Τα λέμε

Κι όμως. Βρέχει ακόμη. Μέρες τώρα. Το ραδιόφωνο είχε πει για ήλιο και ζέστη, αλλά έξω βρέχει ασταμάτητα, φυσάει δαιμονισμένα και κάνει απίστευτο κρύο. Χειρότερος καιρός δε γινόταν. Αλήθεια. Λες και κάποιος καταράστηκε το ταξίδι που σχεδίαζα τόσο καιρό.

Ας μείνω εδώ λίγο ακόμη. Λίγο μόνο, μέχρι να κοπάσει η καταιγίδα. Δε σε πειράζει, φαντάζομαι; Όχι. Το ξέρω, δε σε πειράζει. Σε ευχαριστώ, που είσαι τόσο καλός μαζί μου. Πάντα ήσουν, από την αρχή. Ακόμη κι όταν έπρεπε να είσαι κακός, εσύ ήσουν καλός. Μεγάλο λάθος. Το ιδανικό σταματά να είναι ιδανικό όταν γίνεται πραγματικότητα. Το ιδανικό πρέπει να μένει ανέφικτο για να το κυνηγάμε και να μας λείπει.

Ας πούμε κάτι, μέχρι να φύγω. Τι θα ήταν πρέπον για την περίσταση; Όχι, δε θέλω κοινοτοπίες και άσκοπους συναισθηματισμούς. Τα μεγάλα συναισθήματα δεν χρειάζονται λέξεις. Ένα βλέμμα αρκεί. Η σιωπή λέει πιο πολλά απ’ όσα φαντάζεσαι. Ξέρω ότι ξέρεις και μου φτάνει. Άλλωστε τα έχουμε πει όλα πια. Ας μην επαναλαμβάνουμε τα ίδια, δε νομίζεις; Όχι; Δε συμφωνείς… Θέλεις να μιλήσουμε, πάντα ήθελες να μιλάμε συνέχεια, να λέμε οτιδήποτε μας περνάει απ’ το μυαλό. Θυμάσαι, μου έλεγες ότι η καλύτερη ψυχοθεραπεία είναι να μπορείς να λες τα πάντα σε κάποιον. Η επικοινωνία, η ψυχική επαφή είναι αυτή που θεραπεύει. Όμως τελευταία εγώ δεν μπορούσα να σου μιλήσω κι εσύ δεν τα κατάφερες να γίνεις η θεραπεία μου. Με βοήθησες όμως. Πολύ. Στο χρωστάω, και αυτό, όπως και τόσα άλλα.

Τι σκέφτεσαι; Σε τσάκωσα. Δεν είπαμε να μη σκεφτόμαστε το παρελθόν; Σε παρακαλώ. Δεν υπάρχει λόγος τώρα. Περάσαμε ωραία χρόνια. Υπέροχα. Ήταν μια μικρή ζωή, αλλά ήταν μια γεμάτη ζωή. Άλλωστε, οι μεγάλες αγάπες ονειρεύονται πάντα μια μικρή ζωή – ποιος το είχε πει αυτό; Θυμάσαι; Α ναι, ο Αλεξάκης, σε κάποιο βιβλίο του. Αποκλείεται να μην το θυμάσαι. Αφού όλα τα βιβλία μαζί τα διαβάζαμε, εσύ λίγο πριν από μένα, έτσι, για να μου λες τι θα γίνει μετά και να μου τη σπας. Πόσα πράγματα έκανες για μένα… Πόσα πράγματα ακόμη κάνεις για μένα. Μέχρι και το αδύνατο, το ιδανικό, που τόσο ήθελα, κι αυτό το έκανες. Σ’ ευχαριστώ. Ξέρεις, υπάρχουν άνθρωποι που δεν μπορούν να καταλάβουν τι συμβαίνει με μας τους δυο κι ας έχουν περάσει τόσα χρόνια. Ούτε τότε καταλάβαιναν, ούτε τώρα. Ας είναι. Αν ήξεραν, είμαι σίγουρη ότι θα ζήλευαν. Δεν πιστεύεις ότι είμαστε πολύ τυχεροί; Ώρες-ώρες νιώθω ότι έχω ζήσει μια ιστορία όπως αυτές στο σινεμά ή στα βιβλία. Αν πέθαινα τώρα, θα ένιωθα ευχαριστημένη, δεν έχω παράπονο.

Σα να ηρέμησε λίγο η βροχή. Τι λες, μήπως να φύγω τώρα; Ξέρω, ξέρω, δε σε πειράζει να μείνω λίγο ακόμη, πού να πάω τώρα στη βροχή, εδώ δεν είναι το σπίτι μου; Μήπως να το ξανασκεφτώ και να ακυρώσω το ταξίδι; Ξεχνάς ότι δεν είχα σπίτι ποτέ μου; Εσύ ήσουν το σπίτι μου, η οικογένειά μου, η ζωή μου. Και δεν θ’ αλλάξει αυτό αν πάω ένα ταξιδάκι, έτσι δεν είπαμε; Μόνο αυτό είναι, ένα ταξίδι, τίποτα άλλο. Ίσως να πας κι εσύ κανένα, θα σου κάνει καλό. Πού ξέρεις, μπορεί και να συναντηθούμε στη διαδρομή. Μπορεί και να τύχει να γυρίσουμε πίσω πριν τελειώσει ο χρόνος μας. Θα με θέλεις τότε; Θα είμαι μια γκρινιάρα γριά, α ναι, γκρινιάρα σίγουρα, και δύσκολη και απαιτητική όπως πάντα, δεν αλλάζουν οι κακές συνήθειες. Μπορεί να έχεις εγγόνια, πόσες ιστορίες θα έχεις τότε να μου πεις… Η καλύτερή σου, δε θα σταματάς να μιλάς, να μου διηγείσαι. Θέλω να το ζήσω αυτό. Ίσως να γυρίσω νωρίτερα, μόνο και μόνο για να ακούσω τις ιστορίες σου.

Λοιπόν, φεύγω. Δε θέλω να ανησυχείς για μένα. Θα είμαι καλά. Πρέπει να είμαι καλά, έτσι δεν έχουμε πει; Θα είναι δύσκολο το ταξίδι, αλλά θα τα καταφέρω. Πάντα τα κατάφερνα. Κι εσύ θα είσαι καλά, έτσι; Θα προσέχεις, μου το έχεις υποσχεθεί. Δε θα ξεχνάς ποτέ τα φάρμακά σου, ειδικά αυτό το γκρι. Ωραία. Τα πήρα όλα νομίζω. Πώς; Αν έχω ξεχάσει κάτι; Δεν πειράζει, κράτα το εσύ, ούτως ή άλλως αυτό που χρειάζομαι πιο πολύ απ’ όλα το έχω μέσα μου και θα το κουβαλάω πάντα μαζί μου. Έλα τώρα. Μη με κοιτάς έτσι. Μια τελευταία αγκαλιά; Τελευταία; Πού ξέρεις ότι θα είναι η τελευταία; Να τα περιμένεις όλα, εσύ δεν έλεγες ότι δε θέλεις να πεθάνεις από έκπληξη;

Σε φιλώ πολύ. Τα λέμε.

Μια ταινία και μια εφημερίδα.

Σάββατο βράδυ μετά τις 11, το «The history of violence» με έχει κλονίσει, δεν έχω όρεξη για κοινωνικότητα, οπότε αφήνω τον Void να πάρει τον δρόμο του για πίτσα και Trivial. Ο αέρας ευχάριστα ψυχρός με συνοδεύει μέχρι τον σταθμό Βικτόρια του ΗΣΑΠ, κατεβαίνω τα σκαλιά, βλέπω τον συρμό να φεύγει μπροστά μου, ευτυχώς σκέφτομαι. Άμεση μεταβολή και πίσω στον ψυχρό αέρα μέχρι την Ομόνοια. Μέσα μου κλωθογυρίζει ακόμα η ταινία και ειδικά η τελευταία σκηνή. Τι υπέροχη σκηνή.

Ο κόσμος του κέντρο των βραδινών ωρών αρχίζει να με γεμίζει με εξωτερικά ερεθίσματα: Ο καλοντυμένος νεαρός που με παρατηρεί καχύποπτα, καθώς το ζευγάρι που συνοδεύει πάει να κάνει ανάληψη από το ΑΤΜ. Σε μια παρέα βαλκάνιων μεταναστών δύο μέλη της τσακώνονται και υπόλοιποι τους χωρίζουν. Τρεις ασιάτισσες της άπω ανατολής προσπαθούν να διασχίσουν τον δρόμο και συνομιλούν σε μια οκτάβα που μου τρυπάει το μυαλό. Δύο υπό επήρεια ουσιών νεαροί χειρονομούν έντονα και κραυγάζουν ασυνάρτητα. Ένας τυφλός προσπαθεί να ισορροπήσει στην άκρη του πεζοδρομίου. Φτάνοντας στην Ομόνοια χαζεύω τις κυριακάτικες εφημερίδες και διαλέγω ως συνήθως την «Εποχή».

Είναι η «Εποχή» της κομουνιστικής ανανέωσης και του σοσιαλισμού. Ελπίζω να βρω κάτι μέσα που να με ανανεώσει. Αρχίζω να διαβάζω καθώς περιμένω το λεωφορείο. Οι σελίδες με λυγίζουν, δεν είναι δυνατό αυτό το έρμο αριστερό κίνημα να αναλώνεται συνέχεια στα υπαρξιακά του και τα καρεκλοκενταυρικά του. Παντού χαμός και η αριστερά να αναλώνεται στα ανούσια εσωτερικά της διαχρονικά προβλήματα. Συνεχίζω να διαβάζω και στο λεωφορείο, φτάνοντας στο σπίτι το μόνο ενδιαφέρον που έχω αποκομίσει είναι ότι ο μέσος σύγχρονος αριστερός είναι σχετικά ευκατάστατος, μορφωμένος,…με λίγα λόγια βολεμένος μικροαστός, ούτε τον εαυτό μου στον καθρέπτη να έβλεπα. Η εγχώρια εργατική τάξη πάει στην καλύτερη περίπτωση στα καθεστωτικά κόμματα, αν όχι στους ακροδεξιούς και οι μετανάστες στους ιμάμηδες. Ωραία λοιπόν δέσαμε, από τη προσδοκούμενη ανανέωση έχω φτάσει στη σιχασιά και στη μιζέρια. Τις επόμενες δύο μέρες από τάσεις αυτοβασανισμού συνεχίζω να διαβάζω άρθρα.

Αλλά ευτυχώς η αριστερά μου ταυτότητα δεν ισοπεδώνεται τελείως με την ανικανότητά των διάφορων κομματικών της εκπροσώπων, αρπάζεται από τους πρωταρχικούς της λόγους ύπαρξης και επανέρχεται. Διαβάζω την Τρίτη ένα άρθρο για την Γαλλία μη τυποποιημένο και κάτι αρχίζει να ξαναξυπνά μέσα μου, είναι η ανάγκη να αντιστέκομαι στην καταπίεση, την περιθωριοποίηση . Ακολουθεί άρθρο για την ανεργία και αρχίζω να ξανασυνειδητοποιώ γιατί πιστεύω ακόμα στην αριστερά, η οποία βάζει τον άνθρωπο πάνω από τα κέρδη. Μια μαρτυρία για τις τύψεις του Ζαχαριάδη για Βελουχιώτη και Νικηφόρο, κάτι που μου υπενθυμίζει ότι το αριστερό κίνημα έχει καταφέρει να αφανίσει στο παρελθόν κάποια από τα πιο άξια στελέχη του για λόγους «καρεκλοκενταυρισμού». Οπότε το κεφάλι ψηλά, η αριστερά έχει λόγο ύπαρξης, τα αιτήματά της είναι επίκαιρα και ακόμα δεν έχουμε κατακτηθεί καν τα βασικά όπως το «ελευθερία, ισότητα και αδελφοσύνη», άσχετα αν η κομματική μας έκφραση ασχολείται με «καρέκλες». Εξάλλου η αριστερά πάντα μεγαλουργεί, όταν το μήνυμά της περάσει στον κόσμο μέσα από τις καθημερινές προσπάθειες των απλών αριστερών και όχι από τις εκάστοτε ηγεσίες της, από αυτές συνήθως προδίδεται.

Θ. Παπακωνσταντίνου - Όταν Χαράζει

Κάτι πάει λάθος στο subwoofer, κάτι πάει λάθος. Ένα καλώδιο δεν κάνει σωστή επαφή και καίει χωράφι σπαρμένο από τις μελωδίες του Θανάση Παπακωνσταντίνου, τις κιθάρες του Μπάμπη Παπαδόπουλου και τη φωνή του Γιάννη Αγγελάκα.

Να επιβιώσει κάποιος για να πει τι συνέβει είναι το μόνο που ελπίζω και εάν είμαι εγώ αυτός, θα τα γράψω όλα ακριβώς όπως πρέπει να γραφούν, θα τα ράψω χωρίς ανόητους συναισθηματισμούς και εξάρσεις, θα τα γράψω με λέξεις όπως Κιθάρα, Κλίμακα, Θεωρώ και Υποψιάζομαι.

Δε θα σας χαρίσω ούτε δευτερόλεπτο για δεύτερα λεπτά επιχειρήματα, σε αυτό το σημείο δε χρειάζονται υποδείξεις, μικρό το κακό, να μην ενδώσω ούτε για όλα τα τελευταία χαρίσματα και τις τελικές αποδείξεις, σώμα μου ταλαίπωρο, μυαλό μου άϋπνο, αδύναμο αίμα φρουρεί τις πληγές μου.

Ποιός ολόσωμος γυναικείος οργασμός και μαλακίες, όταν αγιάζονται σώμα και μυαλό συμμετέχουν και οι γύρω μάρτυρες, ορδές οι σπίθες πετάγονται στο χάιδεμα των χορδών, τα τζάμια τρίζουν, το όνειρο γίνεται όλο και λιγότερο θολό, διότι δεν τα φαντάζομαι εγώ - αυτά με ονειρεύονται!

Τότε η κιθάρα του Μπάμπη, κλαίουσα, άρχισε να θρηνεί πάνω από κρεβάτια άδεια σε νυχτερινά ωράρια, καθώς είναι ωραία και καλούσα η αόρατη γραμμή μεταξύ τού ολονύχτιου ξύπνιου και της άϋπνης ημέρας, η πουτάνα η αόρατη η γραμμή που ποτέ δε με τέμνει, δε μου δίνει τη δόση μου.

-------------------------------------------------------
ΥΓ. Γράφτηκε και διαβάζεται μόνο υπό τους ήχους του "Όταν Χαράζει", από το άλμπουμ "Βραχνός Προφήτης" του Θανάση Παπακωνσταντίνου.

Το γράμμα του νόμου (του ΟΤΕ) II

(το 1ο μέρος εδώ)

Eπόμενη μέρα. Τοπικό κατάστημα ΟΤΕ, γραμματεία. Για εκείνη τη βεβαίωση που είχα έρθει χτες... μου είπαν να μιλήσω με τον κο. Τάδε. Περάστε μέσα ή αλλιώς στον κύριο πίσω. Περνάω μέσα. Η χτεσινή αργόσυρτη υπάλληλος με σταμπάρει. Σε τι μπορώ να σας βοηθήσω; Μπλα μπλα βεβαίωση, έχει έρθει το φαξ; Όχι δε λάβαμε τίποτα. Μου είπαν να πάρω τηλέφωνο μόλις έρθω στο κατάστημα να το στείλουν εκείνη τη στιγμή αν δεν έχει έρθει. Δε ξέρω εγώ από αυτά - μισό λεπτό να μιλήσω λίγο στον προϊστάμενο.

Πάμε μαζί έξω στον αρχικό κο. Τάδε. Ο κύριος θα ήθελε μια βεβαίωση μπλα μπλα. Απευθυνθείτε στον κό Αλλοτάδε στο μέσα γραφείο. Επιστρέφουμε πάλι στο ίδιο γραφείο όπου η αργόσυρτη υπάλληλος με αφήνει και περιμένω στην ουρά δίπλα σε μια κυρία (νο 1) και πίσω από μια άλλη κυρία (νο 2) που μιλάει με τον κύριο Αλλοτάδε. Όσο περιμένω ο κος Τάδε ο προϊστάμενος μπαίνει μέσα και ρωτάει την κυρία νο 1 σε τι μπορεί να τη βοηθήσει. Για το εξής λέει εκείνη. Κε Άλλεταδε κάνετε το εξής εδώ; Όχι, για το εξής πηγαίνετε στο έξω γραφείο. ... από την κυρία νο 1 που φεύγει κακήν κακώς. Πάει αυτή.

Το αίτημα της κυρίας νο 2 αργεί ακόμα. Ο κύριος Αλλοστάδε που έχει ανάψει τσιγάρο και περιμένει να τον ενημερώσουν για κάτι στο τηλέφωνο, με ρωτάει τι θα ήθελα. Μια βεβαίωση μπλα μπλα. Δις Δίδα φωνάζει στην αργόσυρτη μπορείς να πάρεις στο τάδε νούμερο να πεις να... (πλήρεις οδηγίες). Αργοσέρνεται η Δις Διδα, παίρνει, την πληροφορούν ότι δεν ήταν σωστή η υπηρεσία, το ανακοινώνει σε όλους, όπως και ότι τώρα θα πάρει το σωστό τηλέφωνο που της έδωσαν.

Εκείνη τη στιγμή, μπαίνει πάλι ο προϊστάμενος και καταλαβαίνοντας την κατάσταση προσφέρεται να καλέσει αυτός. Κάθεται σε ένα άδειο γραφείο και αλλάζει γνώμη. Έχεις 10 λεπτά να σου γράψουμε εδώ μια βεβαίωση; Ναι, λέω εγώ και κάθομαι Συνειδητοποιώντας το μεγαλείο του σουρεαλισμού ενώ προσπαθώ να απωθήσω ότι όλη η χτεσινή επίσκεψη καθώς και μεγάλο μέρος της σημερινής ήταν άσκοπες. Τικ τακ, περνάει η ώρα. Ο προιστάμενος έρχεται, συμπληρώνει την αίτηση μπροστα μου και μου τι δίνει. Τον ευχαριστώ και φεύγω.

--

Τώρα που το ξανασκέφτομαι πιστεύω ότι θα έπρεπε έστω και για να χαρίσω στον κο προϊσταμενο το χαμόγελο της ημέρας (δε λέω για να βελτιωσει τα πράγματα) να του πω ένα "Μα μόλις χτες μου είπαν ότι από εδώ δεν...". Αλλά αν χαμογελούσε εκείνος θα στράβωνε η δις Δίδα και δεν υπάρχει λόγος να υποβιβάζουμε σε προσωπικό επίπεδο τέτοια άτομα - μόνο να τα αντικαθιστούμε με ικανότερα. Ούτως ή άλλως τη δουλειά της έκανε κι αυτή - με μεγαλύτερη προσήλωση μάλιστα (κι ας ήταν άσκοπη) από το μέσο όρο. To θέμα είναι άλλωστε η τυπολατρεία και όχι οι λιγότερο ικανοί. Αυτοί παρακάμπτονται από τους περισσότερο ικανούς όπως έγινε εμφανές από τον προϊστάμενο που ήταν σε επαγρύπνηση να βοηθήσει όταν η ουρά μεγάλωνε.

Αξίζουν να μείνουν από την περιγραφή των παραπάνω:
1. Το τέρας της γραφειοκρατείας δε νικιέται με κατά μετωπον επίθεση. Καλό είναι να πηγαίνει κανείς κατευθείαν στον προϊστάμενο.
2. Ένας υπάλληλος μπήκε στον κόπο να με ενημερώσει στο κινητό μου.
3. Ένας προϊστάμενος μπήκε στον κόπο να με ενημερώσει στο κινητό μου και ένας άλλος να διεκπεραιώσει το θέμα μου.
4. Στα καταστήματα του ΟΤΕ έχουν πολύ ελεύθερο χρόνο αν οι προϊστάμενοι ασχολούνται με απλές βεβαιώσεις σαν τη δικιά μου.
5. Πόσοι υπάλληλοι του ΟΤΕ χρειάζονται για να βγάλουν μια βεβαίωση ότι έχεις σύνδεση; Περίπου 10 (οι 2 εκ των οποίων προιστάμενοι) - ό,τι μπορεί κάνει ο καθένας.

Update: 3-4 μέρες μετά. Άγνωστος αριθμός. Καλησπέρα, ο κος Τάδε; Για μια βεβαίωση που είχατε ζητήσει από τον ΟΤΕ; ... Ε, την πήρα. Την πήρατε; Απο που; Από το τοπικά γραφεία του ΟΤΕ; ... Α...

Εντυπωσιακοί.

Το γράμμα του νόμου (του ΟΤΕ)

(Μια μικρή - και δυστυχώς αληθινή - ιστορία με αφορμή τις πρόσφατες απαράδεκτες εξαγγελίες από τους γνωστούς ληστές.)

Έχοντας άρτι μετακομίσει και βάλει γραμμή τηλεφώνου στο νέο σπίτι δε μου έχει έρθει ακόμα λογαριασμός του ΟΤΕ. Έχοντας επίσης αποφασίσει να βάλω DSL (και ανεξάρτητα από τις απαράδεκτες πρόσφατες ανακοινώσεις) και θέλοντας να μη περιμένω να έρθει ο απαραίτητος* πρώτος λογαριασμός του ΟΤΕ είπα να πάρω μια βεβαιώση από τον ΟΤΕ ότι είμαι μαζί τους (για τους μη αγγλομαθείς: ότι έχω σύνδεση με τον ΟΤΕ). Η εν λόγω βεβαίωση μαζί με τη φωτοτυπία της ταυτότητας μου είναι όλα κι όλα ό,τι χρειάζεται για να ξεκινήσει η OTENET τη διαδικασία και εγώ την αναμονή των 3.5 εκατομμυρίων χρόνων για την έναρξη του broadband. Αλλά σιγά σιγά: η βεβαίωση πρώτα.

Φτάνω στο κοντινό κεντρικό κατάστημα του ΟΤΕ και στη γραμματεία με υποδέχονται 3 υπάλληλοι που τα λέγανε (ήταν και 9 το πρωί ακόμα). Ρωτάω για βεβαίωση. Πάει να μου απαντήσει ένας, πετάγεται και ο δεύτερος και μετά από τη σχετική οχλοβοή που ακολουθεί όσο μιλάμε και οι 4 ταυτόχρονα μου λένε να πάω μέσα στην πόρτα. Μπαίνω, ερημιά. Πίσω μου μπαίνει και ένας άλλος τύπος και περιμένουμε μαζί. Αφού έτσι μαζέψαμε την κρίσιμη μάζα εμείς που περιμένουμε να εξυπηρετηθούμε εμφανίζεται και ένας υπάλληλος.Μπλα μπλα εγώ. Γιατί τη θέλετε τη βεβαίωση; Για να κάνω σύνδεση Ίντερνετ με τον ΟΤΕ (ρίχνουμε την ακρίβεια στην πληροφορία για να γίνουμε κατανοητοί). Για ρωτήστε την υπάλληλο απέναντι μπας και μπορεί να γίνει εδώ. Απέναντι. Μπλα μπλα μήπως μπορώ να κάνω εδώ αίτηση για DSL Otenet Bundle; Συγγνώμη, εδώ δεν το κάνουμε αυτό. Πάλι πίσω στον αρχικό υπάλληλο. Δεν το κάνουν, χρειάζομαι τη βεβαίωση. Να συμπληρώσεται μια αίτηση, να πάρετε αριθμό πρωτοκόλου, να πάει στη σχετική υπηρεσία, να μας στείλουν τη βεβαίωση και να ρθετε να την πάρετε ή να σας τη στείλουμε ταχυδρομικά. Χμμμ... Δε γίνεται να την πάω εγώ την αίτηση σε αυτόν που πρέπει ή κάτι τέτοιο; Όχι, πρέπει να γίνει μέσω της υπηρεσίας. Όχι, όχι (Τί να πεις;) Μεταφέρομαι στο διπλανό γραφείο όπου συμπληρώνω τη σχετική αίτηση - η νεοαφιχθείσα υπάλληλος προσθέτει την αργόσυρτη πινελιά/αιτιολόγηση της και στέλνει το φαξ "πάνω".

Κάνω να φύγω και το ξανασκέφτομαι. Δε γίνεται να μου σταλεί με φαξ η βεβαίωση ρωτάω αφελώς από τη μία χωρίς ούτε καν να μου περάσει από το νου το email από την άλλη. Όχι πρέπει να γίνει μεσω της υπηρεσίας. Αλλά αν θέλετε μπορείτε να μιλήσετε μαζί τους στο 210τάδετάδε. Ωραία, γεια.

Βγαίνω έξω και κατευθύνομαι στο καρτοτηλέφωνο αμέσως αριστερά. 210τάδετάδε. Μπλα μπλα, μόλις λάβατε ένα φαξ, μπλα μπλα, γίνεται να πάρω την βεβαίωση κάπως σύντομα - με φαξ πχ; (Ποτέ δε ξέρεις...) Δεν έχουμε πάρει το φαξ που λέτε, μόλις το πάρουμε θα σας ειδοποιήσουμε. Ο κύριος; Τηλέφωνο; Αφήνω στοιχεία χωρίς πολλές ελπίδες.

Λίγες ώρες μετά Άγνωστος Αριθμός. Καλησπέρα από τον ΟΤΕ (!), ακόμα δεν έχουμε βρει το φαξ είστε σίγουρος ότι...; Ναι, ναι, το έστειλε η υπάλληλος όσο ήμουν εκεί μπλα μπλα (επανάληψη της ιστορίας μπας και είπα κανα ψεμματάκι την πρώτη φορά). Είναι απαραίτητο; Αφου σας το ζητάω τηλεφωνικά πρέπει να το βρείτε πρώτα; Αρκεί να μου στείλετε με φαξ τη βεβαίωση, σωστά; (Κούραση εγώ) Δε μπορώ εγώ μιλήστε με τον αρμόδιο προϊστάμενο κο Τάδετάδε στο 210τάδετάδε. Ώραία.

210τάδετάδε. Του-του... Ο κος Τάδετάδε; Ο ίδιος. Μπλα μπλα. Χωρίς το φαξ δε γίνεται τίποτα, μόλις το βρούμε θα το προωθήσουμε. \begin{verbatim}Δεν είναι λίγο τυπολατρικό αυτό; Αφού σας το λέω εγώ τηλεφωνικά; \end{verbatim}. Όχι, όχι. Πρέπει να σας το στείλουμε ταχυδρομικά συστημένο ή να πάτε με την ταυτότητα σας κλπ κλπ...

Μια ώρα μετά. Άγνωστος Αριθμός. Καλησπέρα από τον ΟΤΕ (ο προϊστάμενος!), βρήκαμε το φαξ, πού να στείλουμε την βεβαίωση, ταχυδρομικά ή σε κάποιο κατάστημα του ΟΤΕ; Είναι εύκολο να περάσω από τον ΟΤΕ της γειτονιάς μου; (Το μάθημα μου το έμαθα). Είναι. Ευχαριστώ. Γεια. ...

* Kατά τα φαινόμενα για άλλες εταιρίες εκτός από την Otenet δε χρειάζεται λογαριασμός του OTE για εκκίνηση DSL σύνδεσης .

Ιπτάμενα

Πτήσεις, αεροπλάνα, αεροδρόμια και ο χρόνος. Εικοσιτέσσερις ώρες σε αεροπλάνα και αεροδρόμια ποτέ μα ποτέ δεν είναι εικοσιτέσσερις συνηθισμένες ώρες. Είναι ώρες που έχουν διασταλλεί ή συσταλλεί, ώρες ύπνου, περισυλλογής, βαρεμάρας, ενθουσιασμού, προσμονής, σκέψης, κούρασης. Εικοσιτέσσερις ώρες σε αεροπλάνα και αεροδρόμια μου προσφέρουν χρόνο, ακόμη κι αν μου κλέβουν ώρες.

Περιμένοντας την ανανταπόκριση, ανάμεσα σε duty free και εστιατόρια, μια μυρωδιά κολώνιας, καφέ και γρήγορου φαγητού πλανάται στον αέρα. Θα έπρεπε να βαριέμαι, όμως μάλλον γοητεύομαι. Σέρνομαι από την κούραση, μαζί με τη βαλίτσα μου, που σέρνεται εκ κατασκευής, και το μπαντζάκι της ξεχειλωμένης φόρμας μου, που σέρνεται για συμπαράσταση. Κρατώ στα χέρια εφημερίδες και κανένα βιβλίο. Κάθομαι σε μια καρέκλα. Βολεύομαι όπως όπως. Παρατηρώ, σκέφτομαι, αναπολώ, ονειρεύομαι. Άνθρωποι όλων των αποχρώσεων και των πολιτισμών περπατούν στους διαδρόμους, αγοράζουν δώρα, πίνουν καφέ, συναντιούνται χωρίς πρόθεση, ανταλλάσουν τυπικούς διαλόγους ευγενείας, περιμένουν στις ουρές, υπομένουν ελέγχους.

-Τί έχετε στη βαλίτσα σας κυρία μου?
-Μαρμελάδες, κουλουράκια, φιστίκια, ένα μπουκάλι κρασί, μέλι και λίγο λάδι.
-Απαγορεύεται η είσοδός σας στη χώρα με τρόφιμα. Δεν το γνωρίζετε?
-Α, όλα κι όλα κυρ αστυνόμε. Δεν πάω πουθενά χωρίς τα προς το ζην.

Απ' όλα τα αεροδρόμια μου αρέσουν περισσότερο αυτά των ανταποκρίσεων. Εκεί που ο χρόνος μου επιτρέπει να αναλογίζομαι τα πεπραγμένα, να συνειδητοποιώ ομοιότητες και διαφορές, όρια και αποστάσεις, να αποστασιοποιούμαι και να προσπαθώ να δω τα πράγματα πιο καθάρα. Ακόμα κι όταν τρέχω αγχωμένη να προλάβω την ανταπόκριση, τις ελάχιστες φορές που δεν υπάρχει μεγάλη αναμονή, ακόμη και τότε ο χρόνος θα μου δωθεί με μια αφοσίωση σχεδόν ερωτική. Θα γίνει δικός μου στη διάρκεια της πτήσης, παρέα με ένα Bloody Mary1 (ειδικά στην British Airways είναι αξιοπρεπέστατο).

Κι εκεί στα 30.000 πόδια, με τη ζώνη στη μέση, τα ακουστικά στα αυτιά και τα κενά αέρος για παρέα, οι σκέψεις έχουν άπλετο χώρο για να αναπτυχθούν, να γεννήσουν ιδέες, να γίνουν άγχος, χαμόγελο, εκνευρισμός, έμπνευση. Οι παραστάσεις από ταξίδια, αεροδρόμια, περιοδικά, ταινίες, μουσικές και όνειρα γίνονται ένα με τους αιθέρες και βρίσκουν τη θέση τους μέσα μου. Μια θέση έτοιμη να ανατραπεί στην επόμενη πτήση.

Καλά μας ταξίδια.

1Το αυθεντικό, υπέροχα όξινο Bloody Mary απαιτεί: βότκα, χυμό ντομάτας, χυμό λεμόνι, worcestershire sause, tabasco, αλάτι, πιπέρι και λίγο σέλερυ. Παραδοθείτε του.

Τι ανακάλυψα στο iPod μου

Dead Moon - Οργή σαν της Patti Smith, καθαρό rock και έπος. Hardwired in Ljubljana._

Current 93 - Ποίηση και εικόνες άκρως υποβλητικές, ήρεμη μουσική αλλά με συναισθηματική φόρτιση. Sleep has his house, All the pretty litte horses.

Death In June - Έπος και ατμόσφαιρα που ανατριχιάζει. Τα πάντα (εκτός από 1-2 τραγούδια). But, what ends when the symbols shatter?, Discriminate.

Dirty Three - Ορχηστρική ηρεμία. Ι remember a time when you used to love me.

Divine Comedy - Θεϊκή φωνή χωρίς πολύ περιεχόμενο, είχα πει κάποτε. Μόλις απέκτησαν κάποιο. Absent friends.

Electralane - Κλιμακώσεις, γυναικές, ηλεκτρονική μουσική που σε υποδέχεται να κάτσεις άνετα και να την ακούσεις. This deed, The valleys, You make me weak at the knees.

Magnetic Fields - Η φωνή των Divine Comedy, η μουσική των Β&S (με τη σοβαρότητα πολλαπλασιασμένη επί 5) και στίχοι που καθηλώνουν. Smoke and mirrors, All my little words, The book of love. Epitaph for my heart.

Radio Birdman - Rock 'n' roll the Ramones/garage way. Mόνο για απαιτητικές groupies. Snake. Hand of Law, Descent into the Maelstrom.

The Sound - Επειδή θυμίζουν τους Chameleons και επειδή είπαν το Silent Air.

Επίσης: The Veils, The Von Bondies, Galaxie 500, Kings of Convenience, Kitchens of Distinction.

298 Μ/Κ ΤΕ (ΠΖ)

Όλα ξεκίνησαν 2 μήνες πριν, όταν ήρθε το χαρτί να παρουσιαστώ για "Μετεκπαίδευση". Μετά από 2 μήνες τα ΡΕΟ, η Στρατονομία, και ένας ΣΧΗΣ(ΤΘ) περίμεναν στο λιμάνι. Ήμασταν γύρω στους 200. Μας φορτώνουν στα ΡΕΟ, 45 λεπτά σκόνη και χώμα μετά, φτάνουμε Τάγμα. Ρούχα, φαϊ και αμέσως μετά, παραλλαγμένοι, πάλι στα ΡΕΟ για τον καταυλισμό.

Οι σκηνές πλάι σε στάνη, στημένες πάνω σε κοπρισμένο χώμα. Βρώμαγε ο τόπος αλλά σε λίγες ώρες τόχες συνηθήσει. Χέσιμο στο δάσος (αν ήσουν από τους τυχερούς που μπορούσαν να χέσουν στο χώμα και να μην τα κρατάνε για το σπίτι 7 μέρες μετά), άθλιο φαϊ από βρομερές καραβάνες, απίστευτος συνδιασμός αέρα και υγρασίας, σκοτάδι από τις 19:00 και τίποτα να κάνεις παρά να τουρτουρίζεις στο σκηνάκι.

Δεν άργησε να'ρθει η γκρίνια, οι φωνές, τα κρυολογήματα και κάποια στιγμή και ο Α/ΓΕΣ να μας "τιμήσει". Τελικά 3 μέρες μετά, χωρίς πρακτικά να έχουμε κάνει τίποτα εκεί παρά να κοιμόμαστε και να προσπαθούμε να παραμένουμε ζεστοί, γυρίζουμε τάγμα.

Ζεστός θάλαμος, βρώμικες τουαλέτες, ανόητοι επίστρατοι, καταστροφές και κλοπές, τσιγαρίλα και κλανίδι, βρωμοποδαρίλα και γελοία αστεία στο θάλαμο, και ακόμα περισσότερος ύπνος. Ενίοτε διακόπτονταν ο ύπνος και το τάβλι στο ΚΨΜ για κάποια βολή, και αυτό γιατί μας παρακαλούσαν.

Είναι βαριά τα τουφέκια του Πεζικού, και πολύ το αίμα που έχει χυθεί, και θέλω να τα τιμήσω, αλλά αυτό που γίνεται είναι μια κοροϊδία, μια σπατάλη, μια ταλαιπωρία χωρίς αντίκρισμα και κανείς (?) δεν έχει να κερδίσει κάτι από αυτό. Μετεκπαίδευση; Γιατί;

Μα τι θέλεις πια;

Με ρωτάς τι θέλω πια και γκρινιάζω για όλα : γιατί τα βαριέμαι όλα γρήγορα, γιατί δεν είμαι ευτυχισμένη, τι μου λείπει, τι είναι αυτό που θα με έκανε να είμαι χαρούμενη; Γιατί να μην είμαι κι εγώ ένας φυσιολογικός άνθρωπος που χαίρεται και απολαμβάνει τη ζωή; Γιατί συνεχώς να με πιάνουν «τα υπαρξιακά μου»;

Συγνώμη, μωρό μου, έχεις δίκιο, αλλά δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Θέλω τα πάντα. Και τα θέλω τώρα, όχι αύριο. Θέλω να μ’ αγαπάνε και να μου το δείχνουν, να με φροντίζουν και να με καταλαβαίνουν. Θέλω να είμαι υγιής, εγώ και όλοι όσοι αγαπάω. Θέλω να ζω στιγμές έντονες, στιγμές που να με κάνουν να νιώθω γεμάτη. Θέλω να κοιτάω τους φίλους μου στα μάτια και να βλέπω ότι μέσα τους είναι ευτυχισμένοι. Θέλω να με κοιτάζουν αυτοί στα μάτια και να καταλαβαίνουν πώς νιώθω, να μη χρειάζεται να πω τίποτα.

Θέλω μια αγκαλιά ανοιχτή όποτε την αναζητήσω. Θέλω να είμαι ερωτευμένη και να νιώθω για πάντα τον ενθουσιασμό του πρώτου ραντεβού. Θέλω να βλέπω τα μάτια σου να με κοιτάζουν έντονα και βαθιά, σαν να είμαι το ομορφότερο και το πολυτιμότερο πράγμα που είδες ποτέ. Θέλω να με κρατάς στην αγκαλιά σου και να νομίζω ότι μόνο αυτό υπάρχει, ότι μπορώ να σ’ ακολουθήσω ως την άκρη του κόσμου κι ακόμα πιο πέρα.

Θέλω απαντήσεις. Θέλω να κοιτάω το φεγγάρι και να μη σκέφτομαι ότι το σύμπαν πεθαίνει. Θέλω να κοιτάζω τη ζωή και τους ανθρώπους γύρω μου και να μη σκέφτομαι ότι κάποιος μας κάνει πλάκα. Θέλω να σ’ αγκαλιάζω και να μη σκέφτομαι ότι θα γεράσω και δε θα σου αρέσω πια. Θέλω να σ’ έχω μέσα μου και να μη σκέφτομαι ότι κάποια μέρα δεν θα υπάρχεις.

Θέλω να είμαι ευτυχισμένη, αν υπάρχει ευτυχία.
Θέλω το παραμύθι. Ίσως πάλι, αν υπήρχες εσύ, να μην ήθελα τίποτα…

Για να αποσπάσεις την προσοχή κάποιου σήμερα θα πρέπει να τον χτυπήσεις με βαριά.

-Kevin Spacey στο Seven-

Η «κοινωνική ευαισθησία» της εξουσίας εκφράζεται μόνο όταν τα πρόβατα αρχίζουν να δαγκώνουν τον τσοπάνη και τα μαντρόσκυλα είναι ανίκανα να ελέγξουν την κατάσταση. Αυτό το συμπέρασμα ξαναβγαίνει από τα τελευταία γεγονότα στη Γαλλία.

Η πρώτη και κύρια αντίδραση της άρχουσας τάξης είναι η καταστολή ή «η επαναφορά της τάξης» όπως την ονομάζουν. Απαγόρευση της κυκλοφορίας στις ζώνες συγκρούσεων, πιο έντονη παρουσία των δυνάμεων ασφαλείας, εμφάνιση περιπόλων πολιτών, οι οποίοι στα καθ’ ημάς μάλλον αντιστοιχούν στους «αγανακτισμένους πολίτες», και πολλές συλλήψεις. Αυτά είναι τα επονομαζόμενα «κατασταλτικά» μαντρόσκυλα.

Η δεύτερη αντίδραση της εξουσίας είναι να διαστρεβλώσει τα πράγματα. Οι συκοφαντίες είναι καλύτερες όταν προέρχονται από κατώτερα κλιμάκια, όπως αξιωματικούς της αστυνομίας, οι οποίοι μίλησαν για επεισόδια υποκινούμενα από εμπόρους ναρκωτικών ή ακραίους ισλαμιστές. Φυσικά οι νεκροί από τις ταραχές είναι βούτυρο στο ψωμί για τέτοιου είδους προπαγάνδα. Είναι πραγματικά δύσκολο να βρει κανείς το τι πραγματικά προκάλεσε την όλη κατάσταση. Την αφορμή την βρήκα στο http://athens.indymedia.org/display.php?articleId=5355 , όσο για τα αίτια υπάρχουν μόνο κάποιες σκόρπιες αναλύσεις, από τις οποίες κατάλαβα ότι πρόκειται μάλλον για ένα συνδυασμό κοινωνικοοικονομικού αποκλεισμού και προσπάθειας επέμβασης σε θρησκευτικά ήθη των μεταναστών, όσο για τα αιτήματα, η παραίτηση ενός υπουργού και μόνο μου φαίνεται μόνο συμβολικό και όχι ουσιαστικό αίτημα. Υπάρχει με λίγα λόγια έλλειμμα πληροφόρησης για το τι ακριβώς συνέβαινε και συμβαίνει στις φτωχογειτονιές της Γαλλίας. Αυτά είναι τα επονομαζόμενα «Μ.Μ.Ε.» μαντρόσκυλα.

Η τρίτη αντίδραση είναι ο κατευνασμός. Διάφοροι τοπικοί ηγέτες καλούνται να συστήσουν ηρεμία. Ακόμα και θύματα της καταστολής βγάζουν ανακοινώσεις ότι η εξέγερση δεν βοηθάει. Αυτά είναι τα επονομαζόμενα «τοπικά-καλοπροαίρετα» μαντρόσκυλα.

Η τέταρτη και τελευταία αντίδραση της κυβέρνησης είναι το καρότο. Το πλήγμα στην οικονομία της Γαλλίας μάλλον είναι αξιόλογο ίσως λόγω της μείωσης του τουρισμού αλλιώς ο Γάλλος πρωθυπουργός Ντομινίκ ντε Βιλπέν δε θα προανήγγειλε μέτρα για την οικονομική ενίσχυση των φτωχών και αποκλεισμένων μεταναστών. Και προσοχή οι προαναγγελίες δεν κοστίζουν τίποτα, εύκολα ρίχνεις μερικά ψίχουλα ή οδυρόμενος λες ότι η οικονομία δεν αντέχει επιπλέον κοινωνική πολιτική και αποσύρεις ακόμα και τα ψίχουλα. Αλλά αυτό τουλάχιστον δείχνει ήδη μια υποχώρηση μπροστά στη πίεση που ασκούν τα «ταραχοποιά» πρόβατα .

Λέτε τα πρόβατα να περάσουν το μήνυμα στον τσοπάνη;

Μέρες με και χωρίς ΙΙ: Χρόνο

Πρωινό ξύπνημα κάπου στις 8. Νωχελική αναχώρηση τριών μας από χωριό περίπου μια ώρα από την Αλβανία. Κατεβαίνουμε στην πόλη. Κίνηση. Αποτέλεσμα όλων αυτών – όπως θα μάθουμε αργότερα – ο ένας που αφήνουμε στο σταθμό να χάσει το λεωφορείο.

Μένουμε δύο και ψάχνουμε αντιπροσωπεία αυτοκινήτου. Το αμάξι είχε παρουσίασει προβλήματα το προηγούμενο βράδυ και θέλουμε εγγυήσεις ότι θα αντέξει το ταξίδι της επιστροφής. Πολύ έξω από την πόλη τις παίρνουμε. Ξεκινάμε και είναι νωρίς το μεσημέρι.

Βροχή. Άγρια βουνά εμφανίζονται εκατέρωθεν της Εθνικής μέσα από την ομίχλη στα ψηλά. Κουβέντα.

Στάση για βενζίνη, πλαστικό καφέ και τσίχλες για το δρόμο αλλά και για γίδα βραστή (!) σε γραφικό καταγώγιο. Πίσω στο δρόμο.

Κουβέντα. Η ώρα δεν περνάει – πρέπει να είναι ακόμα μεσημέρι. Η διαδρομή φαίνεται ατελείωτη. Η βροχή συνεχίζει αμείωτη.

1,5 άτομα κοιμούνται στο αυτοκίνητο. Στάση για περισσότερο καφέ. Πάμε πάλι.

Απόγευμα στον Ασπρόπυργο αρχίζουν οι πρώτες διαμαρτυρίες του αυτοκινήτου. Άλλου είδους προβλήματα αυτή τη φορά: ο συμπλέκτης παραδίδει ψυχή και το κύκνειο άσμα του αρχίζει να ακούγεται όλο και πιο μακριά.

Μέχρι το Φάληρο όπου το παρατάω μαζί με τον συνοδηγό μας έχουν ακούσει σε ακτίνα πολλών τετραγώνων από όπου περνάμε. Ψάξιμο για ταξί ενώ ο ήλιος έχει δύσει εδώ και ώρα και ψιλοβρέχει. Πουθενά μεταφορικό μέσο. Τελικά βρίσκω. Κινούμαστε αργά μέσα στην κίνηση μέχρι το σπίτι νο. 1. Ο χρόνος έχει ήδη αρχίσει να μετράει αντίστροφα.

Άφιξη σε σπίτι νο 1. Ανταλλαγή ρούχων και αναχώρηση εντός 10’’ με το ίδιο ταξί για σπίτι νο. 2. Το δεύτερο ταξίδι ξεκινάει παραπάνω από βιαστικά. Ο ταξιτζής οδηγάει σταθερά στη δεξιά λωρίδα.

Μετρό. Αναχώρηση για κέντρο. Ομόνοια. Ταχύτατο βάδισμα προς σπίτι νο 2 κουβαλώντας δυσανάλογα μεγάλη τσάντα. Home sweet home (νο 2) και το ρολόι δείχνει περασμένες 7.

Συντομότατη ανασυγκρότηση, αστραπιαίο συμπλήρωμα πακεταρίσματος και αναχώρηση για άλλη μια φορά. Τρέξιμο με επιπλέον αποσκευές πάλι προς μετρό. Μέσα κάθομαι και αναρωτιέμαι αν θα προλάβω το πλοίο.

Δύο στάσεις πριν το λιμάνι το βαγόνι σταματάει για 10’ χωρίς λόγο όπως κάνει καμιά φορά. Περιμένω όρθιος και φορτωμένος. Επιτέλους φτάνουμε. Τρέχω έξω από το σταθμό προς τα καράβια. Φυσικά πρέπει να περπατήσω μέχρι την άλλη άκρη της προβλήτας.

Στις 20.05 ανακοινώνεται ότι η τραπεζαρία θα μείνει ανοιχτή μέχρι τις 1. Είναι μάλλον η πρώτη φορά που χαίρομαι που ακούω από τα μεγάφωνα του πλοίου αυτό το γραμματικό λάθος.

Κατά τις 20.30 το καράβι φεύγει. Λίγη ώρα μετά θα με έχει πάρει ο ύπνος στην καμπίνα.

(Για την ιστορία: Λίγες μέρες αργότερα θα μπω στο καράβι της επιστροφής 10’ μόνο πριν αυτό ξεκινήσει να φεύγει.)

5 παρά το πρωί και το κινητό μου με ξυπνάει – έχω φτάσει στην Κρήτη. Έχω πάει από τη μια άκρη της χώρας στην άλλη σε λιγότερο από 24 ώρες.

Μέρες με και χωρίς Ι: Ενέργεια

2:30 το πρωί, καθοδόν. Η μπαταρία στο αυτοκίνητο τα παίζει. Το αφήνω στη Βουλιαγμένης και παίρνω ταξί για το σπίτι όπου πέφτω ξερός για ύπνο.

Βιαστικό εγερτήριο μετά από 5 ώρες. Εφορία όπου καταφέρνω μέσα σε 5΄ να θεωρήσω 10 μέρες εκπρόθεσμο έγγραφο. Η τύχη όλη της ημέρας (και πιθανόν του υπόλοιπου 15ήμερου) εξαντλείται εκεί.

Ταξιδιωτικό γραφείο για έκδοση ακτοπλοϊκού εισιτηρίου. Αρχικά με απόδειξη κατά λάθος. Επιστροφή στο αμάξι όπου συνειδητοποιώ ότι πρέπει με τιμολόγιο. Προσπάθεια επανόρθωσης συναντά αμετακίνητη υπάλληλο: τα ακτοπλοϊκά εισιτήρια είναι ταυτόχρονα και τιμολόγια. Διασταύρωση πληροφορίας με απέναντι ταξιδιωτικό γραφείο. Η προηγούμενη υπάλληλος εκτός από ισχυρογνώμων είναι και σωστή. Επιστροφή στο αρχικό γραφείο. Πρόχειρη διόρθωση/μετατροπή της απόδειξης στη σωστή μορφή.

Μετάβαση στο παρατημένο την προηγούμενη νύχτα αυτοκίνητο ενώ ήδη μεσημεριάζει. Κλήση μηχανικού καθ’ οδόν. Μόλις φτάνω παίρνει μπροστά. Ακύρωση μηχανικού. Αρχίζω να πηγαίνω προς το κέντρο. Στο 1o Νεκροταφείο και λίγο πριν την μικρή ανηφόρα/δεξιά στροφή στην Ηλία Ηλιού το αμάξι σταματάει ακριβως πάνω στη στροφή. Επανάκληση μηχανικού. Συρροή από ανοιχτές παλάμες, βρισιές και ευνόητες (αλλά κατά βάση ανούσιες) συμβουλές από τους παρακάμπτοντες το αυτοκίνητο μου οδηγούς. Κάποτε ο μηχανικός φτάνει με νέα μπαταρία. Αντικατάσταση και σφιγμένη οδήγηση προς το συνεργείο. Εγκατάλειψη αυτοκινήτου.

Περπάτημα προς «τα κεντρικά γραφεία» της νο 1 δουλειάς. Παραλαβή επιταγής μισθού. Πάλι καλά.

Μεσημέρι προς απόγευμα σε internet café. Δουλειά νο 2 εξ αποστάσεως μαζί με φραπέ. Οι στροφές μου ανεβαίνουν. Όλο το πρωί το κινητό δε σταματάει να χτυπάει για τα χρόνια πολλά (είναι κι η γιορτή μου). Η μπαταρία του τελικά πέφτει και ο φορτιστής είναι σπίτι. Η μπαταρία στο iPod επίσης έτοιμη να εξαντληθεί.

Η ώρα περνάει στο café. Επικοινωνία με μηχανικό μέσω χρηματοβόρου κερματοδέκτη. Το αυτοκίνητο είναι έτοιμο. Ένας καφές και 2+ ώρες online=14€. Επιστρέφω στο συνεργείο περπατώντας.

Παραλαβή αυτοκινήτου. -90€. Επιστροφή σπίτι όπου επαναφορτίζω συσκευές και ανασυντάσσομαι για 30’. Τηλέφωνα. Ξεκινάω για δουλειά νο 2. Στάση σε ζαχαροπλαστείο και αγορά κερασμάτων.

Αργά το απόγευμα φτάνω στη δουλειά νο 2. Γιορτινή ατμόσφαιρα – κυρίως λόγω του σμαριού που σχηματίζεται γύρω από τις κούτες με τα γλυκά. Συνειδητοποιώ ότι 3 ώρες χτεσινής δουλειάς δε σώθηκαν πουθενά. Κοιτάζω παντού. Τίποτα. Από την αρχή.

Προτού φύγω αργά το βράδυ ξεχνάω τον φορτιστή του iPod στο γραφείο. Κάτι να μείνει και για αύριο. Πριν φύγω για το ταξίδι της επομένης θα πρέπει να περάσω να τον πάρω.

Επιστροφή σπίτι νο 2. Κατάρρευση.

Random acts of observation

Αν ποτέ στα επόμενα χρόνια γυριστεί σε ταινία η βιογραφία του Bob Dylan αυτός που θα τον υποδυθεί θα είναι ο John Cusack.

Μια κυρία προχωρημένης ηλικίας που είχε καθήσει απέναντι μου στο μετρό φορούσε γάντια μιας χρήσης από χαλαρό πλαστικο (όπως των υπαλλήλων στα σούπερμάρκετ) και έπαιζε με ένα εισιτήριο λεωφορείου.

Πριν λίγο καιρό κάπου στα βορειοανατολικά προάστεια παρατήρησα φευγαλέα μέσα από το αμάξι ένα μεσήλικα να δένει αμίλητος μια ανθοδέσμη σε μια κολώνα. Μερικές μέρες μετά είδα πίσω από ένα δέντρο μια καλοντυμένη νεαρή γυναίκα να τεντώνεται για να μαζέψει ελιές σε μια πλαστική σακούλα.

Πριν μερικές εβδομάδες που γίνονταν οι ορκομωσίες στην Ακαδημία καθώς περνούσα ένα πρωι είδα από μακριά μια κοπέλα να γίνεται δεκτή με συγχαρητήρια, ευχές και αγκαλιές σε μια παρέα από 4-5 άλλες γυναίκες διάφορων ηλικιών. Μου φάνηκε ότι σχεδόν όλες φορούσαν σκούρο παντελόνι και σακάκι και τετράγωνα μαύρα γυαλιά. Πώς ξεχωρίζει η μία την άλλη;

O A. λέει ότι είναι καλύτερα να κάνεις το 1-0 αντί το 1-1.

Οι πολυεπίπεδοι προβληματισμοί του κου Burton

Μπορεί ο θεσμός της οικογένειας να είναι πάνω από το χρήμα αλλά οι μοναδικές εμπειρίες είναι πιο σημαντικές από τα χρήματα. Αυτό σχεδόν προκαλεί τη σύγκριση της πλούσιας με την οικογενειακή ζωή.

Καμιά φορά το να μιλήσεις με τον πατέρα σου μοιάζει με το να φτάνεις σε ένα σπίτι που δεν είναι εκεί. Άλλες φορές είναι το ίδιο τρομακτικό με το να πας στον οδοντογιατρό ο οποίος τυχαίνει να βρίσκεται στη μέση του πουθενά ενώ έξω χιονίζει.

Υπάρχει τρόπος να δουλεύεις σε εργοστάσιο, να είσαι ίδιος με το διπλανό σου και να περνάς καλά – αρκεί το εργοστάσιο να φτιάχνει σοκολάτα.

Τα 4 στοιχεία που μπορεί να κοστίσουν σε ένα παιδί ένα εξασφαλισμένο μέλλον είναι να θέλει να πετύχει με κάθε κόστος, να είναι παμφάγο, να τα θέλει όλα δικά του και να δείχνει όλα όσα ξέρει. Το αντίθετο όλων αυτών είναι η ταπεινότητα.

Η εικόνα μιας οθόνης τηλεόρασης μπορεί να φέρει αμέσως τα πάντα κοντά μας – σε μικρότερες διαστάσεις όμως.

Δεν πειράζει που όλα όσα λέω είναι μια φυσαλίδα μη-ρεαλισμού μέσα στην πραγματικότητα – αρκεί να φτιάχνουν μια καλή ιστορία.