Περί φόβων και μαχών.

Τι συμβαίνει μέσα μου φίλε;

Γιατί πονώ; Γιατί δειλιάζω;

Γιατί η ψυχή μου σκούζει;

Γιατί μόνο την τρέλα μου κρατώ;

Γιατί το γέλιο μου έχω κάνει αρχηγό;

Γιατί με σέρνω σε μονοπάτια φοβισμένα;

Γιατί δε βρίσκω δρόμο μέσα από εδώ;

Όχι, φίλε μου, αγκαλιά δε ζητάω, απλά μια σκουντιά.

~~ο~~

Προσπαθώ να θυμίσω στον εαυτό μου κάτι που τον τελευταίο καιρό συνέχεια λησμονώ. Πρέπει πάντα να μάχεσαι με όλη σου την ψυχή ως το τέλος. Επειδή, όμως, η ζωή είναι ένα συνεχές παιχνίδι πρέπει να παλεύεις και μετά από αυτό που πιστεύεις για τέλος. Τα δόντια να τα έχεις σφιγμένα, όχι από σύσπαση θυμού ή πόνου, αλλά γιατί γελάς. Όλα είναι μια συνεχής πάλη και εξαρτάται μόνο από εσένα αν θα πετάξεις την λευκή πετσέτα.

~~ο~~

Ποτέ μη λησμονήσεις φίλε μου ότι στη ζωή ο μεγαλύτερος αντίπαλος σου είναι ο ίδιος σου ο εαυτός.

Enjoy the ride.

Στον Αφρό & Στο Βυθό -3

Στον Αφρό: τα γιορτογεννέθλιά μου!

Στο Βυθό: έχω κέφια σήμερα. Δεν βυθίζω τίποτα.

Στον Αφρό & Στο Βυθό -2

Στον Αφρό: το Mojito, με την πιπεράτη σπιρτάδα του δυόσμου στο στόμα, τη δροσερή οξύτητα του λάιμ στην επίγευση και το αδιόρατο φλέρτ με τον πάγο. Το κοκτέηλ του καλοκαιριού, από τα χέρια της Φραντέσκας στη Σύμη, στο μπαρ-προβλήτα Τσατί.

Στο Βυθό: οι ανθρωποί που νομίζουν ότι έχουν το δικαίωμα να κάνουν τη ζωή μας καταθλιπτική. Ευχαριστώ, δεν θα πάρω.

Το παραμιλητό ενός Λύκου.

Μου αρέσει να τρέχω ξένοιαστα στα δάση, να κυνηγώ και ναι, να σκοτώνω. Μα τα δάση μου περιορίζονται μαζί με την ξενοιασιά μου. Μαθαίνω να μην κυνηγώ, μαθαίνω να φυλώ τα πρόβατα, αντί να τα σπαράζω. Μαθαίνω να γαβγίζω αντί να δαγκώνω. Μερικές φορές μου απαγορεύουν και το γάβγισμα γιατί θορυβώ, με αφήνουν μόνο να γρυλίζω.

Κάποτε είχα όνειρα και αυτά χρειάζονταν απέραντα δάση για να απλωθούν. Τώρα που τα δάση συρρικνώνονται μερικά όνειρα δεν άντεξαν και φύγαν, αλλά τα περισσότερα συρρικνώθηκαν μαζί με τα δάση και έγιναν εφιάλτες.

Ποιος είπε ότι ο πολιτισμός βελτιώνει το πνεύμα; Σας ερωτώ, τι είναι καλύτερο να περιμένεις καθημερινά για τα αποφάγια που θα σου πετάξουν ή να βγεις λεύτερα να κυνηγήσεις;

Μη σας λέω ψέματα, τα αποφάγια είναι ασφάλεια. Αν κάνεις ό,τι σου πουν θα στα προσφέρουν σίγουρα, θα σου προτείνουν και το χέρι τους να το γλύψεις. Πάντα προσπαθώ να κρύψω τη φύση μου και να μη δαγκώσω το απλωμένο χέρι, μερικές φορές όμως…

Μετά σκούζοντας γλύφω τις πληγές μου, αλλά γελώ, καθώς το νιώθω, ναι, έχω δόντια ακόμη.

Λεπτές ισορροπίες.

Πάντα να κρατάς την εσωτερική σου ισορροπία. Μόνο όταν οσφρηστείς τη μυρωδιά της στασιμότητας απέκτησε έναν τύραννο στη ζωή σου. Έναν τύραννο που θα σε εξουσιάζει, θα κυριαρχεί πάνω σε κάθε αναπνοή σου, που σα φλόγα θα τρώει ό,τι έχτιζες.

Το μόνο που πρέπει να προσέχεις είναι να μην κάνεις και τον εαυτό σου στάχτη. Είναι λεπτή ισορροπία μεταξύ αυτών που πρέπει να καούν και αυτών που πρέπει να αφήσεις.

Ελληνικοί online-only ραδιοφωνικοί σταθμοί

Για λόγους άσχετους με το ραδιόφωνο αυτό καθαυτό σκεφτόμουν τον τελευταίο καιρό τους online ραδιοφωνικούς σταθμούς και συγκεκριμένα στην Ελλάδα. Παρόλο που τώρα πια σχεδόν όλοι οι σταθμοί που εκπέμπουν στα ερτζιανά έχουν και online παρουσία (πλέον και ο Επικοινωνία επιτέλους), είναι ακόμα λίγοι οι αποκλειστικά διαδικτυακοί σταθμοί - οι οποίοι και εκπέμπουν για ένα σημαντικό κομμάτι της μέρας (φυσικά τα podcasts δεν μετράνε).

Ψάχνοντας, βρήκα μια μεγάλη λίστα η οποία στην πραγματικότητα όμως δεν είναι τόσο μακροσκελής (ναι, έλεγξα τους συνδέσμους έναν προς έναν). Τελικά από αυτή πρακτικά μένουν μόνο 2-3 οπότε μαζί με 1-2 ακόμα έχουμε και λέμε:

• Hotstation.gr
  
• 261.gr
  
• andromeda.net
  
• Αρίων
  
• Gamesradio
  

Και φυσικά εδώ και λίγο καιρό υπάρχει και το vmradio. Έχει τη βάση του στο vinyl microstore στη Διδότου τις ώρες που είναι ανοιχτό το μαγαζί (όχι συνέχεια με παραγωγό). Ξεκίνησε τον προηγούμενο Μάιο και από τον ερχόμενο χειμώνα θα πυκνώσουν οι εκπομπές του (λένε). Για την ώρα έχει στο δυναμικό του (πέρα από τον ιδιοκτήτη του;) ονόματα όπως Α. Ζήλος και Χ. Δασκαλόπουλος και μου θυμίζει τον παλιό Ρόδον. Αν και μέχρι που έπαψε ο Ρόδον να εκπέμπει ήμουν πολύ μικρός για να τον 'προλάβω', αναγνωρίζω σε αυτόν τον εν δυνάμει αντικατάστατη του κάποια στοιχεία που μ' αρέσουν. Γίνεται χωρίς playlist και από ότι καταλαβαίνω κυρίως με δουλειές ανεξάρτητων εταιρειών (γλιτώνοντας έτσι - υποθέτω - το να χρειάζεται να πληρώνουν δικαιώματα). Από πίσω του είναι άνθρωποι που αν μη τι άλλο αγαπούν αυτό που κάνουν και σου επιτρέπουν (όσο τους αφήνεις κι εσύ) να σου μάθουν κάτι παραπάνω από αυτο που παίζεται στο ραδιόφωνο. Για την ακρίβεια, ξεφεύγουν επίκινδυνα ίσως από τα όρια του τι μπορείς να ακούσεις σε ένα bar/club, σε μια συναυλία ή ακόμα και σε ένα cd που θα σου προτείνει ένας φίλος. Σίγουρα δε θα έφτανα να πω κάτι ΝΜΕικό του στιλ ότι είναι 'οι σωτήρες της μουσικής', αλλά δίνουν μια διέξοδο. Κατηγορίες του τύπου ότι είναι 'δήθεν' ή ότι απλά δημιουργούν δουλειά για το μαγαζί, παρόλο που έχουν μια δόση αλήθειας, μου φαίνονται ότι ωχριούν μπροστά στα προαναφερθέντα προσφερόμενα. Περιμένω με πολύ ενδιαφέρον να δω πως θα εξελιχθεί από το Σεπτέμβριο (οπότε και ελπίζω να εκλείψουν τα ατελείωτα replay του χτεσινού hip-hop album σε loop που ακούω τώρα).

Ξέρει κανείς αν υπάρχει κάποιος άλλο ελληνικός αποκλειστικά δικτυακός σταθμός που μου ξέφυγε (πολύ πιθανό);

ΥΓ Νομίζω η προτίμηση μου είναι σαφής... (ε μπλιμ μπλομ;)
ΥΓ2 Αν το θέμα είναι η μουσική γενικά και όχι η ελληνικής προέλευσης απλως, υπάρχει αυτό και αυτό σαν πρόταση.

Στον Αφρό & Στο Βυθό - 1

Στον Αφρό: όσα με κάνουν να χαμογελάω, να απολαμβάνω τη ζωή, μου χαρίζουν ευδαιμονία και τα οποία χαιρετίζω συνοδεία καλού κρασιού, αφρώδους ή μη.

Στο Βυθό: όσα με στεναχωρούν, με πονάνε , με πληγώνουν, συνοδεία κατάλληλου αποστάγματος για να τα "χωνέψω" και να πάνε κάτω.

Εγκαινιάζω τη νέα μορφή των posts μου με σαφείς θαλασσινές και αλκοολικές επιρροές.

Στον Αφρό: οι Διακοπές.
Στο Βυθό: οι λόγοι που εμποδίζουν τη Μια Παρέα να συγκεντρωθεί σύσσωμη σε κοσμοπολίτικο αιγαιοπελαγίτικο νησί.


ΥΓ: Σχόλιο στο post του Διάφανου - Στο Βυθό οι γκρίνιες.

Περί γκρίνιας

(ή Σοβαροφανείς φιλοσοφίες κι αυτοσαρκασμοί)

Σκέφτομαι ότι υπάρχουν δύο είδη γκρίνιας. Το ένα μοιάζει περισσότερο με τη μεμψιμοιρία που πολλοί προσάπτουν στους Έλληνες. Έχει να κάνει με την στάση ότι τα πράγματα δε θα πάνε κατ' ευχήν στο μέλλον ή ότι τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει σε μια δυσάρεστη κατάσταση. Η γκρίνια αυτή μπορεί να έχει είτε ως αιτία είτε ως αποτέλεσμα την παραίτηση και την έλλειψη δραστηριοποίησης. Παρόλη την απαισιοδοξία αυτής της στάσης, έχει και ένα 'ενεργητικό' στοιχείο. Αυτό είναι ότι για να γκρινιάξεις (με αυτό το τρόπο) πρέπει να πάρεις την πρωτοβουλία να το κάνεις. Είτε από δική σου σκέψη είτε κατόπιν ερωτήσεως άλλου, 'διαλέγεις' να υιοθετήσεις αυτή τη στάση.

Υπάρχει και το άλλο είδος όμως το οποίο είναι πιο λανθάνον και καθημερινό ίσως. Ενώ το πρώτο μπορεί να χρησιμοποιηθεί κατά βούληση (και συνειδητά ίσως από ένα σημείο και μετά), το δεύτερο είδος έχει την ιδιότητα ότι προκύπτει σε μια κουβέντα ή ακόμα και σε ένα απλό καθημερινό σχόλιο έξω από συγκεκριμένη συζήτηση, χωρίς να το καταλάβουμε. Απλά εκεί που μας δίνεται (και συχνά περνάει απαρατήρητη) η επιλογή μεταξύ του να δούμε μια κατάσταση με ενθαρρυντικό ή εποικοδομητικό τρόπο (αυτό που κάποιος άλλος θα έλεγε 'τη θετική πλευρά') και του να την αντιμετωπίσουμε με στάση που φθείρει έστω ελάχιστα εμάς ή κάποιον άλλο (η 'αρνητική πλευρά'), εμείς διαλέγουμε το δεύτερο. Σχεδόν τίποτα δε βλέπουμε να συμβαίνει ως αποτέλεσμα τις περισσότερες φορές. Συχνά μάλιστα τέτοια σχόλια περνάνε απαρατήρητα - χρειάζεται να κατοικούν ικανές ποσότητες ζωντανής ευαισθησίας ή και υπερευαισθησίας μέσα στον ομιλητή ή τον ακροατή για να γίνουν αντιληπτά. Αλλά πότε-πότε ένα τέτοιο σχόλιο μας αγγίζει ξώφαλτσα και αφήνει το ελάχιστο κουραστικό στίγμα του πάνω μας. Τέτοια περιστάτικα δεν άπτονται σημαντικών ζητημάτων - γιατί αυτά τα σκεφτόμαστε διεξοδικότερα - αλλά μάλλον καθημερινά θέματα που τα χειριζόμαστε περίπου αψήφιστα. Ίσως γιατί δεν μπορούμε να έχουμε το νου μας μόνιμα στα πάντα. Πιστεύω πάντως ότι συνολικά (και χωρίς να υπάρχει τρόπος να εξακριβωθεί αυτό) αν τις περισσότερες φορές που έχουμε αφεθεί ρέπουμε να επιβαρυνθούμε με την γκρίνια αυτού του είδους (ή αντίστοιχα να δεχθούμε την χαλαρότητα της απέναντι όχθης της) αυτό γίνεται αντιληπτό τελικά. Και λίγο-λίγο αφήνει τη σφραγίδα του στο ίχνος που αφήνουμε πίσω μας.

ΥΓ Δεν ξέρω αν είναι προφανές αλλά παράλληλα με τη συγγραφή αυτού του κειμένου διάβαζα και τη Δίκη που έδινε μια εφημερίδα κάποιες βδομάδες πριν.

Ο ύπουλος καλός Σαμαρείτης

Ο καλός Σαμαρείτης ήταν ένας ύπουλος άνθρωπος. Ο καθένας που προσφέρει στο συνάνθρωπό του δίχως να ζητά από αυτόν φανερά ανταλλάγματα είναι ύπουλος. Μην εμπιστεύεστε τέτοιους ανθρώπους, κάποια στιγμή στη ζωή τους θα ανοίξουν τα τεφτέρια, που με τόσο στόμφο διαλαλούν πως δεν υπάρχουν, και θα ζητήσουν τα οφειλούμενα. Όλοι ζητάμε όταν προσφέρουμε, απλώς μερικοί είμαστε δειλοί για να το δηλώσουμε εξαρχής. Οι πιστοί ζητούν αντάλλαγμα από τον Θεό, είναι πλάσματα μεθοδικά, υπομονετικά, ικανά να ζητήσουν για ψίχουλα χρυσάφι. Οι άπιστοι είναι έμποροι που απλά περιμένουν να συγκεντρώσουν το αντίστοιχο ποσό για να ζητήσουν αυτό που από την αρχή εποφθαλμιούσαν. Υπάρχουν βέβαια και οι ανόητοι, άνθρωποι που αρχικά δεν γνωρίζουν τι ακριβώς διεκδικούν. Η κατηγορία αυτή είναι και η πιο επικίνδυνη, γιατί είναι δύσκολα ανιχνεύσιμη, φαίνεται πολύ αθώα στις προθέσεις.

Υ.Γ.: Για αποφυγή παρεξηγήσεων, το παραπάνω κείμενο συνιστά ως επί τω πλείστων αυτοκριτική.

Ιστορίες μολυβιών.

Στηρίζω το είναι μου πάνω σε ένα μολύβι. Από το βάρος το μολύβι λυγάει χαράσσοντας μια γραμμή. Πάντα ακολουθώ τη γραμμή. Την ακολουθώ χωρίς μπούσουλα, δίχως βλέψεις. Δεν πρέπει να είμαι ο μόνος που το κάνω. Η γραμμή μου διασταυρώνεται με γραμμές άλλων μολυβιών. Μερικές φορές μου είναι δύσκολο να διακρίνω τη δική μου. Ίσως να ακολουθώ γραμμές άλλων, ίσως να ζω ζωές άλλων.

Υ.Γ.: Υπό τον ήχο αλλότριων γλωσσών και του βουητού της μηχανής του λεωφορείου. Η θέα μου, κορμιά στριμωγμένα, πρόσωπα γελαστά, καθώς οδεύουμε προς την παραλία.