Περί χαρακτήρα.

Ο όμορφος χαρακτήρας δεν είναι προνόμιο των «καλών» ανθρώπων. Ένας καλός άνθρωπος μπορεί να είναι αδιάφορος ακόμα και αντιπαθής. Η ομορφιά ενός χαρακτήρα έγκειται στην αρμονία του, στο πως τα επιμέρους γνωρίσματα του έχουν συνδυαστεί μεταξύ τους, στις συμμετρίες και στις ασυμμετρίες τους. Μοιάζει ο χαρακτήρας να είναι προϊόν μιας μαθηματικής κατασκευής, που αν προστεθεί το γεγονός ότι ο καθένας μας τον μορφοποιεί καθημερινά φαίνεται να ακολουθεί μια δυναμική αλγοριθμική διεργασία. Είναι αξιοσημείωτο ότι κανείς δεν επεξεργάζεται συνειδητά τον χαρακτήρα του με μαθηματικό τρόπο, η μαθηματική διαδικασία υποβόσκει στον καθένα μας. Η διαδικασία αυτή ομοιάζει με τη διαδικασία που ακολουθεί ένας ζωγράφος καθώς εξελίσσει τον πίνακά του, όπου οι αναλογίες και η γεωμετρία καθορίζουν την καλαισθησία του τελικού αποτελέσματος, αλλά ο καλλιτέχνης συνήθως αγνοεί τη διεργασία καθαυτή.

Όταν πρωτοείδα κινηματογράφο,

ήταν κάτι το τρομερό,

στα μάτια του είδα τη ψυχή μου.


Σαν σε όραμα οπίου

ονειρεύτηκα τη στάση του κουταλιού

γιατί ακόμα και ένας ηλίθιος ξέρει τι θα πει αγάπη.

31

Πετάς ψηλά τσακιζόμενος πάνω σε τοίχους, γελάς με την κάθε αναπνοή σου, τρέχεις μακριά από τον χρόνο, ζυγίζεις τσακίζεις τις επιλογές σου, τραγουδάς για ένα τίποτα.

Και αφού λαχανιάσεις, σηκώνεις τα υγρά σου μάτια στον ουρανό και γελάς, γελάς γιατί ο θρήνος είναι γέλιο που σαν δε χωρά να βγει από το στόμα ξεχειλίζει από τα μάτια.

Αγαπάς την κάθε στιγμή σου λιώνοντας την, δεν αφήνεις αναμνήσεις, είναι αλυσίδες βαριές, τις εγκαταλείπεις και ας σκούζουν σαν νιογέννητα καλώντας σε να τα πάρεις μαζί σου.

Αρπάζεις αγάπη από τη σάρκα σου και την μοιράζεις, ωσότου αυτό που μείνει να 'ναι κομμάτια σου σπαρμένα δεξιά και αριστερά, έτοιμα φύτρα να ξεπετάξουν και να φωνάξουν 31.

Σημασία δεν έχει η πειθώ αλλά η πόλωση.

Όταν πρωτάκουσα αυτήν την φράση ενοχλήθηκα ιδιαίτερα, το μήνυμα της για τον ανεγκέφαλο τρόπο εξέλιξης των κοινωνιών με δυσαρεστούσε. Αυτό που ουσιαστικά έλεγε είναι ότι η επιχειρηματολογία συμβάλει ελάχιστα για να κινηθούν οι πολίτες προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση, αυτό που καθορίζει την στάση τους είναι οι καταστάσεις υπό τις οποίες τίθενται οι άνθρωποι και οι οποίες τους αναγκάζουν εκ των πραγμάτων να λάβουν θέση. Δυστυχώς η ιστορία φαίνεται να προτιμά να κινείται ανεγκέφαλα.

Παράδειγμα ανεγκέφαλης κίνησης είναι τα τεκταινόμενα στον χώρο της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης λόγω ενός νομοσχεδίου μεταρρύθμισης το οποίο υπό άλλες συνθήκες απλά μόνο με ένα ειρωνικό μειδίαμα θα το προσπερνούσα . Ο χώρος της ανώτατης εκπαίδευσης έχει παραλύσει εδώ και 9 μήνες ουσιαστικά. Η μόνη δικαιολογημένη κατά εμέ περίοδος παράλυσης είναι μέχρι 31/1/07, εκτός αν θέλουμε να διαμαρτυρόμαστε με τον παρόντα τρόπο μέχρι τον καιρό της αναθεώρησης. Το προτεινόμενο και τελικά ψηφισθέν νομοσχέδιο από μόνο του είναι αστεία αιτία.

Αδυνατώ να καταλάβω πώς ένα νομοσχέδιο το οποίο έχει:

• κάποια θετικά, όπως την κατάργηση των ποικίλων "εκλεκτόρων" στην ψήφιση των διοικούντων στα τριτοβάθμια ιδρύματα, την δυνατότητα επιλογής συγγράμματος και τον εμπλουτισμό των πανεπιστημιακών βιβλιοθηκών με ειδική κρατική χρηματοδότηση.
• μερικά γελοία, όπως την εισαγωγή γραμματέα-manager για να βολευτούν κάποια "δικά τους" παιδιά και την άνευ λόγου αναγωγή των αιωνίων φοιτητών σε μείζων ζήτημα.
• και κάποια απλά επικίνδυνα σημεία λόγω ασάφειας ή προχειρότητας, όπως το περί ασύλου, όπου ένας παράξενος ορισμός αφήνει να πλανάται κάπως αόριστα το τι θεωρείται χώρος ασύλου και τι όχι, ή το φοβερό "σοβιετικού προτύπου" τετραετές αναπτυξιακό πρόγραμμα των τριτοβάθμιων ιδρυμάτων, το οποίο θα βασίζεται σε ετήσιους κρατικούς προϋπολογισμούς και θα εξαρτάται από τις άγνωστες ψηφοθηρικές διαθέσεις των κυβερνήσεων για τον αριθμό των εισακτέων. Το τελευταίο απαράδεκτο πραγματοποιείται τη τελευταία δεκαετία τουλάχιστον χωρίς να λαμβάνουν οι κυβερνήσεις υπόψη τους ότι οι υποδομές των ιδρυμάτων αδυνατούν να δεχτούν τον όλο και αυξανόμενο αριθμό εισακτέων καθώς δεν υποστηρίζονται ανάλογα σε οικονομικό επίπεδο.
  

αλλά εν γένει είναι ένα τίποτα, καταφέρνει να γεννήσει τέτοιες αντιδράσεις. Το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι ότι η πόλωση έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο που τα πράγματα έχουν αποκτήσει μια δυναμική πέραν της λογικής.

Το παράδοξο είναι ότι οι μεγάλες ρίξεις στην κοινωνική εξέλιξη προέρχονται ακριβώς από τέτοιες άνευ ουσίας αφορμές. Ίσως οι εξεγερθέντες του σήμερα να προκαλέσουν εντέλει μια θετική και χρήσιμη αλλαγή στον χώρο της τριτοβάθμιας, ίσως...

ellada 2007 (Email του Αναστασίου Δημήτριου)

Κατ' αρχάς ζητώ συγγνώμη σε όσους θεωρήσουν αυτό το e-mail spam, εν τούτοις συνεχίζω να θεωρώ ότι το θέμα είναι αρκετά σημαντικό ώστε να λάβουν όλα τα μέλη του συλλόγου άμεση γνώση. Επίσης, ζητώ να με συγχωρήσετε που δεν ήμουν στη γενική συνέλευση για να πω αυτά που θα σας πω, αλλά δεν μπόρεσα τελικά να κατέβω στην Πάτρα στην ώρα μου. Θα λείπω και από την επόμενη Γ.Σ ., αφού θα είμαι εν αναμονή του δικαστηρίου.

Να σημειώσω ότι δεν ανήκω σε καμία παράταξη, και πιστεύω ότι οι φίλοι φοιτητές που ανήκουν σε οποιαδήποτε παράταξη θα διαβάσουν το κείμενο, παρά το γεγονός ότι εγώ δεν ανήκω κάπου.

Θα προσπαθήσω να είμαι σύντομος (αν και δεν νομίζω να τα καταφέρω) στην περιγραφή των γεγονότων, μιας και λίγο πολύ θα τα έχετε ακούσει (παραμορφωμένα) στις ειδήσεις. Επίσης, συγχωρήστε την απουσία λογοκρισίας στις άσεμνες λέξεις, αλλά θεωρώ ότι δεν υπάρχει λόγος να κρυβόμαστε πίσω απ' τα δάχτυλα μας και να προβάλλουμε μία πλασματική ηθικολαγνεία. Τα πράγματα αυτά συμβαίνουν και ακούγονται καθημερινά, και θεωρώ ότι αυτός που προσβάλλεται ακούγοντας ωμά αυτές τις λέξεις είναι ανειλικρινής πρώτα στον εαυτό του, και έπειτα στους συνανθρώπους του.

Είμαι ένας από τους 49 συλληφθέντες της 08/03/2007. Με προσήγαγαν μαζί με άλλα 48 παιδιά από το ίδιο σημείο (από τη νησίδα που υπάρχει στη γωνία Μ.Βρετανία και Βας. Σοφίας) στη ΓΑΔΑ, άνευ λόγου και αιτίας. Ήμουν από τους λίγους τυχερούς που δεν έφαγαν ξύλο και πραγματικά ακόμα απορώ πως την γλύτωσα. Δεν κατάφερα να ξεφύγω αφού, όπως θα έχετε δει στα βίντεο, μας κύκλωσαν περί τους 100 και παραπάνω αστυνομικοί και μας εξήγησαν με τον πλέον αποτελεσματικό τρόπο πως νοιώθει μία κατσαρίδα όταν, αφού την έχεις ψεκάσει 10 φορές με AROXOL, συνεχίζεις επίμονα να την βαράς με μία παντόφλα. Τη στιγμή εκείνη είχα κάτσει κάτω σκυμμένος και περίμενα απλά να με δείρουν. Οι ατάκες των αστυνομικών συνοψίζονταν στο «Έτσι, έτσι, στα τέσσερα πρέπει να είστε». Πέρα από την ασφυξία λόγω των χημικών και της φυσούνας που έφαγα στο πρόσωπο, γύρω μου άκουγα πολύ δυνατά τις κραυγές των παιδιών που έβλεπα να χτυπάνε με μεγάλη μανία οι κ. αστυνομικοί. Πλέον κατάλαβα ακόμα πιο ζωντανά γιατί ο κόσμος τους λέει μπάτσους, και ελπίζω να έχετε καταλάβει και εσείς. Κάποια στιγμή κάποιος ΜΑΤατζής με έδωσε σε κάποιον άλλο να με πάει στην κλούβα. Τα «γαμώ τη μάνα σου ρε μουνί» από τους φίλους αστυνομικούς έδιναν και έπαιρναν, όπως άλλωστε ήταν αναμενόμενο. Μία κοπέλα που δεν μπορούσε να αναπνεύσει και ήταν έτοιμη να λιποθυμήσει είπε στους ΜΑΤατζήδες «θα λιποθυμήσω», και αυτοί της απάντησαν «Λιποθύμα τώρα να σε γαμήσουμε και από πάνω». Με έβαλαν στην κλούβα και περιέργως δεν μου πέρασαν χειροπέδες. Χειροπέδες έβαλαν στους μισούς από εμάς και στους περισσότερους τις έβγαλαν στην κλούβα. Σε μερικά παιδιά τις άφησαν, έτσι για τιμωρία. Μέσα στην κλούβα είχαμε ένα παιδί με ανοιγμένο κεφάλι, μία κοπέλα με σκισμένο φρύδι, ένα παιδί με σπασμένη μύτη, έναν άλλο με μισή μπλούζα και χέρι που σχεδόν δεν κούναγε (ρήξη μυών πίσω απ' τον καρπό), ένα κάρο παιδιά με μελανιές και καρούμπαλα και άλλους που πιθανότατα ξεχνάω. Ζητάγαμε επίμονα γιατρό και φωνάζαμε συνέχεια (αφού ξέραμε ότι δεν είχαμε κάνει τίποτα απολύτως) και ρωτάγαμε γιατί μας είχαν μαζέψει. Προφανώς δεν υπήρχε απάντηση, και προφανώς ούτε γιατρός. Μάλιστα ένας «άνδρας των ΜΑΤ» φόρεσε και την αντιασφυξιογόνο του(!!!) μέσα στην κλούβα, προφανώς για να μας φοβίσει. Κάποια στιγμή (κατά τις 7 το απόγευμα) φτάσαμε στη ΓΑΔΑ όπου ακόμα δεν ξέραμε γιατί μας πάνε. Μας ανέβασαν στον 11ο όροφο, τα κινητά απαγορεύονταν, αλλά εμείς τα βγάζαμε στη ζούλα μέσα στο γενικότερο χάος που επικρατούσε. Στον 11ο μας πέταξαν σ' ένα διάδρομο και άρχισε η διαδικασία του πολέμου των νεύρων.
(Ατάκα ασφαλΉτη όταν μας πήγαν στο διάδρομο: «Ρε τι μαλάκες είμαστε, τι μαλακίες κάνουμε, τι είναι αυτά που φέραμε εδώ?». Την ψιθύρισε ένα ασφαλήτης σε έναν άλλο, και ήμουν αρκετά κοντά να το ακούσω).
Ήμασταν χάμω μες τη βρώμα και τις γόπες, σε ένα διάδρομο 2.50 επί 12 μέτρα (περίπου), 49 άτομα, μεταξύ των οποίων 20 περίπου κοπέλες, ο ένας πάνω στον άλλο, με ασφαλήτες να περνάνε συνέχεια από πάνω μας για να μας σπάσουν τανεύρα. Κουνιόμουν, και έβηχα από τα χημικά που έβγαζαν τα ρούχα τα δικά μου και των άλλων. Μας έκαναν σωματικό έλεγχο (γυμνό για όσους δεν γνωρίζουν), χωρίς ακόμα να μας λένε γιατί μας έχουν προσάγει, και χωρίς γιατρό για τα χτυπημένα παιδιά. Οι προκλητικές ατάκες έδιναν κ έπαιρναν. Επαφή με δικηγόρο δεν υπήρχε, και δεν υπήρξε για 19 ώρες !!!! Μας πήραν δακτυλικά αποτυπώματα, πράγμα που είναι παράνομο χωρίς κατηγορίες και αφού ήδη μας είχαν κάνει εξακρίβωση. Απλά μας τρομοκρατούσαν. Κατά τη διάρκεια της νύχτας μας έφεραν την εντολή σύλληψης να υπογράψουμε, όπου λέει είχαμε συλληφθεί για διατάραξη κοινής ειρήνης και «εγκληματική οργάνωση» (έτσι έλεγε το χαρτί). Προφανώς και δεν υπέγραψε κανείς, και ζητούσαμε πολύ έντονα δικηγόρο. Αρχικά είχαμε πάει μόνο για απλή προσαγωγή, και η εντολή σύλληψης εμφανίστηκε ως δια μαγείας μετά τις 1 το βράδυ (αφού είχαμε ήδη 5 ώρες χωρίς δικηγόρο και γιατρό στη ΓΑΔΑ). Κάποια στιγμή ήρθε και έναν υποτιθέμενος εισαγγελέας και μας έβαλε να συντάξουμε απολογία ΧΩΡΙΣ ΔΙΚΗΓΟΡΟ, πράγμα παράνομο και ανήκουστο. Οι κατηγορία, για 45 (οι 4 νομίζω είχαν ελάχιστα διαφορετική) άτομα?

«Ο κατηγορούμενος συμμετείχε σε κομμάτι της πορείας που αποκόπηκε από τον κύριο
όγκο της και επιτέθηκε στους άνδρες της αστυνομίας με πέτρες, μάρμαρα και ξύλα. Κατά την σύλληψη του άφησε στο έδαφος 1 ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΗ ΜΑΣΚΑ, 2 ΑΝΤΙΑΣΦΥΞΙΟΓΟΝΕΣ ΜΑΣΚΕΣ, 1 ΒΑΡΙΟΠΟΥΛΑ, 1 ΣΦΕΝΤΟΝΑ, 1 ΠΑΛΟΥΚΙ, ΠΕΤΡΕΣ ΚΑΙ ΜΑΡΜΑΡΑ».

Του τέστην, αφήσαμε κάτω 90 αντιασφυξιογόνες, 45 βαριοπούλες , 45 σφεντόνες, και υπολογίζω περί τις 150-200 πέτρες. Δεν ξέρω αν γελάτε, αλλά μ' αυτές τις αδιανόητες κατηγορίες είναι πιθανή η καταδίκη. Οι περισσότεροι δεν υπέγραψαν, εγώ δήλωσα αθώος και ότι αρνούμαι τις αστείες αυτές κατηγορίες και ότι θα μιλήσω μόνο παρουσία δικηγόρου, και υπέγραψα. Τους τραυματίες τους πήγαν στις 4 το πρωί στον Ερυθρό σταυρό (9 ώρες αργότερα). Σε μερικά παιδιά δεν μπόρεσαν να κάνουν ράμματα που χρειαζόταν, γιατί οι πληγές είχαν κλείσει. Φαί δεν είχαμε. Αγοράσαμε με ΔΙΚΑ ΜΑΣ ΕΞΟΔΑ champion κρουασάν από το κυλικείο, στις 2 το βράδυ. Μαζέψαμε όλοι μαζί τα λεφτά και πήγαν 2 παιδιά από εμάς συνοδεία 6 αστυνομικών (έπιασαν την Αλ κάιντα οι μαλάκες) να τα φέρουν. 35 παιδιά ήταν από Θες/νίκη, όπως φαντάζεστε κανείς δεν έχει φάει κάτι ιδιαίτερο μες τη μέρα. Αντιστοιχούσαν για 19 ώρες, 2,5 κρουασάν στον καθένα και 1/15 του πακέτου των τσακίρης τσίπς. Νερό απ' τον ψύκτη και απουσία χαρτιού υγείας. Κοιμηθήκαμε στον διάδρομο αυτό που είχε και γραφεία, ακουμπώντας με τον απέναντι μας τα γόνατά μας που ήταν λυγισμένα για να χωρέσουμε. Συνέχεια πέρναγαν οι ασφαλήτες από πάνω μας για να μας ξυπνάνε, και κάθε λίγο και λιγάκι προέκυπτε και μία άλλη γραφειοκρατική βλακεία για να μην κοιμόμαστε. Την επομένη το πρωί μας φωτογράφησαν, και περιμέναμε από τις 9 που υποτίθεται θα μας πήγαιναν στην Ευελπίδων μέχρι τις 7 το απόγευμα που μας πήγαν τελικά. Βλέπετε, η γραφειοκρατία ζει και βασιλεύει, και μία χαρά εξυπηρετεί τους σκοπούς της. Στις 2 περίπου επιτέλους είδαμε τους δικηγόρους, και μας έφεραν μερικά κρουασάν παραπάνω και φρυγανιές, και τσιγάρα στα παιδιά (κακή επιλογή γιατί ο χώρος έγινε απίστευτα αποπνικτικός). Κατά τις 16:30 μας έφεραν και φασολάδα, ευγενική χορηγία της ΕΛ.ΑΣ. (νομίζω). Συνέχεια μας τρομοκρατούσαν λέγοντας μας ότι θα μείνουμε και άλλη μέρα μέσα τελικά, γιατί η γραφειοκρατία είχε καθυστερήσει τις διαδικασίες κ δεν θα προλαβαίναμε το αυτόφωρο. Περάσαμε ευτυχώς μετά από χίλια βάσανα από τον εισαγγελέα (πράγμα που σήμαινε ότι θα περνάγαμε αυτόφωρο), ο οποίος πρωτοφανώς ήρθε στη ΓΑΔΑ παρόλο που ο νόμος λέει ότι δεν μετακινείται από την έδρα του και ότι οι κατηγορούμενοι πάνε σ' αυτόν. Να χιλιοευχαριστήσω εδώ όλα τα παιδιά που εξέφρασαν την αλληλεγγύη τους έξω από τη ΓΑΔΑ. Τους ακούγαμε έξω από το παράθυρο του εισαγγελέα που ήταν στον 6ο όροφο να φωνάζουν και ήταν απίστευτη η ψυχολογική βοήθεια (στο διάδρομο που μέναμε δεν είχαμε παράθυρα). Η αλληλεγγύη βοηθά πραγματικά πολύ και είναι ανεξάρτητη κομματικών φραγμών. Μας έδεσαν λοιπόν με χειροπέδες μεταξύ μας και μας μετέφεραν συνοδεία 25 ασφαλητών και δεν ξέρω και γω πόσων ένστολων στα δικαστήρια με κλούβες. Οι κλούβες είχαν κελιά των τεσσάρων που κανονικά δεν χωράγανε ούτε 2 άτομα, και έκλειναν ερμητικά με σιδερένιους τοίχους που είχαν μόνο μικρές τρυπούλες για να παίρνεις αέρα. Δεν ξέρω καν πόσοι αστυνομικοί και ζητάδες και περιπολικά μας ακολουθούσαν και άνοιγαν τον δρόμο, αλλά ακούγονταν πολλοί (είπαμε, έπιασαν την Αλ Κάιντα οι μαλάκες). Στο δικαστήριο και έπειτα από 24 ώρες κράτησης και αϋπνίας πρακτικά, μπορέσαμε να δούμε για μία στιγμή και από μακριά τους γονείς μας. Μερικοί κατάφεραν και μπήκαν και στο δικαστήριο για λίγο, άλλους δεν τους αφήσανε καν. Και άρχισε το θέατρο του παραλόγου. Αφού μας κάθισαν αλφαβητικά και ο καθένας ανακοίνωσε τη σχολή του, οι 30 περίπου δικηγόροι που ήταν μέσα στην αίθουσα ζήτησαν την τριήμερη αναβολή που δικαιούται οποιοσδήποτε συλληφθέντας για να ετοιμάσει την απολογία του. Η μόνη περίπτωση να μην σε αφήσουν να φύγεις ελεύθερος από κει για το τριήμερο είναι ή να μην έχεις καθαρό ποινικό μητρώο, ή να μην έχεις γνωστή κατοικία, ή η κατηγορία σου να είναι πολύ βαριά, ή γενικά να συντρέχει κάποιος λόγος που να σε καθιστά ύποπτο φυγής. Διακόπτουν λοιπόν αι «αδιάβλητοι» δικασταί για 5 (και καλά) λεπτά, και επιστρέφουν μετά από 50!!!!!!!!!

Λέει λοιπόν ο εισαγγελέας, με σίγουρη, τρεμάμενη φωνή:

«Σέβομαι την ιδιότητα του φοιτητή, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι αν τους αφήσουμε ελεύθερους το τριήμερο δεν θα επαναλάβουν τις πράξεις που έκαναν, και άρα εισηγούμαι την τριήμερη κράτησή τους»

Ο γελοίος λοιπόν αυτός άνθρωπος δεν δίστασε και δεν ντράπηκε να μας καταδικάσει σε τελείως άκυρη χρονική στιγμή, τη στιγμή που έπρεπε να εξετάσει αν ήμασταν γνωστοί εγκληματίες και ύποπτοι φυγής. Δεν μπορώ καν να μετρήσω (γιατί δεν ξέρω ακριβώς) πόσους δικονομικούς νόμους παρέβη εκείνο το δικαστήριο. Σαφής στόχος αυτής της εισήγησης ήταν η προληπτική και παραδειγματική τιμωρία μας επειδή συμμετείχαμε στην πορεία. Στα 50 λεπτά που μεσολάβησαν, φαντάζομαι (και όλοι οι δικηγόροι το ίδιο φαντάστηκαν) ότι αυτός ο παπάρας (και συγχωρήστε το μένος παρακαλώ) πήρε και δέχτηκε τηλέφωνα από πολύ ψηλά. Οι δικηγόροι έπεσαν απ' τα σύννεφα και άρχισαν να τραβάνε τα μαλλιά τους, και μέσα από μία αστεία και υποτιμητική για την υποτιθέμενη «δημοκρατία» μας διαδικασία, που κράτησε δυόμιση ώρες, έπεισαν το τριμελές πλημμελειοδικείο ναι πλειοψηφήσει (!!!!!!!!! και όχι ομόφωνα) να διατάξει την άρση της κράτησης μας. Η αξιότιμη πρόεδρος, θεωρούσε ότι έπρεπε να φύγουν μόνο οι τραυματίες, πρόταση χωρίς καμία δικονομική λογική. Τελικά κρατήθηκε ένα παιδί, ο Κώστας, που δεν ήταν φοιτητής και άρα ανήκε σε πιο ευαίσθητη κοινωνική μερίδα, και δεν είχε αυτή τη «νεφελώδη» ασυλία της ιδιότητας του φοιτητή που χαρακτήριζε τους υπόλοιπους. Γι' αυτό και παρόλο που τον έπιασαν μαζί με μας του φόρτωσαν και απόπειρα σωματικής βλάβης σε συγκεκριμένο αστυνομικό. Τα παιδία που φορτώθηκαν με τα κακουργήματα εξετάζονταν ξεχωριστά, και έμειναν προφανώς μέσα σε συνθήκες χειρότερες απ' τις δικές μας. Τη Δευτέρα το πρωί πήγαμε στο δικαστήριο πάλι. Τη δικογραφία την έλαβαν οι δικηγόροι στις 11:30 και εμείς δικαζόμασταν στις 12. Πήγαμε να μπούμε στην αίθουσα οι πρώτοι κατηγορούμενοι κατά τις 4 αν θυμάμαι σωστά. Μέσα λοιπόν στην αίθουσα ήταν οι δικηγόροι, 30 περίπου ασφαλήτες, και περίπου 15-20 ένστολοι αστυνομικοί. Έξω από την αίθουσα υπήρχαν παρατεταγμένα ΜΑΤ. Οι γονείς διαμαρτυρήθηκαν πολύ έντονα, αφού οι μπάτσοι και οι δικαστές δεν τους άφησαν να μπουν με τη δικαιολογία ότι «δεν χώραγαν στην αίθουσα»!!! Πώς να χωρέσουν, με 50 αστυνομικούς και 49 κατηγορούμενους?????? Είπαμε, έπιασαν την Αλ Κάιντα, οι μαλάκες. Ξεκίνησε η δίκη με τους γονείς απ' έξω, οι δικηγόροι σύσσωμοι ζήτησαν αναβολή εντός του 15μέρου λόγω του ότι έλαβαν πολύ αργά τη δικογραφία. Και λίγο πριν κάνει την εισήγηση η εισαγγελέας , ακούμε από τον διάδρομο φωνές και φασαρία. Μπαίνει ένας μέσα στο δικαστήριο και φωνάζει «Ένα γιατρό, ένα γιατρό, έπεσαν δακρυγόνα έξω από το δικαστήριο». Φοβερή αναμπουμπούλα, αφού τα χημικά άρχισαν να πιάνουν και εμάς που ήμασταν μέσα στην αίθουσα. Ένας πατέρας προσπάθησε να μπει μέσα και έφαγε κάτι ψιλές με τα γκλομπ, ενώ ένας αλήτης ΜΑΤατζής τον ψέκασε εξ' επαφής στο πρόσωπο. Σημειώνω εδώ ότι αυτό μπορεί να αποβεί μοιραίο και απαγορεύεται ρητά ακόμα και από την αστική δικαιοσύνη. Ο άνθρωπος λιποθύμησε και έγινε μπλε, έτρεξαν κάποιοι να τον βοηθήσουν, κάποιες άλλες μανάδες έπεσαν στα σκαλιά της εισόδου του δικαστηρίου, γενικά φοβερή αναταραχή. Δεν ξέρω άλλες λεπτομέρειες του τι έγινε έξω αφού ήμουν μέσα, αλλά ξέρω ότι η εισαγγελέας έτρεμε και αυτή λέγοντας ότι προτείνει να πάρουμε την αναβολή. Επίσης ξέρω ότι οι ένστολοι που ήταν μέσα αναρωτιόντουσαν δυνατά, πώς είναι δυνατόν να έχουν τόσο μαλάκες συναδέλφους. Να σημειώσω εδώ ότι υπάρχει συγκεκριμένος νόμος που απαγορεύει τη χρήση των χημικών μέσα στα δικαστήρια συγκεκριμένα. Στο Ελλαδιστάν όμως, κάτι τρέχει στα γύφτικα. Με τα πολλά φύγαμε, και μετά από λίγες ακόμα μικροαναταραχές.

Θα περάσει η τρομοκρατία? Πρέπει όλοι μας να αναρωτηθούμε, και να μην απαντήσουμε επιπόλαια όχι. Γιατί αν δεν θέλουμε να περάσει, απαιτούνται πολλά περισσότερα από αυτά που κάνουμε, και το τελευταίο που πρέπει να μας απασχολεί είναι η κοντόφθαλμη τρομολαγνεία που χαρακτηρίζει την πραγματικά χαμένη (και όχι αναβεβλημένη) εξεταστική. Το πρόβλημα μάλλον είναι αρκετά πιο ευρύ, και ελπίζω να μπορέσουν να το δουν αρκετοί άνθρωποι. Ας αναρωτηθούμε λίγο για το πανεπιστήμιο που υπερασπίζουμε και για την κοινωνία που ζούμε γενικότερα, τώρα που έχουμε την πολυτέλεια να το κάνουμε. Θα μπορούσε κάλλιστα να είναι οποιοσδήποτε από εσάς στην θέση μου. Ας αναρωτηθούμε λίγο για την «δημοκρατία» μας. Πιστεύω πως ο καθένας πρέπει να αναλάβει δράση ανάλογα με το πώς
εκείνος θεωρεί σωστό, και όχι μόνο στα πλαίσια μίας παράταξης. Σας παρακαλώ να είστε δυναμικοί την Πέμπτη, αλλά και κάθε μέρα. Εγώ λόγω της κρατικής τρομοκρατίας δεν μπορώ να έρθω στην πορεία, για να μην επιβαρύνω την θέση μου, και με μία έννοια, η κυβέρνηση πέτυχε αυτό που ήθελε. Και μην ξεχνάτε ότι ακόμα 11 φοιτητές και ένας εργαζόμενος βαρύνονται με χειρότερες κατηγορίες απ' τις δικές μου, και μόνο από τύχη δεν μου φόρτωσαν και εμένα τις ίδιες. Οι 12 αυτοί άνθρωποι χρειάζονται την συμπαράσταση όλων μας.

Οι δικηγόροι άρχισαν να λένε ότι τέτοια φαινόμενα έχουν να δουν από τη χούντα.
Σας καλώ να βγάλετε τα δικά σας συμπεράσματα από τα παραπάνω, και ελπίζω να μην ήμουν κουραστικός.

Α. Δ., Μηχ. Η/Υ κ' Πληρ.
Πολυτεχνείο Πατρών

Αμεσότητα

Βλέμμα ευθύ, βαθιά ως τα έγκατα της ψυχής
Άγγιγμα αυθόρμητο, τρυφερό
Ειλικρίνεια, παραδοχή, κατανόηση
Σχέσεις ανοιχτές, συναισθηματικές, αληθινές, χωρίς εγωισμό, με αμεσότητα, ευγένεια, με προδιάθεση για αγάπη.

Δεν αρκεί να το θέλω μόνο εγώ, πρέπει να είσαι ανοιχτός κι εσύ, εκούσια ή ακούσια.
Να μιλήσουμε σαν φίλοι κι ας γνωριζόμαστε λίγο. Θέλει ρίσκο, θέλει εμπιστοσύνη βήμα βήμα, θέλει χρόνο, θέλει καλή διάθεση.

Με γοητεύουν οι ανθρώπινες σχέσεις, με συγκινούν βαθιά, μου προσφέρουν απλόχερα χαρά και ικανοποίηση. Προχτές μου χάρισαν ένα καταφύγιο και είναι τόσο ασφαλές να ξέρω πως υπάρχει.

Σαββατόβραδο στο Σύνταγμα.

Στο Σύνταγμα, στην εκβολή της Ερμού, 2 η ώρα μετά τα μεσάνυχτα περιμένω το 790. Τελευταία λόγω εργασίας με εξυπηρετεί πάρα πολύ αυτή η γραμμή. Δεν έχω φτάσει με κακή διάθεση, βασικά στην κοσμάρα μου είμαι βυθισμένος, αλλά αυτή η κοσμοσυρροή γύρω μου με απαγκιστρώνει. Ένας 16χρονος με ακμή και μαλλί Bon Jovi στα 80' με ρωτά για το λεωφορείο. Οι απαντήσεις μου λες και βγαίνουν από αυτόματο τηλεφωνητή. Μου την σπάει ο μικρός γιατί με αναγκάζει να επικοινωνήσω με τον έξω κόσμο.

Η κίτρινη φυλή κάνει πάρτι. Ταξί άτακτα σταθμευμένα φορτώνουν συνέχεια κόσμο και φεύγουν σαν αρπακτικά που ξεκόβουν ένα κομμάτι από το θήραμα και την κάνουν γρήγορα για να μην την μοιραστούν με τα άλλα. Αλλά εδώ το θήραμα είναι πρόθυμο, φλερτάρει με το αρπακτικό, του χώνεται κάτω από τα δόντια και το παρακαλεί.

Ο κόσμος ποικίλει από νεο-punk με εξαιρετικά χαμηλοκάβαλα παντελόνια που κρέμονται από ζώνες με καρφιά, μέχρι ώριμες μεσοαστές με ταγέρ. Το γεμάτο απορία ψιθύρισμα: "Όλοι αυτοί ταξί περιμένουν;"ενός ταγέρ, στο κουστούμι σύντροφό της, το αναγνωρίζω ακόμα και αν συνήθως δεν μπορώ να διαβάσω χείλη. Όλοι μοιάζουν απόκοσμοι, υπερβολικά στολισμένοι, σαν μια κοινωνία σε παρακμή, κάτι σαν Λουδοβίκεια αυλή.

Ο μισανθρωπισμός με κυριεύει, με άνεση θα πήγαινα να σπάσω τα φώτα της cabriolet BMW, που σταθμεύει στη στάση του λεωφορείου παράνομα μαζί με τα ταξί, και με τυφλώνει με τα εξωφρενικά δυνατά alarm της. Ίσως και τα μούτρα του μπούλη οδηγού της, που γαμάει τον αμφιβληστροειδή μου για να πάρει εγκαίρως την κυριακάτικη φυλλάδα του. Αλλά είμαι μαλθακός και βρίσκω άμεσα δικαιολογίες για τη cabriolet και τον ιδιοκτήτη της. Σκέφτομαι ότι ίσως δεν ξέρει για τα alarm του και ότι κάποτε έπαιρνα και εγώ την κυριακάτικη φυλλάδα μου Σάββατο βράδυ. Ευτυχώς η αποκάλυψη: "Πάγωσε η μέση μου!" από μια κοπελίτσα με τον αφαλό έξω, με κάνει να μειδιώ. Ναι, τελικά κρυώνουν και ας το αρνούνται αν τύχει να τις ρωτήσεις για το πόσο λογικό είναι να αφήνεις την περιφέρεια σου εκτεθειμένη τον χειμώνα.

"Αλλοπρόσαλλο είδος είμαστε οι άνθρωποι και φαιδρό." σκέφτομαι καθώς βλέπω το μεσοαστικό ζευγάρι να προωθεί τον εαυτό του σε μια διεκδίκηση ταξί.

'Ολα κάτω από τον ίδιο ουρανό.

Η πρώτη μου γνωριμία με το έργο του Zhang Yimou ήταν ο "Ήρωας", μια συγκλονιστική επέλαση χρωμάτων. Το σενάριο μου έδινε την εντύπωση ότι εξυπηρετούσε μόνο την ροή των εικόνων. Θα έπρεπε να δω το έργο δεύτερη φορά για να καταλάβω την υποβόσκουσα προπαγάνδα, έναν ύμνο στον συγκεντρωτισμό. Κυρίαρχο στοιχείο το νερό.

Ακολούθησαν τα "Ιπτάμενα στιλέτα", η σκηνή της παγόδας μου κρεμάει ακόμα και σήμερα την κάτω γνάθο. Ο Yimou θυσιάζει το σενάριο στην εικόνα ακόμα πιο επιδεικτικά, με αποτέλεσμα η τελική σκηνή να βγάζει ακόμα και γέλιο με το splatter μελοδραματισμό της. Ο Yimou συνεχίζει το γύρισμα κατά τη διάρκεια μιας χιονόπτωσης για να φανεί η αντίθεση του κόκκινου πάνω στο λευκό του χιονιού. Όλα για την παλέτα. Όλα για το σύνολο. Το άτομο οφείλει να υπακούει τα προστάγματα της κοινωνίας στην οποία ανήκει, απόκλιση από τα προστάγματα αντιστοιχεί σε ύβρη. Κυρίαρχο στοιχείο η γη.

"Η κατάρα του χρυσού λουλουδιού" σπάει την υποταγή του σεναρίου στην εποποιία της εικόνας. Ο καμβάς αναζητεί την ισορροπία του μεταξύ των ψυχρών αποχρώσεων του φαιού και των εκρηκτικών θερμών χρωμάτων. Η πλοκή θυμίζει αρχαία τραγωδία, ο άξονας περιστροφής της η πλήρης υποταγή στη θέληση της εξουσίας. Η εξουσία μένει ψυχρή και ατάραχη, αν κάτι εκτρέψει την ηρεμία από το πρόσωπό της αυτό σημαίνει θάνατο. Οι πρωταγωνιστές ποθούν την εξουσία πολλές φορές για να απαλλαγούν από αυτήν, όποιος δεν την ποθεί την φοβάται και την φοβάται τόσο που εντέλει την λατρεύει. Κυρίαρχο στοιχείο η φωτιά.

Όλα κάτω από τον ίδια παλέτα.

Άμεση ικανοποίηση(;)

Εδώ και λίγα χρόνια σκεφτόμαι ότι η διάρκεια της πληροφορίας που καταναλώνουμε - διότι περί κατανάλωσης πρόκειται ως επί το πλείστον - μετατοπίζεται όλο και περισσότερο προς τις χαμηλότερες διαθέσιμες τιμές. Όταν ο κόσμος μιλάει για μουσική πλέον αναφέρεται σε τραγούδια (σπάνια πάνω από 3-4 λεπτά) ενώ παλιότερα μίλαγε για δίσκους. Και δε μιλάω για τους μουσικοκριτικούς ή τους μουσικόφιλους αλλά τους υπόλοιπους για τους οποίους η μουσική είναι απλά ένα ενδιαφέρον ή κάτι που παίζει στο background. Όταν ο κόσμος αναφέρεται τώρα σε κείμενα πχ σε περιοδικά ή εφημερίδες αυτά έρχονται σε δόσεις της 5λεπτης ανάγνωσης μάξιμουμ - βλ. π.χ. τα free press και τα νεοσχεδιασθέντα περιοδικά. Ο παραδοσιακότερος Τύπος ψάχνει να βρει τη θέση του ακριβώς μέσα σε αυτό το θέμα. Ακόμα και το WIRED είχε cover story στο προηγούμενο τεύχος ένα θέμα που ενώ ήταν πολυσέλιδο αποτελείτο από πολλά μικρά κειμενά-παραγράφους για άσχετα μεταξύ τους πράγματα (τα οποία φυσικά συνδέονταν με έναν κοινό άξονα - ευτυχώς).

Στο επόμενο τεύχος του WIRED το cover story είναι για ακριβώς αυτό εδώ το post: Ότι στην πραγματικότητα δεν μετατοπίζεται η προσοχή στις μικρότερες διάρκειες. Αντίθετα, πλέον υπάρχουν 'πακέτα' (πληροφορίας) για κάθε γούστο, τρόπο ζωής και ελεύθερο χρόνο. Από αυτόν που ενδιαφέρεται να πάρει από την αρχή το LOST μέχρι αυτόν που θέλει να βλέπει μόνο βιντεάκια ενός λεπτού στο YouTube.

Snack culture is an illusion. We have more of everything now, both shorter and longer: one-minute movies and 12-hour epics; instant-gratification Web games and Sid Meiers Civilization IV. Freed from the time restrictions of traditional media, we're developing a more nuanced awareness of the right length for different kinds of cultural experiences. [...] Yes, it sometimes seems as if we're living off a cultural diet of blog posts and instant messages - until we find ourselves losing an entire weekend watching season three of The Wire. The truth is, we have more snacks now only because the menu itself has gotten longer. src