Γιατί όχι και ένα γάμο υπό τους ήχους των Cure μεταξύ των live; Και ο Tony the tiger τι κάνει μέσα στο πλήθος;



Ένα από τα χαρακτηριστικά λάβαρα που είναι πανταχού παρόντα. Πιγκουίνοι, καμηλοπαρδάλεις, αρκουδάκια, περιστέρια, σημαίες (μια έγραφε απλά "flag") και ότι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς δεσπόζουν στις άκρες ραβδιών. Η λειτουργικότητα τους αμφίβολη εκτός από το να επιτρέπει στις διάφορες φυλές να ανανγωρίζονται μεταξύ τους και να ακολουθούν τον αρχηγό. Α, και να δείχνουν to the folks back home που είναι οι φίλοι/συγγενείς τους όταν τα λάβαρα εμφανίζονται στις τηλεοράσεις.

Τι ακούσαμε; Κάποιους Kasabian από πίσω πίσω, τους μάλλον μέτριους Stands, I am kloot (καμία ανάμνηση από αυτούς) και μέτα ήταν ώρα για μαμ. Ένα μικρό ατύχημα μετά και έχοντας χάσει τους Snow Patrol και Rapture - κρίμα, το ξέρω - ακολούθησαν οι Franz Ferdinand που ήταν πραγματικά καλοί. Και το πλήθος τους το ανταπέδωσε ειδικά για μια από τις επιτυχίες τους που αναμεταδόθηκε ζωντανά και από το Top of the Pops. Καλή μουσική και πάθος δε λέω - λείπει ο καημός όμως και δε μπορούν να βαρύνουν...

Το πλήθος έχει γεμίσει το Other stage και δεν είναι και ότι πιο εύκολο να γυρίσουμε στο Pyramid όπου θα παίξουν σύντομα οι Kings of Leon. Στο δρόμο προλαβαίνουμε να ακούσουμε τα τελευταία τραγούδια της PJ Harvey. Κάποιος από το πλήθος φωνάζει "Where the bollocking wank are we?". Κάποιος άλλος πάει σε ένα πάγκο για πληροφορίες και λέει "Hi! I don't want anything!".


Οι KOL μάλλον με απογοήτευσαν γιατί παρόλο που το album τους που άκουσα (οκ μετά από λίγο καιρό ακρόασης) με κέρδισε, ζωντανά δεν έπαιξαν και τρομερά - ενώ τα τραγούδια τους είχαν δυναμικό. Πολλά κενά ανάμεσα στα τραγούδια και στίχοι και λόγια που βγαίναν με το ζόρι από τα χείλια του τραγουδιστή. Ενός τυπά που αμφιβάλλω αν έχω δει κάποιον να μπορεί να συνδυάζει τόσο επιτυχημένα το να είναι ταυτόχρονα και τσαντισμένος με και αδιάφορος για τα πάντα γύρω του. Καμία έκπληξη που τους προωθούν τόσο οι Oasis. Όπως και να έχει τουλάχιστον οι "επιτυχίες" τους άξιζαν τον κόπο.

Αν ήταν δύσκολο να φτάσουμε στους KOL ήταν ακόμα πιο δύσκολο να φύγουμε. Τουλάχιστον στον πηγαιμό δεν έπρεπε να πάμε κόντρα στα ατελείωτα πλήθη που είχαμε φεύγοντας και τα οποία είχαν βάλει σκοπό να δουν τα καμάρια της (υιοθετημένης) πατρίδας μου βλ. τους Oasis. Αντίθετα, εμείς διαλέγουμε τους Chemical Brothers. Νταπα-ντούπα dance μουσική (όχι harcore πράγματα όμως) και το σκοτάδι απόλυτο στο πληθος εκτός απο σκόρπιες φωτιές εδώ και εκεί. Χμμμ, όχι άσχημα, καθόλου άσχημα...



Μετά το τέλος και αυτών μεταφερόμαστε στο Dance Tent όπου ένα εξίσου τεράστιο πλήθος χτυπιέται με ακόμα περισσότερη χορευτική μουσική από DJ. Φώτα, visuals, δυνατή μουσική, ξέφρενοι ρυθμοί. Δυστυχώς κι αυτό λήγει σύντομα κατά τη μία (μη ξεχνάμε ότι βρισκόμαστε στην Αγγλία). Παρόλο που η κούραση της μέρας αρχίζει ήδη να χτυπάει, επόμενος προορισμός είναι το Glade για ακόμα περισσότερο χορό - minimal techno μέχρι τις 3 περίπου. Η λάσπη πανταχού παρούσα και αόρατη στο σκοτάδι. Ο κόσμος συρρέει από παντού μιας και όλα τα άλλα μέρη "κλείνουν". Οθόνες μεταδίδουν παράξενα video σε επανάληψη, άλλοι χορεύουν μανιασμένα, άλλοι μιλάνε, άλλοι πηγαινοέρχονται. Ένα αξιολάτρευτο χάος που παύει μόνο όταν το κάλεσμα της σκηνής για ύπνο απλά γίνεται αδύνατο να το αγνοήθεί.

Μπλουζάκια της ημέρας:

• You can't tell a man from his t-shirt


• I survived St. Patrick's day 1984


• I'm just nucking futs


• Roonaldo


• Small-minded,
  flag-waving
  xenophobe


• Happy Hippy


• Kill All Hippies (σε απόσταση μέτρων τα 2 τελευταία)


• Stallone's Daylight

O tempora, o mores II (ή το άλλο άκρο)

Μετά το προηγούμενο post περί της αξίας των κόμιξ απλά έπρεπε να βρω αυτό το blog ε; Κανείς για αυτό το ρόλο;

O tempora, o mores...

Κι άντε μετά να πείσεις κάποιους ότι κάτι έχουν να πουν αυτά τα καραγκιοζάκια. Σημασία έχει φυσικά ότι όπως και τα "κανονικά βιβλία" έτσι και τα κόμιξ(*) χωρίζονται σε "καλά" και "κακά" - και όλα τα ενδιάμεσα τους στάδια. Και επειδή αυτοί οι όροι είναι κενοί εντελώς χωρίς επεξήγηση, καλό είναι αυτό που σου λέει κάτι και κακό αυτό που σε αφήνει αδιάφορο ή/και απαράλλαχτο. Η αξία του επομένως είναι υποκειμενική (surprise, surprise) και εξαρτάται ακόμα και από το πότε και υπο ποιες συνθήκες το διαβάζεις. Όπως και στα κανονικά βιβλία δηλαδή. Το στοίχημα είναι να μπορέσει κανείς να διαβάζει και τα δύο είδη - γιατί εν δυνάμει και τα δύο έχουν να δώσουν. Και όπως λέει και το παραπάνω άρθρο ουσιαστικά, άλλα τα αισθητήρια και οι ικανότητες που απαιτούνται για να απορροφηθεί και να "διασκεδασθεί" ένα κομιξ (κείμενο και εικόνα) και άλλος ο τρόπος ανάγνωσης του βιβλίου (κείμενο μόνο). Αυτή η άποψη - ότι και τα δύο έχουν κάτι να προσφέρουν - ελπίζω να αποτελεί επαρκές αντεπιχείρημα στη σκέψη του αρθρογράφου ότι με τον αποχαυνωμένο τρόπο ζωής μας αρκούμαστε μόνο στα "εικονογραφημένα".

(*) Υποθέτω ένας πιο ελληνικός όρος για την απόδοση του όχι και τόσο νεοαφιχθέντος είδους ονομάτι graphic novel θα ήταν εικονογραφημένο μυθιστόρημα.

Άσχετο

Αέναα ενδιαφέρον...

Glastonbury, μέρα 2η ή Ο Αγώνας

Μέχρι να σηκωθούμε έχει μεσημεριάσει (13:00+) αλλά τελικά καταφέρνουμε να συρθούμε έξω από τη σκηνή και να δούμε σε τι κατάσταση βρίσκεται το φεστιβάλ. Ο καιρός έχει βελτιωθεί από τον Ψόφο και τη Βροχή του πρωινού (η οποία δεν φαίνεται να άφησε σημάδια) αλλά φυσάει. Παίρνουμε ένα pint cider (το οποίο καταφέρνουμε να χύσουμε και οι δύο προς το τέλος) και καθόμαστε σε ένα παγκάκι να το πιούμε. Σε διάστημα μισής ώρας μας μιλάει ένας Άγγλος που μας εκθειάζει την Ελλάδα (παρόλο που δεν είχε πάει ποτέ) και ένας Ιρλανδός που για κάποιο λόγο μας συμπαθεί και αποφασίζει να μας δώσει ένα σακουλάκι δικής του εσοδείας...

Μετά την ατυχή εμπειρία με το cider περιφερόμαστε ασκόπως μέχρι που φτάνουμε στο μέρος του φεστιβάλ που αποκαλείται Green Fields. Εκεί υπάρχουν σκηνές και πάγκοι όπου μπορεί να ενημερωθεί κανείς για διάφορους ευγενείς σκοπούς (βλ. αποπυρηνικοποίηση, fair trade, εργασία ανηλίκων κλπ), να μάθει για και να υποστεί εναλλακτικές θεραπείες, αστρολογία, γλυπτική (!), καλαθοπλεκτική (!!) και γενικά ό,τι παράξενο μπορεί να φανταστεί κανείς. Πχ μπορεί να μάθει να παίζει ταμ-ταμ.


Εν πάσει, καθόμαστε σε μια σκηνή με χαλιά-κιλίμια και μαξιλάρια στο πάτωμα όπου προσφέρουν ινδικό τσάι με γάλα και μπαχαρικά. Η απόλυτη χαλάρωση.


Κάποιος μας δίνει ένα σημειωματάριο να γράψουμε κάτι - ό,τι να 'ναι. Βλέπω στην αρχή του ότι είναι δώρο επαιτείου για τη γυναίκα του. Μέχρι το τέλος του φεστιβάλ θα της είχε γίνει ανεκτίμητο.

Κάποτε ξεκολλάμε και απο εκεί. Οι δρόμοι είναι γεμάτοι κόσμο που ακόμα φτάνουν και ψάχνουν μέρος να στήσουν τη σκηνή τους. Γενικά οι τουαλέτες είναι ένα καλό σημείο αναφοράς (όχι πολύ κοντά, όχι πολύ μακριά).
Ά, είπα ότι έχει πολύ κόσμο;



Περπάτημα, περπάτημα, περπάτημα. Το λεγόμενο Other stage (και στο βάθος το dance tent). Παντού κάδοι ανακύκλωσης.


Το Pyramid stage (το κύριο) - φαίνεται μικρό αλλά δεν είναι - ακόμα στήνεται.



Μετά απο περίπου σύντομη ανάπαυλα στη σκηνή για ανεφοδιασμό, κατεβαίνουμε στην κυρίως σκηνή όπου θα αναμεταδοθεί το παιχνίδι Αγγλίας-Πορτογαλίας. Ο κόσμος μαζεύεται σε dt. Πάω στοίχημα ότι περισσότεροι το παρακολούθησαν στο Glastonbury παρά στο γήπεδο:




Από την πρώτη στιγμή που πατήσαμε το πόδι μας στη φάρμα το σύνθημα ήταν "Rooney, Rooney". Κάποιος θα το φώναζε και αμέσως κάποιος θα απαντούσε το ίδιο από λίγο πιο πέρα. Παρόλο που όλοι φαίνεται να παρακολουθούν τον αγώνα, η ατμόσφαιρα δεν είναι τεταμένη. Όταν η Πορτογαλία αναδεικνύεται νικήτρια και η Αγγλία έχει αποκλειστεί, τίποτα συνταρακτικό δε συμβαίνει. Το πλήθος διαλύεται ησύχως και πηγαίνει στις δουλείες του - δηλαδή σε περισσότερο αλκόολ και λοιπές καταχρήσεις. Αξιοθαύμαστο Αγγλικό "ξέρω να χάνω". Και η Ιαχή συνεχίζεται σχεδόν αμείωτη. Για όλη τη διάρκεια του φεστιβάλ.

Περισσότερο περπάτημα σημαίνει αμήχανη συνάντηση με tutee μου καθώς και άλλες ανεπιθύμητες συναντήσεις. Πουθένα δεν μπορεί να χαθεί κανείς τελικά - ούτε εδώ.



Το υπόλοιπο της βραδιάς κυλάει με αλκόολ, χάζεμα στους πάγκους όπου μπορεί να βρει κανείς ότι φαγητό (κινέζικο, ινδικο, πίτσες, μακαρόνια, kebab, burgers, english breakfast κλπ κλπ) ή ρούχο (γαλότσες, t-shirt, πουλόβερ, αδιάβροχα, καπέλα, χαϊμαλιά, γυαλιά ηλίου κλπ) ή οτιδήποτε άλλο (βλ. νόμιμα χάπια, ξυλόγλυπτα, είδη καπνίσματος, didgeridoo, μαριονέτες κλπ).

Σιγά σιγά οδεύουμε προς το Lost (In) Vagueness όπου το φεστιβάλ διανυκτερεύει. Όταν κλείνουν όλα ο κόσμος μαζεύεται εκεί. Όλος όμως. Ευτυχώς ή δυστυχώς το πρόγραμμα δεν περιλαμβάνει κάτι για απόψε. Εκτός ίσως από ένα διαολεμένο νταπαντούμπα στο Glade (ένα stage πριν) όπου απλά είναι αδύνατο να σταθείς - ουτε καν έξω - λόγω του πλήθους. Τελικά μετά από το πηγαινέλα στην Ασάφεια, επιστρέφουμε στη σκηνή ελάχιστα απογοητευμένοι που τα μπαρ έχουν κλείσει. Η κούραση επιβάλλει ύπνο.

Μπλουζάκια της ημέρας:

• Hippy Materialiast


• Γραμματόσημο με τη Bασίλισσα και από κάτω 1st against the wall

RFID tags: διαβάστε το οπωσδήποτε...

... ή τουλάχιστον την πρώτη σελίδα. Σενάριο τρόμου για όσους έχουν την παραμικρή ευαισθησία για θέματα προστασίας προσωπικών δεδομένων. Ράφια σουπερμάρκετ που μπορούν να αναγνωρίζουν το πόσο αναποφάσιστοι είστε στο να αγοράσετε σαμπουάν και το πόσο σκέπτεστε τη σιλουέτα σας πριν πάρετε βούτυρο. Τέρμα πλέον στις ανέμελες βόλτες στους διαδρόμους - κάθε κίνηση του καλαθιού της νοικοκυράς παρακολουθείται και καταγράφεται. Μήπως (ότ)αν γίνουν πραγματικότητα όλα αυτά είναι καιρός να αρχίσουμε να μεταφέρουμε το τυρί στο ράφι με τα κρέατα και το γάλα στο ράφι με τα αυγά μόνο για να κρασάρουμε το σύστημα; Όπως και να έχει θυμάμαι πάλι το ποίημα. Τουλάχιστον αυτά τα ψώνια δε γίνεται να παρακολουθούνται.

My hero...!

Όσοι δεν έχετε δει το Spiderman 2, προσοχή: ο παραπάνω σύνδεσμος είναι μια διασκευή της ταινίας - σε Lego φυσικά!
Ενημέρωση: E να μη τα πολυλογούμε, εδώ υπάρχουν κι άλλα τέτοια.

Glastonbury, μέρα 1η ή Ο Πηγαιμός

Εδώ λοιπόν θα προσπαθήσω να πω την ιστορία (μου) του φετινού Glastonbury με κείμενο από τις λιτές σημειώσεις που κράτησα και εικόνες από τις ανεστίαστες φωτογραφίες που παίρναμε. Πάμε λοιπόν με την 23η Ιουνίου - και οι επόμενες μέρες θα ακολουθήσουν σε συνέχειες...

---

Η αναχώρηση έγινε κατα τις 12 και μετά από τις απαραίτητες 2 ώρες καθυστέρηση. Βενζίνη, Μ6, Birmingham, Μ5 και Bristol και ο ποιητής αλλοιώνεται δεόντως Σαν βγεις στο πηγαιμό για το Glastonbury να εύχεσαι ο καιρός να είναι ηλιόλουστος.


Πέντε παρά η ώρα και λίγο έξω από το Bristol πρέπει να σταματήσουμε για αλκοόλ (για τις δύσκολες μέρες που θα ακολουθήσουν), και που πιο κατάλληλα παρά στο μέρος από το οποίο άλλοι ήθελαν να φύγουν. Μια πινακίδα λίγο νωρίτερα μας προειδοποιεί ότι οι κουκουβάγιες πετάνε χαμηλά στο (ονειρεμένο) Portishead.


Μετά από τη σχετική συμφόρηση στους επαρχιακούς δρόμους της περιοχής και την απαραίτητη ελληνικότατη αναστροφή γιατί χάσαμε την σωστή είσοδο στη φάρμα, αρχίζουμε να αδειάζουμε το αμάξι - όπως καταλάβαμε αργότερα ίσως στο πιο μακρινό πάρκινγκ. Η ελληνική οργάνωση μας απέτρεψε από το να φέρουμε είτε φορτηγάκι είτε καρότσι για τα πράγματα.


Πολύ περπάτημα (και κουβάλημα) μετά, "φτάνουμε" στην είσοδο, Μονο μερικές εκατόντάδες άτομα είναι μπροστά μας και πίσω μας στην ουρά


Αυτό μου θύμισε το εξώφυλλο του ομώνυμου βιβλίου. Η πρώτη υλική απώλεια του φεστιβάλ ίσως.


Κάποτε έγινε το θαύμα και φτάσαμε στο όχι και τόσο δρακόντειο check-in τελικά. Περιμέναμε ελέγχους με ταυτότητες και σωματικούς ελέγχους προκειμένου να αποφευχθούν μεταπώληση εισιτηρίων στην μαύρη αγορά αλλά τίποτα το ιδιαίτερο εν τέλει. Μας περνάνε το κίτρινο βραχιόλι που θα γίνει ο καλύτερος μας φίλος για λίγες μέρες, μας στουμπώνουν με οδηγούς και σακούλες ανακύκλωσης και μας αφήνουν να βρούμε που την κεφαλήν κλιναι. Μέσα η μικρή κοινότητα έχει ήδη αρχίσει να στήνεται, ο κόσμος ήδη πολύς. Μετά από βαθειά περισυλλογή και με κύριο κριτήριο τις ανύπαρκτες πλέον αντοχές μας στήνουμε το τσαρδί στο λόφο στο βόρειο μέρος της φάρμας. Η θέα έξοχη τόσο μέσα (φαίνεται μόνο ο τρίτος όροφος της αριστερής πτέρυγα της σκήνης εδώ)


όσο και έξω. Το κυρίως (Pyramid) stage σε πρώτο πλάνο ενώ λίγο πιο δεξιά το τσίρκο είναι στη πραγματικότητα μπαρ (όπως φαίνεται και από τα βυτία - μπύρας).


Γύρω μας ο κοσμος οργανώνεται με φωτιές, σκηνές, αλκοόλ και τα συναφή. Η διάθεση στα καλύτερα της. Στο βάθος το Μνημείο ξέρει τι θα επακολουθήσει...


Ξεκινάμε κατά τις 10 την πρώτη μας βόλτα. Προορισμός ο Stone(d) ή Sacred Circle. Κάτι σε Stonehenge στο λιγότερο μεγαλεπίβολο και επιβλητικό του. Πολύς κόσμος ήδη εκεί πηγαινόερχεται, κάθεται, μιλάει, καπνίζει. Προσπαθούμε να μετρήσουμε ποιοι θα 'ναι πιο πολλοί: αυτοί που θα μας ζητάνε ή αυτοί που θα μας προσφέρουν - σύντομα δεν υπήρχε αμφιβολία για την συντριπτική πλειονότητα των τελευταίων. Πανταχού παρούσα 'the smell of victory'. Καθώς η νύχτα έγινε όλο και πιο κρύα λέμε να βρούμε να κάτσουμε κάπου μέσα. Μια μεγάλη σκηνή που σερβίρει καφέ και φαγητό σε πλαστικά τραπεζάκια μας φιλοξενεί μέχρι που κόβεται το ρεύμα(!). Χύμα. 'Free Food!'. Εχμ...

Μεταφορά σε άλλη σκηνή/καφέ υπό τους ήχους του Since I've been loving you - όλοι καθισμένοι πολύ κοντά. Ο καιρός της Αγγλίας κάνει πάλι το θαύμα του και λέμε να γυρίσουμε κατά τη 1 στην σκηνή για ύπνο. Δε θα λείψει το ξενύχτι τις επόμενες μέρες άλλωστε. Το εγερτύριο στις 6:30 είναι βάναυσο - δεν είμαι σίγουρος αν ήταν από Τον Ψοφο ή Τη Βροχή. Η σκηνή αντέχει - οριακά μου φαίνεται - ταρακουνιέται ολόκληρη με κάθε φύσημα του ανέμου. Παρατεταμένη ξάπλα γιατί καλύτερα μέσα και στεγνός παρά οτιδήποτε άλλο.

Μπλουζάκι της ημέρας: If you don't like oral sex, keep your mouth shut!

Το be continued...

Απαραίτητα συγχαρητήρια

Συγχαρητήρια στην Εθνική για την επιτυχία της κλπ, κλπ. Κάτι ότι δεν είμαι τρομερά φανατικός με το σπορ, κάτι τα ξένα, έμεινα κάπως αμέτοχος σε όλα αυτά. Και ας έφαγα τα νύχια μου μέχρι τους ώμους μέχρι να τελειώσει το παιχνίδι χτες. Και ας με βρήκε το γεγονός στο Λονδίνο να "πανηγυρίζω" με το υπόλοιπο ελληναριό (R)(C) σε ένα (πάνω κάτω) κατάμεστο Piccadilly. Κάτι που σκέφτηκα εκεί και τότε είναι ότι παρόλο που μπορεί σε ένα πόλεμο το πρώτο θύμα να είναι η αλήθεια, σε ένα πρωτάθλημα είναι η πολιτική ορθότητα - στα συνθήματα αναφέρομαι κυρίως. Σχετικό email τριγυρνάει και οδεύει με σταθερά βήματα προς τις ηλεκτρονικές διευθύνσεις σας. Σε αντίθετη περίπτωση, επικοινωνήστε μαζί μου.

Γκοοοοοοοοοοοοοοοολ!

Ποιος θα το πίστευε; Μετά από τόση προσπάθεια και από τις δύο πλευρές και τόσα αποτυχημένα εύκολα τσέχικα σουτ (άγιο είχαμε, άγιο), στην εκπνοή έγινε αυτό που συνέχεια φοβόμουν ότι θα καταφέρουν οι Τσέχοι: το γκολ της τελευταίας στιγμής. Απίστευτο... Δηλαδή αν ο ημιτελικός εξελίχθηκε έτσι, ο τελικός για πόσο γερά νεύρα θα είναι;

Και όπως είπε και ο Γιαννακόπουλος αγκαλιά με το γιο του (οοοο....): 'ιτ γουας λαϊκ α ντριμ εντ ναου γουι αρ αγουεϊκ'...

Το μόνο πράγμα για το οποίο λυπάμαι είναι τα θλιμμένα πρόσωπα στις πανέμορφες Τσεχες φιλάθλους...